piątek, 21 grudnia 2012

The last post in 2012 :-)

W tym roku jestem w pracy ostatni dzień. Pozostało mi do wykorzystania jeszcze 4 dni urlopu i 2 dni opieki. Opiekę wykorzystać należy, bo przepadnie a urlop wykorzystać można, choć nikt nie zmusza. Wykorzystam więc połowicznie. Dwa pozostałe dni przejdą mi na kolejny rok. A zatem - Wigilia, czwartek i piątek po Świętach oraz Sylwester - wolne. Nooo, powinnam też wspomnieć, że na koniec roku firma wypłaciła nam tzw. nagrody. Jakaż to ulga dla mojego portfela, który poniósł poważny ciężar wydatków na chrzest Tomaszka, prezenty choinkowe dla dzieciaków i teraz - naprawę Złomka. Ale z finansami to ja mam zawsze tak, że kiedy tylko poczynają cienieć, jakiś dobry duch w nadzwyczajny sposób je dokarmia... 

Złomka zaprowadziłam do lekarza w środę po południu. Lekarz obiecał ostukać, opukać, zajrzeć tu i ówdzie i uzdrowić. Wczoraj zadzwoniłam by podpytać o postęp leczenia. Okazuje się, że Złomka czeka przeczep nagrzewnicy jednak na dzisiejszy wieczór powinien być już po zabiegu. Ufff, co za ulga... Bo nie wiem jak u Was, ale u nas - po dokuczliwej śnieżycy wziął się dokuczliwy mróz. I jak tu jeździć bez ogrzewania? 

Piszecie, że u Was nie ma śniegu, że szaro i buro... Nie umiem sobie tego nawet wyobrazić, bo u nas są całe góry śniegu, moi mili. Zepchnięty z ulic na boki tworzy wysokie zasieki. Czasami nawet nie wysokie a wręcz gigantyczne! Tu i ówdzie można napotkać usypane szczyty, z których można by zjeżdżać na nartach ;). Dzisiaj, kiedy główne trakty są odśnieżone i nowy śnieg nie pada - taka zima wygląda pięknie, ale od poniedziałku do środy, kiedy to sypało nieustannie a służby odśnieżające wydawały się spać gdzieś w zaciszu powstających zasp - wtedy to owa zima doprowadzała mnie do rozpaczy. Nie można wyjechać z parkingu, nie można znaleźć miejsca do zaparkowania, nie można minąć się z innym samochodem w węższych uliczkach... Mój Złomek robił co mógł, by szczęśliwie dowieźć Olka do przedszkola i mnie do pracy, ale ile ja zjadłam nerwów po tych zaśnieżonych drogach, to tylko ja, Oluś i sam Złomek wiedzą. Kto to słyszał, by beczeć z powodu śniegu! A jednak - zdarzyło mi się, bo choć sam śnieg to nie problem to jednak moja bezsilność wobec niego to już wielki problem. 

A teraz zamiast opadów śniegu mamy sążnisty mróz. Bystre słońce i zimno jak diabli. Pod nogami skrzypi, w policzki szczypie, rzęsy przymarzają do powiek. Nie wiem ile jest na minusie, ale mniej więcej w połowie drogi od 10-ciu do 20-stu.

W środę po południu u Olusia w przedszkolu odbyły się Jasełka. Główne skrzypce w przedstawieniu grały dzieciaki z grupy sześciolatków. Pięcio i czterolatki jedynie asystowały i wspólnie śpiewały kolędy i pastorałki. Początkowo miałam w ogóle odpuścić Olusiowi środowe przedszkole i całe te Jasełka - zwłaszcza, że jako czterolatek nie grał w nich szczególnej roli, ale wzięłam się w karby i powiedziałam NIE. Nie może tak być, że z powodu tego cholernego śniegu nie poślę - w ten jednak szczególny dzień - małego do przedszkola i nie pójdę na przedstawienie, do którego jednak i on się przygotowywał. Podśpiewywał w domu kolędy już od jakiegoś czasu, więc czemu miałabym zniweczyć jego mały-wielki trud? Niech uczy się współpracy w grupie od najmłodszych lat, niech bierze udział w wydarzeniach i przedstawieniach zawsze, jeśli tylko mają miejsce. I my, jako rodzice, mamy go ku temu popychać, skłaniać, pomagać mu i być obok. Moi rodzice nie zawsze mogli i było mi z tego powodu czasami przykro i smutno, więc chyba nie zamierzam powielać schematu z mojego własnego dzieciństwa, prawda? Em również użalał się, że jego ojciec nigdy nie interesował się za bardzo jego szkolnym życiem i on teraz zawsze chce brać udział w tego typu "życiach" swoich synów. Dlatego też ustawiłam szyki we właściwy sposób - zwolniłam się godzinę z pracy, zajechałam do domu, zgarnęłam Em oraz Maksymiliana i udaliśmy się na przedszkolne Jasełka. Oluś szczerzył banana, kiedy wypatrzył w tłumie rodziców własną mamę, tatę i Maksia. A skoro Maksio - cóż... nie mogłam za bardzo skupić się na oglądaniu świątecznego "show", bo mały odprawiał swoje własne - właził na krzesełka, przestawiał je, zestawiał, odstawiał, gadał jak najęty i... zebrał tym samym swoją własną widownię. 

Po zakończeniu Jasełek przyszedł "Mikołaj" i rozdał dzieciakom worki z prezentami, którymi były - oczywiście - słodycze. "Ten Mikołaj to była taka nasa pani, mamo, wiesz?" Ano wiedziałam, bo głos wydobywający się spod pierzastego, białego zarostu mówił sam za siebie. Nie sądziłam jednak, że dzieci tak szybko go zidentyfikują... Postacią Mikołaja najbardziej zafascynowany okazał się jednak Maksymilian. Krzyczał z emocji i wskazywał na niego palcem a oczy podwoiły mu swoją średnicę ;-).

Po Jasełkach nie zawiozłam już Olusia do przedszkola. Zwolniłam go z góry aż do 2 stycznia. Po pierwsze - nie mam Złomka i dojeżdżam do roboty ze znajomymi a po drugie - niech sobie dzieciak odpoczywa. Niech śpi do woli i siedzi w ciepłych pieleszach a nie - 6.30 rano, ciemnica i mróz a dzieciak już na dworze. Niejeden stary jeszcze lula o tej porze a ja będę dzieciaka ciągać - skoro nie muszę. Bo akurat teraz nie muszę - wczoraj i dzisiaj siedział z nianią i Maksiem a jutro już wyjeżdżamy. 

Kiedy pomyślę sobie o jutrzejszym pakowaniu, ubieraniu siebie i dzieci, znoszeniu tobołów i samej podróży - opadam z sił już w chwili obecnej. Całe życie na wyjazdach z Pastorczyka i na dojazdach do niego... 

Kiedyś muszę napisać posta o swojej drodze do szkoły, o drodze do Pastorczyka w ogóle. O nim samym - tak, wiem, ciągle to obiecuję (Edwardzie!) a i tak potem piszę o swojej bieżącej codzienności. Teraz, kiedy tak bardzo wnerwia mnie śnieg na ulicach miasta, w którym mieszkam, przypominam sobie dla otuchy nasze zimowe życie w Pastorczyku... Jeśli koniec świata miał być dzisiaj - to ja wybieram się na niego jutro ;-). Jakiż to INNY świat. Nie dość, że na zupełnym odludziu, to jeszcze żyje się tam zupełnie inaczej niż w mieście - małym bądź dużym. Nawet inaczej niż na typowej wsi, gdzie domy i siedliska sąsiadują ze sobą w ilości większej niż nasze pastorczykowskie dwa. Takie odludzie to też nieco inne wartości, inne wyznaczniki pór roku, dnia i nocy. Inne priorytety. Życie tam wydaje się być z jednej strony prostsze, z drugiej o stokroć trudniejsze... Wiele "rzeczy" - nazywając najogólniej - na tej naszej wsi jest uciążliwych, ale też wiele mi się tam bardzo podoba - a choćby to, że człowiek tam musi myśleć bardziej o zwierzętach niż o sobie. Dzięki temu nabiera do siebie dystansu, nie popada w egoizm, nie koncentruje się na sobie. Bo jak tu zanadto myśleć o sobie, kiedy jesteś człowieku odpowiedzialny za nakarmienie i oporządzenie 80 rogaczy, podobnej (zależy od akuratnego pogłowia ;-) kwiczących, załóżmy +/- 50-tki gdacząco-piejących, gruchających, co najmniej kilku szczekających, kilkunastu miauczących, kiedyś jeszcze kwaczatych, gęgatych, gulgowatych, beczących, trusiowatych... Wierzcie mi, że pośród takiego  gremium do zadbania nie zawsze ma się już siły i ochotę na wyjątkowe strojenie domu, wymyślne wypieki i potrawy.

Stąd kuchnia na mojej wsi zawsze była prosta. I taką najbardziej lubię. Śledź z beczki w octowej zalewie z cebulą, usmażony "po prostu" na złoto karp, zupa rybna, gotowane ziemniaki, uduszona na oleju kiszona kapusta z grzybami i owocowa zupa z makowymi kluskami... Obecnie potraw jest więcej i są ciut bardziej wymyślne, jeśli wymysłem jest sos grecki czy krokiety z kapuchą i pieczarkami... Nigdy w moim domu nie było na Wigilię pierogów. Nie wiem dlaczego, ale przypuszczam, że nigdy nie było czasu ich lepić...

Wsi kochana - w dzisiejszym przepychu kocham Cię w tej Twojej najprostszej i najskromniejszej postaci. Kocham Cię taką, jaką byłaś wtedy, kiedy pomarańcze i orzechy były marzeniem. Kiedy miały smak i cieszyły naprawdę. Nie to, bym tęskniła za biedą i niedostatkiem minionej epoki - czasem jednak wspominam to, co minęło, porównuję z bogactwem dzisiejszych sklepów, przepełnionymi wózkami w marketach, całym tym marnotrawstwem dookoła i wywalaniem pieniędzy w błoto - często tylko dlatego, że człowiek postawiony wobec pełnych półek dostaje małpiego rozumu. 

Piszę w pośpiechu. Trochę bez ładu i składu, ale jest to prawdopodobne mój ostatni post w tym roku. Zebrałam więc ostatnią swoją "rzeczywistość" do kupy i nawalam w klawiaturę jak dziki osioł.

Wybaczycie? 

Życzę Wam moi kochani spokojnych Świąt. Miłych, serdecznych, ciepłych i... białych jak u nas. Smacznych i zdrowych. Niech to będzie dobry czas dla Was i Waszych bliskich :).

Bawcie się dobrze w Sylwestra a na Nowy Rok już dziś przygotujcie sobie szerokie uśmiechy.

Pozdrawiam Was bardzo serdecznie i znikam w śnieżnej bieli..... Ahoj!

wtorek, 18 grudnia 2012

Śniegiem pisane

Nasz świat północno-wschodni zabielił się i zapuszył po uszy. 
Pobieliło się nieroztropnie, intensywnie, wręcz pochopnie.
Piękny jest kolor bieli lecz poszaleli anieli !
Nasypali, naprószyli bez ładu, bez umiaru, sensu i składu.
Jak tu jeździć i chodzić po świecie, gdy wpierw zawieje a potem zamiecie?

Wychodzę dziś rano z bloku, brodzę po kostki w świeżym bielactwie, dochodzę do samochodu zaparkowanego wczoraj za węgłem sklepu a samochód w puchowej kurcie i ruskiej czapie. Szybko wrzuciłam Olusia do środka, okryłam go kocem a sama za miotłę i huzia. Szybko mi poszło, bo choć warstwa śniegu miała co najmniej 10 cm to śnieg był puszysty i "miótł" się lekko i zwiewnie. Zdecydowanie wolę obmiatać auto ze śniegu niż zażarcie skrobać taflę lodu ukształtowaną i utwardzoną na jego szybach. Obecnie jednak, tak jeden jak i drugi przypadek woła o pomstę do nieba gdyż wysiadło mi ogrzewanie. Dmuchawa wieje chłodem a powietrze nagrzewa się jedynie w określonych przypadkach - kiedy samochód długo jest na wysokich obrotach. Jutro, o ile jeszcze będzie jakaś możliwość przejazdu po naszym miasteczku, prowadzę Złomka do lekarza. Wizyta umówiona, liczę na nieskomplikowany zabieg i tanie "leki". 

Śnieży od wczoraj. A w zasadzie od soboty. Weekend, jak pisałam wcześniej, spędziliśmy na Pastorczyku. Chrzest Tomaszka odbył się zgodnie z planem. Wszystko dopisało i wypaliło, jednak zima na naszym końcu świata pokazała rogi już w niedzielę i aby dojechać z Pastorczyka do kościoła w Kolnie (3,5 km drogą gruntową przez totalne pustkowie) brat musiał przelecieć drogę traktorem z szuflą. O ile większe samochody przejechały po tym podrasowanym trakcie bez większych problemów, o tyle ja nieco się obawiałam, co by mi Złomka nie świsnęło gdzieś do rowu bądź by biedaczek nie zawiesił mi się gdzieś na wysokich koleinach... O ile jednak stresuje mnie jazda po wielkich i nieznanych miastach o tyle autorodeo po błocie i zaspach mam już we krwi, bo to po takich drogach głównie poruszałam się od... urodzenia (niekoniecznie od razu jako kierowca, choć prawdą jest, że jak tylko odrośliśmy od ziemi ojciec od razu sadzał nas za kierownicą i uczył jazdy). W niedzielę bałam się jednak z tego powodu, że jako chrzestna musiałam być w kościele na czas a dodatkowo wiozłam ze sobą chłopaków i mamę. Em załapał się z innym składem, jadącym bezpiecznym samochodem terenowym - a jakże! Na szczęście ja też dumnie dojechałam bez problemów :).

Powrót do domu niedzielnym wieczorem zajął nam dwa razy więcej niż zwykle. W lasach ślisko, na głównej drodze masa samochodów z przewagą tirów. Wszystko poruszało się wolno i niepewnie. Śnieg ciągle padał i ograniczał widoczność. Dzieci spały, ja kierowałam w skupieniu a Em siedział obok i mnie wnerwiał.

Mam nadzieję, że do weekendu aura się poprawi. Póki co nadal sypie i sypie i sypie i sypie... Od rana, bez ustanku. Miasteczko poważnie sparaliżowane a ja w swoich przedświątecznych działaniach poważnie ograniczona.  Jednak - żeby nie było - wcale mi to nie spędza snu z powiek. Mam nadzieję, że na Wigilijny wieczór dotrzemy jakoś na naszą wieś, że jakiś śledź, kapusta i opłatek się tam znajdą a reszta - jak Bóg da - być może, lecz nie musi. No.

PS. Oczywiście, że "wiersz" jest owocem mojej własnej, "radosnej" jak zimowa zawierucha twórczości ;-). A co!

czwartek, 13 grudnia 2012

Bigos grudniowy

Bigos świąteczny to ugotuje moja mama a ja dziś trochę "pobigoszę" Wam o wszystkim, co akurat mam pod ręką i na myśli :). 

Klimatyczne piosenki i świeży śnieg. Świąteczna atmosfera powoli więc się tworzy, ale ja jeszcze nie wpadłam w nią nawet kawałkiem jednej nogi. No dobrze - może wpadłam małym palcem od tej nogi, ale chyba ani paznokietka więcej...

Miniony weekend spędziłam na "dogłębnym" sprzątaniu mieszkania łącznie ze zmianą firanki i zasłon w dużym pokoju. Teraz na oknie mam "zestaw zimowy" - firanka bardziej "gęsta" i biała niż lekka i ażurowa firanka "letnia" a zasłony w ciepłym, pomarańczowym kolorze i suto umarszczone. Dotychczas wisiały niebiesko-żółte czyli takie bardziej "chłodzące" w swej tonacji. Upinanie zasłon zajęło mi pół soboty i odebrało pół zdrowia, ale pomarańczowy efekt ułagodził nieco moje nerwy i ból karku. Powinnam zanieść te zasłony do jakiejś szwaczki czy krawcowej i skorygować ich długość, co by potem nie szaleć przy nich ze szpilkami w zębach, ale czy ja się kiedykolwiek na to zbiorę? Gdybym miała nieco drygu w łapach sama mogłabym je przerobić, ale że ni drygu ni maszyny do szycia u mnie niet a z wybiorem do szwaczki to u mnie jak z tą sójką - co jakiś czas wiszę pod karniszem jak nietoperz i sapię z wysiłku. 

Zmiana firanki i zasłonki - rewolucja w sumie niewielka, ale to właściwie jedna z niewielu zmian w wystroju mieszkania, którą wdrożyłam również z uwagi na zbliżające się święta. Żaden nasz domowy kąt nie uświadczy co prawda swoich regularnych mieszkańców w same święta, bo mieszkańcy - jak zawsze - wybiorą się świętować na zagubioną wieś, ale choćby takie energetyczne zasłony oraz niewielka choinka nie zaszkodzą sercom ni oczom, o nie! Kiedy bowiem pomarańcz spuścił się zasłoną po oknie, nawet Em został nim uderzony we wzrok. Zachwycał się nowym wyglądem pokoju na głos i z tej okazji wyciągnął nawet jedną ze swoich butelek francuskiego wina na wieczór. Niestety, tak się urobiłam przez cały dzień, że odmówiłam celebracji i poszłam spać mniej więcej po dzienniku. 

W niedzielę przybrałam się do wypisywania świątecznych pocztówek. Niby nie jest to wielka rzecz, ale jednak wymaga chwili spokoju i skupienia. Tymczasem, kiedy tylko wystawiłam na stół swoje pudło z pocztówkami i kopertami oraz kubek z pisakami - od razu z miejsca pojawił się obok mój nieodczepny ani na krok asystent. Wypisywanie musiałam więc przerywać raz po raz, kilka kartek zmarnowałam, bo albo się pomyliłam w adresie, albo w tekście pisząc "zdrowych Świąt Wielkanocnych" zamiast Bożego Narodzenia albo którąś kartkę czy kopertę Maksio przyozdobił po swojemu... Mordęga. Z tym niewielkim człowiekiem nie jestem w stanie wiele zrobić. On tak bardzo chce robić to co ja i tak bardzo chce mnie we wszystkim papugować, że wszystkie moje aktywności zabierają mi zwykle o wiele więcej czasu niż w normalnych warunkach, gdyż czas muszę dzielić na dwoje. Jeśli nie pozwalam małemu robić dokładnie tego samego co ja - muszę organizować mu jakiś zastępczy warsztat pracy. I tak nie zawsze jest z tego rad, bo chłoptaś nie głupi i nie da się zbyć byle czym, ale zupełnie zignorować się nie da. Pamiętam, że Oli był toczka w toczkę taki sam i zaczął się zmieniać "na lepsze" mniej więcej jak skończył 2,5 roku. Tym samym wiem, że bezwzględną asystę Maksymalnego będę musiała "znosić" jeszcze dość długi czas. Nie przeszkadza mi ciekawość oraz pęd do nauki i odkrywania świata przez dzieciaki - jestem z nich niezmiernie dumna a często bywam wręcz rozbawiona tą ich małą-wielką mądrością i sprytem, ale chwilami brak mi cierpliwości. Zwłaszcza jak jestem z nimi sama - a w tym tygodniu znowu jestem. 

W poniedziałek Em poleciał gdzieś w rejony Neapolu w bucie na mapie. Wraca już jutro wieczorem, ale jakby nie było cały tydzień siedzimy z chłopakami sami. Nie ma mowy o popołudniowym wyjściu na zakupy, bo sama z nimi obydwoma poprzysięgłam sobie już nie chodzić na żadne zakupy - tym bardziej zimą i do dużych sklepów. Nie dość, że muszę okiełznać ich obu to jeszcze z emocji i pod zimowym ubraniem zawsze upocę się jak mysz. A zatem w tym tygodniu jestem uziemiona. Do pracy, do przedszkola i galopem do domu.

Część prezentów zamówiłam przez internet, część kupię w przyszłym tygodniu. Prezenty robimy tylko dla dzieci obecnych w Święta w Pastorczyku. Będzie ich łącznie 7-ro (zabraknie ekipy brata z Gdyni). W nachodzącą zaś niedzielę - 16 grudnia odbędą się chrzciny Tomaszka mojej siostry. "Oczywiście" będę chrzestną. Jaki z tego morał? Ano taki, że ten grudzień trzepnie mnie po koncie należycie. Tomaszek to mój trzeci chrześniak. Pierwszy ma już 22 lata, więc nie wiem, czy nie powinnam zacząć zbierać na prezent weselny, bo A. dość poważnie prowadza się z pewną dziewczyną. Druga chrześniaczka to mała Maja - jeszcze nie tak dawno opisywałam swoją podróż pociągiem do Gdyni na jej chrzest a tu kolejne dziecię do kolekcji. Na stare lata jakiś przypływ... Nie wspomnę głośno, że u średniego brata zanosi się (a raczej już zaniosło) na trzecie dziecko. Jak to wszystko zwali się kiedyś na raz w Pastorczyku to Armagedon gotowy. Przedsmaki już mamy, kiedy dotychczasowa 9-tka skłębiła się tam na 1 Listopada...

Ale czy to nie jest urok dużej rodziny? Domyślam się, że potem te dzieciaki niekoniecznie już muszą utrzymywać bliskie kontakty, ale dzieciństwo mają już związane Pastorczykiem na gruby supeł.

A co u mnie prywatnie mili Państwo? ;-) Prywatnie mam się całkiem dobrze, choć z opisanych wyżej względów nie miewam sposobności na pisanie ani czytanie Waszych blogów na bieżąco i na gorąco. Podczytuję je z pracy, z telefonu i z Olkowego iPada (pisanie z tego ustrojstwa wykluczam...), czasem piszę komentarze, które - jeśli piszę je z pracy - często lecą w otchłań i nie mam nerwów ich powielać. Odpuściłam sobie zupełnie Wasze przemiłe candy i konkursy - bo choć dusza rada do raju - wiecie jak jest... Ale nie tylko ja cierpię na tzw. niedoczas, prawda? A nie umiem zająć się blogiem, książką czy filmem, jeżeli mojego czasu wymagają chłopcy, których nie widzę dziennie przez 9 godzin. Jednak to wszystko co mnie dotyka i spotyka jest normalne, naturalne i właściwe. Nie baręczę nad sobą i wiem, że kolej rzeczy musi być taka a nie inna a w tym wszystkim i tak przecież wyrywam jakieś chwile "tylko" dla siebie. 

W pracy zmieniliśmy piętro i pokoje. Było kilka dni zamieszania, noszenia rzeczy z góry na dół i adaptowania się do nowych warunków. W TAMTYM pokoju przeżyłam 7 i pół roku! I teraz nie wiem co napisać - czy obym co najmniej tyle samo przeżyła w tym nowym czy oby coś się zmieniło? Na dzień dzisiejszy nie mam ochoty na zmiany, choć generalnie chęć zmiany rośnie we mnie od jakiegoś czasu, ale szanowna stabilizacja, spokój i... ta mała zmiana w postaci zmiany pokoju na razie są moim pniem, którego jednak warto się trzymać. Aha - jakby co, to teraz szukajcie mnie w pokoju 108 a nie jak dotychczas w 206 ;-).

Pozdrawiam, życzę Wam i sobie coraz cieplejszej atmosfery świątecznej. Postaram się jeszcze skrobnąć coś bliżej Świąt zanim zniknę na długi czas w Pastorczyku.


AHOJ, HO HO HO!

piątek, 30 listopada 2012

Książkowo - filmowy maraton listopadowy


Odkryłam w końcu swojego... ulubionego aktora. W końcu, ponieważ do tej pory takiego nie miałam. Owszem, lubiłam tego i owego, podobał mi się i ten i tamten. Ale na pytanie o szczególnie ulubionego zawsze wzruszałam ramionami i szybko skanowałam pamięć, w której odnajdywałam jedynie pustkę. Jak dotąd bowiem żaden nie podobał mi się na tyle, żeby już przy okazji samego słowa „aktor” paliła się we mnie czerwona lampka z konkretnym nazwiskiem. Teraz się pali. Zaświeciła się wczoraj. Zadziwiające, że musiałam przeżyć niemal 40 lat, żeby takiego oświecenia doznać, ha ha ha.

Od dzisiaj – jeżeli ktoś zapyta mnie o ulubionego aktora albo (bo jest to równoznaczne) o ideał mężczyzny – odpowiedź mam gotową ;-). Oh, jaka to ulga znać w końcu odpowiedź na takie pytanie i nie głowić się nad odpowiedzią kiedy tylko ktoś je zada. Jestem dość niezdecydowanym człowiekiem – stąd bardzo często używam słów „nie wiem”, „nie jestem pewna”, „nie mam pojęcia”, „nie umiem się określić”, „ciężko mi wybrać”... Stąd też każda rzecz, sytuacja i wybór, co do których nie mam wątpliwości bardzo mnie cieszy. Wiedzieć i być pewnym – bezcenna ulga. Nawet jeśli to tak prozaiczna sprawa jak ulubiony aktor ;-).

Zakupiłam ostatnio w pewnym sklepie internetowym kilka filmów. Głównym celem „wycieczki” do tego sklepu były filmy i puzzle dla Olka – zakochanego ostatnio bez pamięci w cywilizacji i przygodach niejakich „Gormitów”. Wycieczki po sklepach z filmami i książkami zawsze jednak kończą się u mnie zakupem niekontrolowanym. O ile umiem odmówić sobie kosmetyków i ubrań, o tyle książki a ostatnio również filmy są dla mnie pokuszeniem, któremu nie umiem się oprzeć. Kupiłam więc 2 dvd i puzzle 2 w 1 (70 +100) dla Olka, zapisałam się po informację na temat dostępności kolejnych części przygód Gormitów i przy skromnej okazji zakupiłam... 6 filmów dla siebie. Ceny rewelacyjne – za wszystko co zamówiłam – 8 filmów w tym 1 z książeczką i podwójne puzzle Trefla oraz dostawa – niecałe 70 zł. Na realizację zamówienia czekałam tylko 1 dzień. Dostawa kurierem - 6.99 zł. Już wiem, że będę stałym klientem tego sklepu.

Filmy, które zamówiłam dla siebie – wszystkie indyjskie, proszę państwa. Cztery z nich to typowe bollywood, jeden to wielki indyjski hit „Aśoka Wielki” z Shahrukh Khanem a jeden to właśnie film, w którym poznałam swojego ulubionego aktora. Film traktujący o Indiach i w Indiach kręcony, choć nie jest filmem indyjskim w rzeczy samej a produkcją kanadyjsko-południowo-afrykańsko-brytyjską.

Oryginalny tytuł filmu to „Partition”, co w Polsce przetłumaczono jako „Odrzuceni” i choć nie jest to moim skromnym zdaniem najlepsze tłumaczenie – pod takim tytułem proszę filmu szukać – jeżeli ktoś nie widział a miałby ochotę obejrzeć. Film pochodzi z roku 2007 i nigdy wcześniej o nim nie słyszałam. Ale ja jestem wielkim ignorantem kinowym, więc w ogóle o wielu filmach nie słyszałam, wielu nie oglądałam a co ciekawsze – nie wiedziałam nawet co dokładnie mam na własnych półkach. Mój Em w przeciwieństwie do mnie jest filmowym maniakiem. To dzięki niemu mamy w domu około 400 filmów na dvd. Nie liczę co najmniej setki filmów, które Em nazwał pirackimi i pewnego dnia spakował je i wyniósł na śmietnik. Było to wtedy, kiedy przestał jeść mięso i zapuściwszy brodę i włosy zamierzał na nowo być Sikhem. Z bycia Sikhem w pełni tego słowa znaczeniu ponownie jednak z różnych względów zrezygnował, mięsa natomiast nie tyka nadal jako też ogląda jedynie filmy z legalnych źródeł. Kolekcja naszych płytek to głównie filmy indyjskie – a jakże!, ale sporo też filmów amerykańskich, brytyjskich, polskich oraz coraz pokaźniejsza kolekcja filmów Olka. Tata skutecznie zaraził synka swoją pasją bądź też przekazał mu ją już w akcie prokreacji i obaj mogą oglądać, oglądać i oglądać filmy w nieskończoność. I ostatnio poczęli wciągać w swój nałóg również mnie, która świadomie bądź nie, ale zawsze jakoś broniłam się przed nadmiernym „oglądactwem”. 

Po tym jak skończyłam niedawno czytać „Chłopca z Latawcem” i przepadłam za tą książką z kretesem (zresztą podobnie  jak za inną powieścią Khaleda Hosseiniego "Tysiąc wspaniałych słońc") – pierwsze co zrobiłam to zakupiłam zrealizowany na jej podstawie film. Na świeżo chciałam skonfrontować obrazy, które powstały w mojej głowie podczas czytania z obrazami, które ktoś przeniósł na ekran. O ile o książce zdecydowanie powiem, że jest fantastyczna, o tyle o filmie jedynie tyle, że jest średni. Zabrakło mi w nim emocji jak też wielu scen, które moim zdaniem były dość znaczące w całej fabule. Podczas gdy książka dociera do głębi duszy drogą długą, krętą i zahaczając o wszelkie pobocza i zaułki, film wydał mi się nakręcony na wielkie skróty.  Nie powiem jednak bym nie obejrzała go z jakąś tam przyjemnością. Podobała mi się muzyka, gra aktorska młodych przyjaciół Amira i Hassana, latawce na niebie i sceneria „afgańska”, choć podobno sceny rozgrywające się w Afganistanie kręcono... w Chinach. Wcale jednak nie spodziewałam się, że miałyby być kręcone w samym Afganistanie, który to kraj – całkiem przyzwoity przed laty - obecnie toczony jest przez niekończące się konflikty. Po dwóch książkach Hosseiniego pozostałam w Afganistanie jeszcze jakiś czas za sprawą książki „Kobiety z Kabulu” autorstwa Gayle Tzemach Lemmon. Wcześniej „połknęłam” jeszcze „Afgańczyka” Fredericka Forsytha oraz po raz drugi „Jaskółki z Kabulu” niejakiego Yasminy Khadry. Wychodzi więc na to, że w listopadzie głównie przebywałam w Afganistanie i pewnie stąd moja nieczęsta obecność na blogu. Zastanawiam się też, czy aby przypadkiem w poprzednim wcieleniu sama nie byłam Afganką... Oczywiście taką z czasów sprzed inwazji sowieckiej kiedy to panowała w Afganistanie względna normalność. To bowiem, co zaczęło się tam potem i trwa do dzisiaj jest potwornie przytłaczające.

Z Afganistanu znowu przeniosłam się do Indii. Po „Chłopcu z latawcem” obejrzałam sobie bowiem „Slumdog’a”. Widziałam ten film już wcześniej, bo nie przeszedł bez echa i oglądany był masowo, ale po tym jak płytka, którą mieliśmy w domu wylądowała na wysypisku śmieci – musiałam zakupić oryginalną. Ten akurat film również chciałam mieć na podorędziu. Na cześć filmowej Latiki swego czasu nazwałam nawet jej imieniem jedną z pięknych kotek na Pastorczyku ;-). A potem jej syna ochrzciłam Jamal. Nie, nie dlatego, że mam fioła na punkcie Indii bądź tego filmu – ale Jamal brzmi znacznie lepiej niż na przykład Gruby... A właśnie taka finezja rządzi w Pastorczyku przy nadawaniu imion kotom odkąd nie nadaję tych imion ja. Ba, ja już nawet straciłam  rozeznanie w tamtejszych kotach, nie mowa o nadawaniu im imion, ale tak to jest odkąd w Pastorczyku nadal bywam często, ale jednak już nie na co dzień.

Po „Slumdogu” włączyłam wyżej wspomniany film „Odrzuceni”. Em oczywiście już go kiedyś widział i twierdzi, że nakręcono jego adekwatną wersję w stylu bollywood, którą to wersję sami Hindusi polubili bardziej. Ale oni zasadniczo kochają swoje bolly kino i żadne inne nie jest w stanie stanąć na ich piedestale wyżej. „Odrzuceni” to film ogólnie smutny. Zaczął się smutkiem i smutkiem zakończył. Czytałam jego recenzje w internecie i nie były najlepsze. Nikt nie czepiał się ani tematu ani przedstawionej historii a jedynie sposobu realizacji filmu, gry aktorskiej i przekazanych emocji.  Moja opinia może też najlepsza nie jest, ale głównie dlatego, że film właśnie za bardzo zagrał na moich emocjach i musiałam z jego powodu iść spać z nieco rozmazaną gębą. Nie dość, że sama się mazałam, to jeszcze obok mazał się Olek, który wkręcił się w film i co scena zadawał mi setki pytań, na które dorosły człowiek nie umie normalnie odpowiedzieć. Nie będę opisywać tutaj fabuły filmu, bo można to bez trudu znaleźć w internecie a jeszcze prościej film obejrzeć. Wspomnę może jedynie, że w filmie pokazany jest skutek podziału Indii na Indie jako takie i Pakistan przy zastosowaniu kryterium wyznawanej przez ludzi religii. Skutek w postaci krwawej masakry dokonywanej przez wyznawców hinduizmu, sikhizmu i islamu na sobie nawzajem. Em opowiedział mi przy okazji, że jego ojciec urodził się w tej części Indii, która po podziale przypadła właśnie dla Pakistanu. Jako mniej więcej 5-cio latek, czyli chłopiec w wieku naszego Olka razem z rodziną musiał opuścić swój dom i ruszyć do Indii. Rodzina zostawiła wszystko i ruszyła w nieznane. Młodszy brat ojca Em zmarł po drodze z... głodu. Taki los spotykał jednak i jednych i drugich – i Muzułmanów i Sikhów. Wydaje mi się, że niechęć obu religii do siebie pokutuje od tamtej pory po dziś dzień. Ale film pokazuje również światło w tunelu – Sikh ratuje ukrywającą się przed jego pobratymcami Muzułmankę, zakochują się w sobie i tym samym udowadniają, że to nie religia stanowi o szczęściu a miłość i że dla miłości można zrobić niemal wszystko. Szkoda, że taka prosta mądrość dotyczy tak niewielu... Film wzruszający pomimo wad, jakie zarzucają mu niektórzy krytycy. Ja krytyczna jestem zawsze w jeden sposób – albo film mi się podoba albo nie. Ten mi się podobał, choć byłam wściekła, że na noc zafundowałam sobie historię bez happy endu i zanim zasnęłam przeżywałam ją z bólem serca. No i to właśnie grający zakochanego w pięknej Naseem Sikha Gian’a – Jimi Mistry od dziś jest moim ulubionym aktorem. Nigdy wcześniej o nim nie słyszałam a zatem stał się moim ulubieńcem w sposób, hmmm, jakby to nazwać... dziewiczy? ;-). W roli Sikha sprawił się przednio. Turban, twarzowa broda, długie włosy, które pokazał w filmie jedynie dwa razy, niesamowity uśmiech, piękne oczy, dobre serce i poruszający sposób mówienia. Nic bym nie dodała i niczego nie ujęła ;-). Na co dzień Pan Jimy nosi się krótko i bez turbana, ale zdążyłam wyczytać, że urodził się 1 stycznia 1973 r. a zatem jest niemal moim rówieśnikiem i jest Brytyjczykiem indyjskiego pochodzenia. Czy Sikhem? Nie wiem. Ale tak chyba właśnie wygląda mój męski ideał ;-). Ogólną słabość do wizerunku Sikhów mam oczywiście odkąd poznałam Em. Chciałabym kiedyś zobaczyć go w tradycyjnym stroju. W jego polskiej szafie nie ma bowiem nawet jednego ciucha w indyjskim stylu. A szkoda. 

I tak oto - jak zresztą zwykle - zamierzając napisać krótką notkę napisałam długaśny wywód. Tak już mam, że nie umiem skupić się konkretnie na jednym wątku, bo kiedy o nim piszę wtrącają mi się po drodze inne i każdy z nich chciałby rozwinąć się na swój własny sposób. Stąd często wątek rozpoczęty na początku posta znajduje swój finał na jego końcu. Niby logiczne, że najpierw jest początek a na końcu koniec, he he, ale nie wiem czy ktoś doczytawszy do końca pamięta, o czym był początek. No cóż, nie mam czasu na edycję i układanie tekstu w lepszą całość. Jeśli nie opublikuję tego co napisałam teraz - pozostanie to w roboczych na amen a potem usunę bez żalu. 

Podsumowując powyższą górę słów jedno jest pewne - od wczoraj mam swojego ulubionego aktora i jest nim Jimi Mistry. Pora poszukiwać innych filmów z jego udziałem. Teraz już wiem za czyją sprawką będę wzbudzać zazdrość w swoim własnym, prywatnym Sikhu, he he he. Jestem małpą? Nawet jeśli, Em powinien być mi wdzięczny, że mój ulubiony facet z ekranu to ten, którego wybrałam kiedy odgrywał rolę jego pobratymca. No.

Uciekam, bo mnie przeklniecie za ten post o długości filmu bollywood (każdy trwa co najmniej 3 bite godziny). 

Aha - czytam obecnie "Czas postu, czas uczty" Anity Desai. Zgadnijcie co to za autorka i gdzie głównie osadzona jest akcja... ;).

PS. Miałam zamiar wstawić tu jakieś zdjęcia dla rozbicia tej zbitki tekstu, ale blogger szaleje i mi nie pozwala. A niech go!
 

piątek, 9 listopada 2012

Odrabiam blogowe lekcje

Pora odrobić lekcje Amisho. W szkole co prawda nigdy nie byłaś ani górnolotnym orłem ani ostatniej kategorii osłem, ale na pewno nikt ci nie odmawiał przymiotu bycia pilną (nawet jeśli czasem jedynie stwarzałaś ku temu pozory). A teraz co? 

Co? Ano nic.

Myślę, że określenie "pilna" zupełnie już przestało pasować do Amishy. Baba w sile wieku, matka, żona, po uczelniach, na etacie, dawno to dawno ale jednak - z mandatem na koncie (ahoj Lilijko ;-))... No nijak słowo pilna nie pasuje. 

Stąd nie mogłam być pilna i lekcje z nominacji, zabaw i łańcuszków zawsze odrabiam "po lekcjach" albo "zostając na drugi rok". Cel jednak uświęca środki i tak oto biorę się w garść. 

Malinka, Justine oraz Madeleine obdarowały mnie ostatnio takim oto serduszkiem w ramce:


Dam sobie uciąć obie łapy, że swego czasu już ktoś mnie takimi sercami obdarował o czym świadczy podobny obrazek umieszczony u mnie na blogu, w pasku po prawej stronie. I nawet zanotowałam kto mnie nimi obdarował. To i tak dużo, prawda? W wolnej chwili odszukam w archiwum posty miłych "winowajczyń" i zobaczę o co wtedy chodziło w zabawie z tym obrazkiem. 

Tymczasem jadę dalej. 

Zabawa dotyczy blogów o liczbie obserwatorów 200 minus. Będąc nominowaną/-ym należy odpowiedzieć na 11 pytań nominującego, wymyślić swoje 11 pytań i zadać je 11 nominowanym przez siebie bloggerom. Nie wiem czemu 11, ale numer 11 jest bardzo listopadowy, więc się nie czepiam, o.



Malinka zapytała tak:

1. Jak zaczęła się Twoja historia z blogowaniem?

Odkąd pamiętam gryzmoliłam tzw. pamiętniki z życia w zeszytach w kratkę. Kiedy odkryłam internet i  poczułam się w nim dość pewnie przyszedł mi do głowy blog. Takie dość modne słowo a ja nie wiedziałam co się za nim kryje. Najpierw więc w 2009 roku założyłam bloga na Onecie. Skasowałam go po 2 marnych wpisach. Za jakiś czas odkryłam Bloggera. Dość długo pisałam tylko dla siebie i zupełnie nie czytałam innych blogów. Nawet nie wiem jak to się stało, że dzisiaj czyta mnie tyle osób i że ja również czytam ich tak wiele... 
 
2. Jaka jest Twoja największa słabość?

Nie mam jednej dominującej. Kupowanie książek? Jak kupuję to zawsze co najmniej 2 na raz. Ostatnio zamówiłam 4 choć udałam się do księgarni tylko po 1 - konkretną. 

No i - suszona kiełbasa. Taka naprawdę sucha, której nie da się pogryźć lichym uzębieniem ;-). Czasem natykam się na taką w piwnicy u nas na wsi. Mama wiesza swojskie pętko na takim specjalnym sznurku i to pętko sobie tam wisi i schnie dopóki ja się nie zjawię... Nie mogę przejść obok i nie ciapnąć kęsa. A jak ciapnę jednego to.... nie mogę się opanować od kolejnych ;-). W ogóle mam słabość do prostej, wiejskiej kuchni.

3. Co w swoim życiu chciałabyś zmienić?

Miejsce zamieszkania. Na większe miasto. Za jakiś czas może również pracę, bo obecna już mnie trochę nudzi...


4. Ile masz lat?


Właśnie skończyłam erę z trójką na przedzie, eh...

5. Jakie trzy rzeczy wzięłabyś ze sobą na bezludną wyspę?

Laptop, piwo i kapelusz ;-).

6. Czy Twoi znajomi/rodzina czytają Twojego bloga?


Dobre pytanie. Nie wiem. Mąż nie zna polskiego, dzieci czytać nie umieją (jeszcze). Wykluczam rodziców, siostrę, dwóch braci i ich rodziny. Nie wiem jak trzeci brat. Moja kuzynka czasem zagląda, komuś innemu też kiedyś podawałam linka... Znajomi z reala - tak, niektórzy czytują ;-).

7. Boisz się samotności?

Nie. Czasem wręcz jej łaknę.Chyba, że mowa o samotności po stracie najbliższych - ta mogłaby być bolesna.

8. W jaki sposób radzisz sobie z bezradnością?


Czekam. Czas leczy rany i przynosi rozwiązania.  

9. Co zrobiłaś w życiu najbardziej szalonego?

Wyszłam za mąż za Hindusa a wcześniej poleciałam do Paryża, by spotkać się z nim twarzą w twarz.

10. Który zakątek Polski uważasz za najpiękniejszy?


Nie znam ich wszystkich stąd ciężko mi oceniać. Na pewno kocham swoje najbliższe strony - Podlasie, Mazury, Suwalszczyznę i mazowiecką Kurpiowszczyznę.

11. Gdzie spędzasz w ciągu dnia najwięcej czasu?

W pracy 8 godzin a reszta zwykle w domu. 

Pytania od Justine:


1. Co Cię ostatnio zainspirowało?


Listopad - by znów posłuchać rocka ezoterycznego oraz książka Khaleda Hosseiniego Tysiąc wspaniałych słońc - by od razu sięgnąć po Chłopca z latawcem. Oznacza to ni mniej ni więcej jak to, że swoje ostatnie wieczory spędzam w Afganistanie.
 

2. Gorzka prawda czy słodkie kłamstwo?

Zależy od sytuacji. Prawda jest wartością samą w sobie, więc zawsze powinna być na wierzchu, ale drobne kłamstewka czasem też bywają pożyteczne.

3. Nigdy nie zapomnę...?



Swojego rodzinnego domu w P., którego już nie ma... (legł w gruzach w 2007 roku).

4. Na wakacje zawsze zabieram...?



Dzieci, walizki pełne ciuchów i torby pełne zabawek ;).

5. Najwspanialszy smak na świecie?



Ojej, jeden? Nie ma takiego. Na pewno nie słodki. 

6. Ranny ptaszek czy nocny marek?



Ranny ptaszek, choć nie ćwierkam z radości wstając przed świtem do pracy.

7. W mojej torebce nigdy nie brakuje...?


Niczego, co niezbędne - portfela, dokumentów od samochodu, telefonów, ładowarki do jednego z nich (szybko się rozładowuje...), mini lusterka i długopisu. Reszta - jak Bóg da ;-).


8. Komedia czy tragedia?



Komedia. Sama jestem jej żywym przykładem ;-).

9. Ulubione miejsce na Ziemi?



Chyba w nim jeszcze nie byłam. Póki co - klasztor w Wigrach i pastorczykowskie przestrzenie.

10. Spodnie czy spódnica?


Latem spodnie, jesienią i zimą dość często także spódnica.  Tak, tak, nie odwrotnie.


11. Mieć czy być?

Być. Ale czasem nie da się być bez mieć...


Jedenastka Madeleine:

1. Kim jest dla Ciebie Święty Mikołaj?

Niezwykle serdeczną postacią z bajki. 

 2. Marzenia są dla mnie...

Nieodzownym motorem napędowym życia.

3. Przyjaźń jest dla mnie...

Ważna, ale bez pielęgnacji z obu stron gaśnie...

4. Gdy patrzę w lustro widzę...

Upływające lata, ale zawsze ten sam uśmiech ;-)

5. Kim chciałeś/chciałeś zostać gdy byłeś /byłaś dzieckiem ?

Sprzedawcą, piosenkarką, sportowcem.

6 Moim małym dziwactwem jest...

Noszenie torby jedynie na lewym ramieniu bądź w lewej ręce. Zdejmowanie wszelakich ozdób (kolczyki, łańcuszki, zegarek, obrączka - wszystko) jak tylko przekroczę próg domu. Robię to już nieświadomie - czasem zanim zdejmę buty czy kurtkę...

7. Kobieta to istota która...

Potrafi wiele zrozumieć a jednocześnie sama być niezrozumiałą...

8. Mężczyzna to istota która...

Zawsze znajdzie czas na odpoczynek. 

9. Prowadzę bloga ponieważ...

Pisanie to moja mała pasja a czytanie innych blogów ubogaca mnie i daje wiele przyjemności, pozwala spojrzeć na świat innymi niż tylko moje oczy i poznać wiele ciekawych osób.

10. Kiedy mam wolną chwilę najchętniej...

Jak wyżej - piszę, czytam blogi, książki lub oglądam tv - nic zatem nadzwyczajnego.

11. Jaka jest Twoja największa zaleta i największa wada ?

Zaleta? Chyba umiejętność dotrzymywania powierzonej tajemnicy. Wada? Może niezdecydowanie?

I teraz co? Mam wymyślić 11 pytań i wytypować 11 nieszczęśników do odpowiedzi? Ani jedno ani drugie nie jest łatwe, ale jak to mówi mój kolega radca prawny - rozkaz nie gazeta, wykonać trzeba.

To najpierw pytania: (o Boziu, pustka w głowie, raczej nie będę oryginalna).

1. Jaka na pewno NIE jesteś?
2. Co na pewno jest jeszcze PRZED Tobą?
3. Na co nie możesz patrzeć?
4. Czego nie może zabraknąć w Twojej kuchni/lodówce?
5. W reklamie czego chętnie byś wzięła udział?
6. Adwokat, lekarz, sportowiec czy fotograf? (zakładając, że każdy wygląda mniam)
7. Co Cię wzrusza a na co jesteś obojętna?
8. W czym potrafisz się zatracić?
9. Czego nie odmówisz swemu dziecku? (jeśli nie masz, to gdybyś miała)
10. Jakim jesteś ... ptakiem?  
11. Chciałabyś poznać tajemnicę...

Ależ się namęczyłam z tymi pytaniami... To teraz męczcie się Wy. Wiem, że wiele z Was już Tkwi w tej zabawie, więc będę dla Was łaskawa, ale nie jestem w stanie wyśledzić wszystkich, więc jak się ktoś znów załapie u mnie - sorry Winnetou. Nic pod przymusem. Ja zrobiłam swoje i basta. Ufff ;). Ale było całkiem miło - tylko czcionki mi się pomieszały, kurde mol. Tak to jest jak się coś kopiuje i wkleja (tu chodzi o pytania od dziewczyn).


Do zabawy poproszę:
 
1.  Devinette
- za krótkie i konkretne notki z codzienności (no i młoda żona przecie! - trza promować ;)
2.  Katalina
-  za zakładkę do książki w postaci dyni - to dopiero kreatywność ;-), za super rymowanki;
3.  Żółwinka
- za prawdę podaną w jedyny w swym rodzaju "żółwinkowy" sposób, za złote serce;
4.  Paulina
- za ciekawe odkrywanie stanowej Ameryki i podawanie tych odkryć dalej, za prawo w profilu ;-);
5.  Kasia 
-  za ciekawość świata, wiarę w marzenia i sympatię; pisz więcej;
6.  AsiaG 
za długo się znamy, by wymieniać szczegóły... ale niech rzeknę - za Pakistan wprost z podwórka i duszę felietonistki, za rzeczowość;
7. Joanna 
- za mistrzostwo pióra, poczucie humoru, dystans do siebie oraz świata, za Szwecję w polskim wydaniu ;-)
8.  Ania
- za tematy proste tudzież pociągające wartkie dyskusje i pobudzające do pomyślenia, zastanowienia się;
9.  Inwentaryzująca krotochwile 
- za prowadzenie bloga-perły wśród blogów. Jedyna i niepowtarzalna. Zawsze sprawia, że mam niezłą ucztę zmysłowo-umysłową czytając kolejne wpisy.
10.  Judith
- za pisanie o wszystkim tak, jakby już czytało się jej książkę, za wielką mądrość, otwartość na świat i za Kamerun;
11.  Aga 
- nikt inny nie opisuje tak sentymentalnie i nie wyciąga na światło dzienne naszego leżącego "na uboczu"  Podlasia;

Teraz muszę Was powiadomić ;-). 

środa, 7 listopada 2012

Mój kumpel Listopad

Ale mamy piękny Listopad! Taki prawdziwy, typowy, wręcz książkowy. Wszyscy dookoła zrzędzą, narzekają i psioczą na ten miesiąc. Mało kto go lubi. Wielu wolałoby zamknąć oczy i przespać go w całości. A jeśli jeszcze ukazuje się on w swojej pełnej krasie jak np. dzisiaj - czyli jest szary, ponury, wietrzny i deszczowy - ludzkie otoczenie hucznie pała do niego nienawiścią. A niesłusznie. NIESŁUSZNIE!

Ja Listopad bardzo lubię. Jest jedyny w swoim rodzaju. Taki proszę Państwa Don Pedro Roku. Czarna pelerynka, czarny parasol, czarne oczy ukryte za czarnym kapturem. Znika za rogiem w ciemnym zaułku spowitym wilgotną mgłą. Tajemnica i czary-mary. Moje klimaty. Nic dziwnego, że urodziłam się w Listopadzie. Nic dziwnego, że w Zaduszki. A może odwrotnie? Może dlatego lubię Listopad, że właśnie pod jego panowaniem się urodziłam? Dla mnie jest to miesiąc największego w roku spokoju. Podczas gdy w październiku robi się jeszcze na polach i w ogrodach, tu i ówdzie fruwa babie lato, można jeszcze pojeździć rowerem i pobiegać po kolorowym parku - czyli jest jeszcze dość aktywnie, natomiast w grudniu rozpoczyna się już bożonarodzeniowa karuzela - pośród tych właśnie dwóch miesięcy Listopad jest przystankiem w biegu. Kroplami deszczu wystukuje o szyby rytmiczne polecenie - O-D-P-O-C-Z-N-I-J  C-Z-Ł-E-K-U! Wiatrem zamiata nas do naszych domów, które kochamy wtedy bardziej niż zwykle. Listopad każe nam odkręcać słoiki z miodem, kupować większe zapasy herbaty, grzać wino, wyciągać z pakamery miękkie szale, koce i bambosze. Listopad jest chłodny, ale podsuwa nam tyle wspaniałych pomysłów na ogrzanie.

U mnie na wsi Listopad zawsze też kisił beczki kapusty. Beczki co prawda poszły już do lamusa, ale podczas ostatniego pobytu w Pastorczyku i tak poszatkowałam z wielką przyjemnością kilkanaście białogłowych, które potem mama ubijała z wdziękiem w dużej dzieżce. Uwielbiam kroić kapustę. Ostry nóż i do roboty. Kroję sobie, ciapię, ocieram na tarce głąby, potem je obieram do cna i chrup, chrup zjadam sobie ze smakiem białe, słodkie kapuściane serca... Kroję, słucham radiowej Jedynki, rozmyślam o tym co było, jest bądź będzie, dookoła biegają dzieci, podkradają mi poszatkowane wstążki i zjadają z apetytem... Ręce trochę bolą, ale zasadniczo takie krojenie kapusty jest dla mnie swoistą formą odpoczynku. Tak, tak, można by to wręcz nazwać kapuścianym relaksem ;-).

Ale cóż to za kiszenie kapusty w obecnych czasach... Skromne takie... bez szału... bez większego namaszczenia... Kiedyś to się kisiło! Kapusta była uprawiana z rozmachem. Na polu. Było jej naprawdę dużo. I, co za tym idzie, dużo z nią roboty od samego początku. Ale też kiedyś były inne czasy i więcej nas w domu w Pastorczyku było - Dziadek, Babcia, Stryjek, Rodzice i nas piątka. Nikomu nie przyszło by nawet do głowy, by kapustę kupować - dzisiaj w braku laku idzie się do sklepu i od ręki kupuje główkę bądź woreczek kiszonej. A kiedyś nie. Przychodziła pora - zajeżdżało się wozem na pole, ścinało kapuchę i wiozło do piwnicy. Zewnętrzne liście oddawało się zwierzakom. Część główek zostawała do zjedzenia "na słodko" a lwią część szykowało się właśnie "na kwaśno". W pokoju u dziadków lądowała duża blaszana balija, w którą kroiło się kapustę wprost. Kroiła babcia, kroił dziadek i zwłaszcza kroił mistrz kapuściany - stryjek Franek. Pokrojoną kapustę przekładało się do dużej beczki. Pamiętam jeszcze beczkę drewnianą ale potem zastąpiła ją plastikowa. Na dno beczki babcia często wrzucała kilka niewielkich całych główek kapusty, które do dzisiaj są jednym z moich najsmaczniejszych wspomnień dzieciństwa. Warstwy pokrojonej kapusty przesypywało się startą na tarce marchewką i solą oraz polewało gorącą wodą. Co jakiś czas tłukło się dokładane warstwy drewnianym balem. Kiedy beka była pełna i ubita tak, że na wierzch występował kapuściany sok przyciskało się zawartość dużym, płaskim, wyszorowanym i wyparzonym kamieniem a całość nakrywało dużą ścierką, której funkcję często stanowiła nieużywana już, wykrochmalona poszewka na poduszkę. Tak przygotowana beczka stała jakiś czas w domu przy piecu, po czym, po mniej więcej tygodniu wynoszono ją do piwnicy. No i potem już całą zimę uprawiane były pielgrzymki do wielkiej beki po kapustę. Głównie jadło się ją w postaci typowego wiejskiego kapuśniaka, na który oprócz kiszonej kapusty składała się też świeżo krojona kapusta słodka, duża ilość rozmaitego mięsa oraz rzecz jasna -  kasza jęczmienna. Moja mama gotuje taką kapustę do dzisiaj i o ile tylko trafiam się na Pastorczyk i natknę się na taki obiad - mam się z lepsza. Kiszona kapucha to także prosta, szybka surówka i wiadomo - bigos. Dawna kuchnia była niezwykle prosta, ale to do niej mam największy sentyment. Niestety - kurczak z brzoskwiniami, łosoś z kaparami czy sos z pleśniowego sera nigdy nie przebiją się na moje smakowe szczyty w konkurencji z talerzem gotowanej kapusty, porcją gotowanej w tej kapuście solonej golonki i najzwyklejszymi w świecie ziemniakami z wody. Taaaa.... Mój Listopad pod względem smaku to zdecydowanie smak kiszonej kapusty...

Sama nie wiem jak to brzmi kiedy mówię, że lubię listopadowe szarugi...  Może ja naprawdę jestem inna, ale nigdy nie cierpiałam na jesienne depresje ani nie złorzeczyłam listopadowym pluchom. Jeśli już pogoda ma mi działać na nerwy to najlepiej udaje się to lipcowym upałom bądź pluchom ale marcowym. W marcu jestem już zniecierpliwiona oczekiwaniem na wiosnę zaś listopad jak pisałam wyżej - spokojnie zwalnia tempo życia. Kiedy jak nie teraz mamy więcej czasu na refleksję, na zadumę, na dłuższy i milszy przystanek we własnych czterech ścianach? 

Patrzę sobie na świat przez zapadane okno. Na sine niebo i szybko płynące po nim stalowe chmury, które mieszają się z kłębami dymu z sąsiedniej fabryki... Chwilami trudno rozpoznać co chmurą a co dymem... Drzewa z resztami osowiałych, suchych liści bujają się na wietrze jak rozczapierzone wampirze paluchy czyhające się na czyjąś gładką szyję... Jest klimatycznie. Magicznie. Może nawet troszkę strasznie? 

Listopad Don Pedro naprawdę jest moim kumplem. Można by się zacząć domyślać, czy aby wobec tego nie mam jakiegoś czarnego charakterku, prawda? Hmmm, kto wie, kto wie? Znam się i nie znam zarazem. Jak chyba każdy zapewne mam swoją własną ciemną stronę księżyca, choć zdecydowanie nie określiłabym się jako mroczny element ;-). Będąc młodą studentką odkryłam dla siebie jako nowość tzw. rock progresywny lub jak kto woli - ezoteryczny i zatapiałam się w nim po głębię uszu i duszy. Czuję, że muszę odszukać kilku wykonawców i kilka utworów... Jest Listopad - sprzyja i skłania ku temu. W nadchodzący weekend planuję sobie wieczór z taką muzyką - wyślę nieletnich spać, starszyzna pewnie sama padnie z przepracowania albo wyjedzie gdzieś biznesowo (bo już napomknęła o... Litwie) a ja odpalę komputer, założę słuchawki i będę szukała swojej dawnej, muzycznej ezoteryki. Grzane piwo też się wtedy doskonale nada. Wino - wybaczcie wielbicielki tego trunku - nawet to z najwyższej półki - nadal nie zaskarbiło sobie mojej sympatii. Chyba nawet nie mam już ochoty lubić go na siłę. Pozostaję przy swoich pszenicznych tudzież chmielowych bąbelkach a całe winnice Francji oddaję światu szerokim gestem.

Kiedy zaczynałam pisać tego posta miałam raczej zamiar przynajmniej częściowo wywiązać się z nominacji, jakie otrzymałam od życzliwych mi blogujących dusz a nie pisać o Listopadzie, golonce w wiejskiej kapuście i progresywnej muzyce... Nazbierało mi się tych nominacji i zabaw pod sufit rzęs i czuję się bardzo niekomfortowo, kiedy nic z tym nie robię. Naprawdę bardzo, bardzo mi miło i bardzo, bardzo doceniam to, że ktoś docenił mnie. Zawsze traktuję takie wyróżnienia jak prywatne mini-oscary. Cieszy się moja mroczna duszka niezmiernie, ale jak to z mrokiem bywa - potrzeba mu czasu, by się rozjaśnił. 

Pozdrawiam Was listopadowo. Pozytywnie i ciepło. Jeśli w tym miesiącu przyszła na świat taka dość pozytywna osoba jak ja - nie macie żadnych podstaw by poddawać się w nim najbardziej negatywnym w roku myślom, emocjom i nastrojom. Bo jak Pan Don Pedro z maczetą do siekania kapusty wyskoczy zza jakiegoś rosochatego drzewa o zmierzchu to Wam krew zacznie szybciej krążyć, moje drogie ;-). (To była groźba do smutasów - same wiedzą, że chodzi o nie). No!

A teraz poczytam co nowego napisałyście i może wdepnę do swoich roboczych i zmierzę się z tymi nominacjami, bo jak tak dalej pójdzie to Pan Don Pedro i nade mną maczetką świśnie, hej!


środa, 31 października 2012

Słowo na progu Listopada

Moje pisanie najprawdopodobniej utknęło w podlaskim śniegu. Nie piszę u siebie, nie komentuję u Was. Jeśli zaś "Was" czytam to na szybko i zza tak zwanego węgła. Moje komentarze są ponadto notorycznie wysyłane przez system w otchłań. Nie skarżę się jednak na to ni słówkiem, bo jestem i tak wdzięczna Opatrzności, że będąc wiadomo gdzie i tak mam uchylone okno na pocztę i blog. O pisaniu w domu mowy nie ma. Nawet nie podnoszę tam wieka laptopa a z ewentualnym internetem mijam się w komórce.

U mnie też. U mnie też zimowo. Pomarzły ostatnie jesienne kwiaty w ogrodach a tymi, które najbardziej się teraz promują i dzielnie trzymają w kiściastych bukietach są - wiadomo - chryzantemy. Takie ładne a tak wręcz nieśmiertelnie związane ze śmiercią i takie hodowlane jak... karpie na Boże Narodzenie, ech...

Nie mam nic przeciwko zimie, ale przypałętała się trochę za wcześnie. Liczę w duchu, że ciągle jeszcze panująca nam Jesień da jej z plaskiem w pysk i przegoni jeszcze na jakiś czas. Kto to słyszał, żeby już u końca października sterczeć co rano na parkingu ze skrobaczką albo lepić bałwany. Nie ma tałku w tej pogodnie, oj nie ma.

Dzisiaj po pracy zbieram nieletnie towarzystwo za bąble w garść, toboły wieszam na kij i idę (ups, jadę) do Pastorczyka. Na 4 dni. Nie było nas tam ponad 2 tygodnie. Pora więc znowu zmienić małomiasteczkowy klimat grajewski na wielkoobszarowy klimat wiejski. Em nie jedzie. Cztery dni pod rząd na zagubionej wsi to dla niego szczyt wytrzymałości. Poza tym - jest w tyle z robotą - jak twierdzi. Ja na jego miejscu zawsze bym była w tyle, więc i tak go podziwiam. Niech sobie siedzi w ciszy i spokoju naszego mieszkania - bo w Pastorczyku zanosi się niezła jatka z gromadką przerozmaitych pacholęć miejscowych i przyjezdnych. O rany, już mnie łep na samą o tym myśl boli ;). Na szczęście to tylko 3-4 dni. Kochane dzieciaki, kochane. Ale ta miłość do nich nie zawsze obrasta w różowe piórka - jak już się osobniki zaczną kotłować, wałować, kłócić, lać, beczeć wszelkimi możliwymi odmianami beku i ryczeć wszelkimi istniejącymi wariantami ryku - to nie tyle róż, co żółć człeka zalewa. Nie, nie jestem zołzowata - naprawdę lubię wszystkie nasze dzieci. Ale wiecie - co tu wymagać od kobiety, która ostatnimi czasy chadza spać około godziny 20-stej, bo świadomość o tej porze ma już niemal wyżętą do cna i wszystko dookoła jej bimba a jedynie poduszka wydaje się przyjacielem bez wad... Nie wiem czy to przesilenie jesienne, czy zmiana czasu czy wiek już podeszły czy co tam jeszcze, ale jestem ostatnio jak przebita dętka, więc i cierpliwość jędrna jak flak... Po urodzinach obiecuję sobie jednak ostro postawić się do pionu. Nie ma, że się nie da.

Lubię te Listopadowe Święta - Wszystkich Świętych i Wszystkich Zmarłych. Lubię lampki cmentarne i nieśpieszne spacery pośród starych grobów. Nowoczesność i groby "pod style i kolor" nie leżą za bardzo w moim guście, ale wolność Tomku w swoim domku jak i na grobie, którym się Tomek opiekuje więc jak komuś się tak podoba - niech ma. Co mi do tego? I tak zbyt często używamy słów "nie lubię, nie cierpię, wnerwia mnie, etc". Wcale mnie nie wnerwiają ogromne kwiaty i wieńce na grobach ani wypasione znicze. Nie gustuję w takich, ale jeśli takie rzeczy mają mnie denerwować to co poważniejszymi? Przyjmuję je więc takimi jakie są. Cieszę oczy "ożywionym" barwami cmentarzem i zamyślam się myślą prostą jak te groby, za którymi... tęsknię? Tymi z drewnianym krzyżem, udekorowanymi zielonymi gałązkami, kulkami białych śnieguliczek i żywymi, skromnymi chryzantemami, za grobami, na których płoną proste znicze w glinianych kubeczkach. Wszystko mija i wszystko się zmienia. Tak życie jak i pamięć o śmierci.

Nic to jednak. Tym razem to ja powinnam na tych cmentarzach bardziej niż zwykle się ożywić, bo jak zabiorę na nie obu swoich żywotników to biada mi. O ile Aleksander jest już elementem dość bezpiecznym - Maksymalny może mnie... jak to zabrzmi? - doprowadzić do grobu? Ej no, raczej może od grobu do grobu, prawda? 

Zaraz wychodzę z pracy. To, co piszę, piszę na raty i w pośpiechu. Jakiś kogel-mogiel słowno myślowy mi powstał, ale nie mogłam wyjechać na te 4 dni bez pożegnania z Wami. Zresztą zauważam, że sporo z Was również wyjeżdża i deklaruje ciszę blogową na kilka dni. Taki to czas, moi mili. Milczcie sobie i do "zobaczenia" za kilka dni!

Uściski!

Wrócę starsza o rok ;) a w nawiasie składam też najlepsze życzenia wszystkim świętującym urodziny w najbliższych jak ja dniach. Tym, którzy niedawno je mieli a nie zdążyłam im niczego pożyczyć - pożyczę osobiście, jak wrócę. Ahoj!

środa, 24 października 2012

Jesień w czterech osobach

Zdecydowanie częściej tutaj piszę niż wstawiam zdjęcia, ale wzorem poprzedniego posta ten również - zresztą zgodnie z obietnicą - jest bardzo fotograficzny. Tym razem - głównie nasze dzieci i my.

A skoro zdjęcia to zamykam paszczę i dziękuję za uwagę ;-).

Hopki przez płotki (fot. Em)
Gimnastyka na listkach (fot. Em)
Zapatrzenie (fot Em)
Zamyślenie (fot. Em)
Krasnal jesienny (fot. Amisha)
Amisha pod jesiennym niebem i Aleksander przemawiający do kaczek

Amisha & Maksymilian (fot Em)
Męska solidarność (fot Amisha)

Niedziela od rana spowita była gęsta mgłą. Aż trudno było uwierzyć, że w sobotę było takie piękne słońce. Mieliśmy zamiar jechać do lasu, ale ostało się na godzinnym wypadzie do naszego pobliskiego parku, gdzie Em się sportował, dzieci mu pomagały i przeszkadzały zarazem a ja marzłam i robiłam zdjęcia.
Bitwa na liście (fot. Amisha)
Pora przypakować (fot. Amisha)
Nie uciekaj mały! (fot. Amisha)
Pompki z podwójnym turbo doładowaniem (fot. Amisha)
Cwaniaki (fot. Em)



















                      

Kto się zmęczył - proszę spocząć.