piątek, 29 marca 2013

Gawęda około Wielkanocy :)

Wczoraj po pracy pognałam po Oleczka do przedszkola. Nawet nie wiedziałam, że przedszkole pracuje w trybie "świątecznym". Nieliczne dzieciaki ze wszystkich 4 grup zebrano do jednaj i ich pobyt ograniczał się jedynie do zabawy. Zajęcia merytoryczne zawieszone. Dzisiaj podobnie. Z tej racji, że Oli ubolewał trochę nad takim stanem rzeczy (głównie, że nie było jego kolegów) - dziś ponownie został w domu z Maksymalnym i Nianią. Jakoś tak dziwnie mi było, gdy wyobraziłam sobie, że oto Wielki Piątek a On siedzi w przedszkolu do 15.30 i jeszcze - nie daj Bóg (a prawdopodobne to wielce) odbieram go stamtąd jako ostatniego. Jak dotąd - Wielkie Piątki zawsze miałam wolne. W tym roku muszę oszczędzać urlop, więc pokutuję (ot, nawet adekwatne do Dnia słowo) w Wielki Piątek w pracy. 

W domu na wsi zawsze w tym dniu pomagałam mamie przy wypiekach i innych kulinariach a towarzyszyła nam wspaniała radiowa Jedynka. W TEN dzień nie grają tam przebojów jakie teraz dobiegają mnie zza ucha z innej komercyjnej stacji. Muzyka poważna, smutna, spokojna i liryczna a audycje wzniosłe, uduchowione, tematyczne... Człowiek przystawał w swych myślach (bo w rękach i nogach niestety się nie dało) i czuł tę Wielkanoc całym sobą. Podjadało się śledzie z cebulą, jajka na miękko i postną zupę kartoflankę z jęczmienną kaszą. Ten skromny, choć obficie pracowity dzień był niezbędny by potem z uśmiechem powitać Wielką Sobotę. Przebieranie pościeli, ostatnie porządki, szykowanie koszyczka do święconki, gotowanie podpiwku i doprawianie bigosu... Wszystko to jednak minęło wraz z tym, jak przeminął na naszej wsi stary dom. Nawet jeszcze potem w "przejściowym" domku składającym się z 2 niewielkich izb i łazienki dało się częściowo kontynuować" TO COŚ. Nowy dom - duży i nowoczesny ale zarazem pusty i zimny (choć ciepły termicznie) to już zupełnie inna historia. Historia współczesna - a ta jakoś nigdy do mnie nie przemawiała. Eh, stare próchno już jestem i ot co ;).

Po pracy udałam się też wczoraj na zakupy. Do Tesco. Z Nimi obydwoma... Kupiłam kaczkę, butelkę mleka na kakao dla Maksia, dwa drewniane jajka na wykałaczce, cytrynę, kilo cukru i... uciekłam z tego sklepu czym prędzej. Nie dlatego, że tłok czy brak innych pozycji z listy zakupów. Uciekłam, bowiem Niebieski z wczorajszej "przypowieści"  - jak zresztą zawsze - stanął jak zaklęty w alejce z zabawkami i ronił łzy bo odmawiałm kolejnych Gormitów a Granatowy (od koloru kurtki ;-) bardzo chciał do niego dołączyć a skoro był uwięziony w wózku na zakupy i nie mógł - podniósł raban i włączył syrenę. Oblana potem popędziłam do kasy, zapłaciłam za te "strzępy" zakupów i czym prędzej do auta. Targając torbę w jednej ręce, taszcząc Granatowego w drugiej i trzymając trzecią (tak, matki miewają po 3 albo i więcej rąk!) Niebieskiego - dopadłam do samochodu, wszystko popakowałam, poupinałam w fotelikach i odetchnęłam z ulgą. Jeszcze tylko jakieś ryby, mięso, żurek, chrupki dla psów i kotów w P., blaszka na babkę i... to by było na tyle. Mało, ważąc że właśnie wyszłam z hipermarketu... Ryby kupiłam w rybnym, mięso i żurek w moim osiedlaku, foremkę w wielobranżowym a chrupki dla animalsów kupię dziś. Za każdym razem wpinać, wypinać i pilnować ich obu. Uff.

W domu zabrałam się za wykonanie wielkanocnego planu minimalistycznego - klops z jajkiem i babka piaskowa. Mieszam mięsko (wieprzowina i indyczyna), blenduję cebulę, sypię przyprawy, moczę bułkę, wbijam jaja i stwierdzam, że nie ugotowałam jajek, które mam dodać do środka. I nie mam czosnku (a wydawało mi się, że mam w nadmiarze). Ok, jaja się ugotuje, bez czosnku można się obejść. Przecież nie będę ICH znów ubierać i ponownie schodzić do sklepu! W końcu papram się w swoim klopsie, uklepuję mięsną masę na blachę i do piekarnika. 

Pora na babkę. Opieram iPada o czajnik (modern Amisha co?), otwieram stronę z przepisem, przeliczam i przygotowuję produkty. Niestety, kochanieńka, bez krochmalu to sobie możesz upiec babkę piaskową ale co najwyżej z piasku. Znowu miałam zwid, że mąka ziemniaczana JEST na mojej półce. Cóż, rada nie rada... Przebieram się ze stroju domowego, ICH również - co przyprawia mnie o zawrót głowy, bo trzeba kurtki, czapki, buty, inne spodnie... i schodzimy z trzeciego. Po to, by trzeci dziś raz do osiedlaka... Tym razem po krochmal. "Menda krochmalona" mi wyjdzie, nie babka - snuję w duszy masę czarnych scenariuszy. 

Ale nie. Babka przednia! Niewielka (bo i foremka takaż) ale piękna. Czy smaczna? Jeszcze nie wiem, ale babka przeważnie mi wychodzi i prawie zawsze jest smaczna. Moje ulubione, poza szarlotką, ciasto.

I klops się udał niezgorszy. Delikatny, idealnie upieczony. Zakroiłam rożek - pycha.

Mam jeszcze trochę szczęścia w tym swoim pechu, prawda?

Maksymilian początkowo intensywnie asystował mi przy kucharzeniu. Kiedy jednak włączyłam mikser - najwyraźniej się wystraszył i uciekł do pokoju. W jego miejsce przyszedł zaciekawiony Olek. O ile "pomoc" Maksia jest uciążliwa o tyle Olusiowa już całkiem przyzwoita i przyjemna. Lubię Olkowe pytania i wciąż jeszcze nieudolne ale już sensowne ruchy łyżką czy trzepaczką. 

Onieśmielony mikserem Maksio zasnął na podłodze wśród porozwalanych niemiłosiernie zabawek. Zabawki posprzątał Aleksander :) - początkowo z oporem, potem z satysfakcją.

Na koniec dnia (czy już początek nocy?) powiesiłam pranie i zabrałam się za śledzia. Miał być w oleju, ale... oleju też nie było! Jedynie kilka butelek oliwy  z oliwek... Do sklepu już oczywiście nie poszłam a śledź w towarzystwie jabłka, selera naciowego, ogórka konserwowego, cebulki (czyli pozostałości z lodówki) wylądował w sosie majonezowo-śmietanowym. I nie powiem - na dobre mu to wyszło :-).

Babka i klops jadą dziś z nami na Pastorczyk. 

Naprawdę dziwnie czuję się siedząc w Wielki Piątek w pracy. Stąd - jak widzicie - moja praca dziś się mało opłaca. Jak też zawsze - na samą myśl, że mam wrócić do mieszkania i pakować wszystkie toboły, manele, siebie i chłopaków i jechać tam - słabnę z sił. Bo to naprawdę jest jak taka mała "droga krzyżowa". Ale kontynuując wczorajsze hasło... Skąd jak nie z krzyża zawsze najlepiej spoglądać w niebo? A jak już się tam spojrzy to się i dostrzeże co trzeba ;).


WSZYSTKIM WAM ŻYCZĘ SPOKOJNYCH, RODZINNYCH, UDUCHOWIONYCH ORAZ SMACZNYCH ŚWIĄT WIELKANOCNYCH ANNO DOMINI 2013. ŚMIGUS DYNGUS W PRIMA APRILIS NIECH NAS WSZYSTKICH POZYTYWNIE ZASKOCZY - JUŻ NIE ŚNIEGIEM A WODĄ. ALE WIECIE - KWIECIEŃ PLECIEŃ - JESZCZE WSZYSTKO JEST MOŻLIWE! NIE WYNOŚCIE WIĘC ZIMOWYCH CIUCHÓW NA STRYCH ;).

PS. Zdjęć moich "wyrobów" nie posiadam. Nie pstrykałam ich, bo nie miałam ku temu głowy ni sił. No i - zupełnie nie planowałam, że jeszcze "upiekę" tu dzisiaj jakiegoś posta ;). No, ale - jak tu NIC nie napisać i nie pożyczyć Wam WESOŁEGO?

czwartek, 28 marca 2013

Aleksander Niebieski

Mało dobrego. Od początku roku niemal samo zło. Jak nie dotyka mnie, dotyka moich bliskich.

Ale widać taki mój krzyż na ten czas. I trzeba go nieść. Bo skoro jest krzyż to kiedyś będzie i zwycięstwo. 

To jedyne co sobie wzięłam do głowy w związku z nadchodzącą Wielkanocą. Reszta jest poza mną i w zasadzie modlę się na te święta jedynie o... święty spokój.

W negatywach codzienności szukam sobie jednak pozytywnych okruchów. Przedwczoraj dostarczył mi ich mój okruszek Aleksander. Z okazji nadchodzących Świąt jego przedszkole przygotowało tematyczną inscenizację dla rodziców. Każde dziecko "grało" jakiś kolor, były tańce i piosenki. Na koniec kiermasz przygotowanych przez dzieciaki ozdób wielkanocnych i odwiedziny Zająca, który wręczył młodym aktorom słodkie jajeczka.

Leciałam z pracy niemal galopem, co by się nie spóźnić na imprezę. Ale wiadomo - szlaban na przejeździe kolejowym ciach mi przed maską w dół, wraz ze szlabanem korek budujący się głównie z tirów, zaraz za szlabanem czerwone światło, potem brak miejsca do zaparkowania auta przy przedszkolu... Wpadłam do budynku zziajana, zdjęłam buty i wtłoczyłam się na zatłoczoną salkę. Jakaś dziewczynka w żółtych barwach kończyła właśnie swoją kwestię i podawała wielki mikrofon do mojej drobniutkiej Kropki - w niebieskim ubranku, niebieskiej bibułowej czapie i wielkiej niebieskiej kokardzie przypiętej do bluzeczki

Aleksander Wielki-Niewielki Niebieski.

Nie widział mnie, ale ja widziałam go doskonale, choć musiałam wyginać się i wyciągać szyję jak gęś. Wzrostem bowiem nie grzeszę, a kilku sterczących jak koły w płocie ojców - i owszem. 

Indywidualny występ Oleśka był króciutki. Tyci jak on sam. Jeden wers.

"Jestem błękit, kolor nieba - tylko w górę spojrzeć trzeba" - wyrecytował z uśmiechem, oddał mikrofon kolejnemu z kolorów i wtedy zauważył mnie. 

Nie dość, że ta skromna linijka wiersza - no nie ukrywam! - wzruszyła mnie prawie do łez to jeszcze miałam dodatkową uciechę, gdyż Oluś machał i śmiał się do mnie jakby zobaczył mnie pierwszy raz po wielu latach. Ba, nawet słyszałam a raczej wywnioskowałam z ruchu warg, że powtarza sobie pod nosem podekscytowanym głosikiem - "mama, mama, mama". Niebywałe - ale prawdziwe - dzieciom do szczęścia najbardziej potrzebna bywa obecność rodziców. Zwłaszcza wtedy, kiedy stają na scenie - najpierw przedszkolnej, potem szkolnej a potem scenie samego życia...

Jestem błękit kolor nieba, tylko w górę spojrzeć trzeba... Wzruszyłam się nie tylko tym, że Olu wymawiał te słowa. Również dlatego, że w obliczu ostatnich niemiłych wydarzeń w moim życiu zabrzmiały one prawdziwie. Odniosłam je do siebie. Błękit bowiem istnieje zawsze. Wystarczy tylko czasem podnieść głowę. Dostrzec go. Widzieć błękit a nie ciemne chmury.

Po inscenizacji Olu przybiegł do mnie jak na skrzydłach. Ależ się tulił i cieszył! I te jego słodkie "mama, mama, mama". Tak, to jest właśnie ten mój Błękit!. Takie chwile. Oboje byliśmy szczęśliwi.

Do czasu, kiedy nie oznajmiłam młodemu człowiekowi, że teraz wybieramy się do przychodni na szczepionkę. Łzy lały się jak strugi deszczu, rozpacz hulała po całym domu, smutek zaatakował duszę a paraliż małe ciało. Jako małolatek Olu nigdy nie płakał na szczepionkach, chociaż zawsze dostawał porządne kłucia - nie kupowałam bowiem nigdy szczepionek skojarzonych... No tak, ale tamte szczepionki były wtedy, gdy pacjent jeszcze nie miał ich świadomości. Teraz, jak na 5-cio latka przystało - nie dał się już ot tak wpakować w auto i zawieść w nieznane. Zrobił rozeznanie, zadawał pytania, włączył obawy. Prawidłowo ;). 

W przychodni wszystko poszło dość sprawnie - zanim Olu się obejrzał (a Maksio towarzysz zdążył znudzić) - był już zważony (15.300 kg), zmierzony (106 cm), miał sprawdzone ciśnienie (idealne), sprawdzony wzrok (idealny), osłuchany przez lekarkę i zaszczepiony. Ani się spostrzegł a już było PO. Najpierw jakieś 2 kropelki o niezbyt ciekawym smaku a potem zastrzyk w chudą rączkę. "Mamo, nic a nic nie poczułem". "Bo jesteś bohaterem" - poklepałam synka po czarnym łepku naklejając mu jednocześnie na bluzkę naklejkę "dzielny pacjent". "Eh, te pani dzieci to jakieś takie inne, szczególne" - dodała na koniec nasza pielęgniarka. Nie muszę dodawać, że na te słowa urosłam w swym błękicie po sam błękit :).

Następnego dnia bohater nie poszedł jednak do przedszkola. "Mamo, ręka mnie boli. I głowa. I nogi. I spać mi się chce." Nic mu w gruncie rzeczy nie było, podejrzewam, że troszkę symulował. Czasem jednak przymykam oczy na takie akty ratunku przed przedszkolem.

Aleksander to jest takie rzeczywiście trochę błękitne dziecko. Pozytywne i kojące. Owszem bywa i gradową chmurką, ale kto nią nie bywa? Jest delikatny, wrażliwy i czuły. 

O Maksymilianku - równie czułym i wrażliwym ale zdecydowanie mniej delikatnym - innym razem. Może po bilansie, na który niebawem się wybieramy.

Jak najwięcej błękitu Wam życzę. Wystarczy, że spojrzycie w górę a on na pewno tam będzie :).

PS. Wczoraj w kraju mojego męża było Święto Kolorów - HOLI.

Polska a Indie to zupełnie dwa inne światy, ale zawsze w granicach naszych Świąt Zmarłych, kiedy my palimy znicze, u nich jest Diwali - Święto Światła. Kiedy u nas Wielkanoc, kolorujemy jajka i cieszymy się z pierwszych kwiatów, młodej zieleni (OK, NIE TYM RAZEM!), słońca i błękitu - oni mają Holi, podczas którego wszystko tonie w barwnych proszkach - ludzie, rzeczy i zwierzęta. 

Przypadek czy coś w tym jest? ;)

czwartek, 21 marca 2013

Tasiemiec wielowątkowy

W poniedziałek rano zawiozłam mamę do szpitala w Białymstoku. 

Droga była lekka, łatwa i przyjemna. Bystre słońce błyskało mi promieniami prosto w okulary, co lekko uprzykrzało mi jazdę, ale nie narzekałam na ten feler zbyt głośno, gdyż:

1. słońce - element obecnie deficytowy - przyjmować je więc należy nawet w oczy szeroko otwarte podczas jazdy...

2. brak słońca podczas podobnej podróży następnego dnia okazał się znacznie bardziej dramatyczny.

Dojechawszy do swojego miasta uniwersyteckiego - utartym szlakiem pomknęłam pod uniwersytecki szpital - od lat potocznie zwany Gigantem. Nie bez powodu, ma się rozumieć.

Dotarłszy:

Najpierw pół godziny kręciłam się po szpitalnym parkingu w poszukiwaniu miejsca by gdzieś przycupnąć swoją polówkę. Miejsca nie znalazłam. Szpital - jak to Gigant - ogromny, aut pod jego gmachem jeszcze więcej. Wyjechałam więc z tego parkingu jak nie pyszna. Z kwitkiem. Opłaconym zresztą w kwocie 2,50 zł. Nieważne, że nie zaparkowałam ani na sekundę a jedynie zżarłam trochę nerwów i paliwa mijając się w labiryncie ścieżynek z innymi poszukującymi kawałka podłogi autami. Na chodnikach i skwerkach w okolicy szpitala ani igły wbić, nie to co karoserię i cztery koła... Dwa razy okrążyłam pobliskie rondo w poszukiwaniu miejsca by przystanąć i rozsądku by nie dostać świra. W końcu wjechałam na rozległy i niemal pusty parking przy pobliskiej Filharmonii. Oczywiście przed parkingiem zakaz parkowania dla "obcych" i szlaban. Szlaban jednak uniesiony - więc sobie pozwoliłam... Obok dwie taksówki. Wyskoczyłam zza kierownicy, pędzikiem do taksówkarza i pytam: Panie, jak Pan myśli? Mogę tu tak sobie poparkować jakiś czas? Starszy Pan - majestatycznie opuścił szybę swojego wozu i serdecznie zaprosił do współdzielenia przyfilharmonijnej przestrzeni - Niech pani sobie parkuje, codziennie tu stoję, nikt nie kontroluje, szlaban podniesiony cały dzień.

A niech mnie nawet i skasują za parkowanie na dziko - pomyślałam. Chrzanię to. Problem sercowy mamy w końcu mamy - więc może jakiś parkingowy kanar i nam w razie czego okaże serce. Torbę podróżną na ramię i poszłyśmy do szpitala. Nie było daleko, nie. Ale mi popizgało wiaterkiem po rajstopkach, że u hu hu. Jo. Znowu miałam rajstopy (ale nie tamte podarte, nie, nie - inne, już bardziej pancerne). I mini - a jakże. Dżinsową. Z Lidla - k woli ścisłości. Bo to było jakoś tak, że pewnego dnia zaleciałam do Lidla po rukolę i oliwki. Leciałam chybcikiem, bo do przedszkola po dziecię śpieszno i nianię by już od młodszego uwolnić... I tak mi się oczy niebacznie rozbiegły po tych "lawetach" z mydłem i powidłem co to zawsze stoją na środku tegoż sklepu... I te spódniczki tak sobie leżały niedbale... Podarte opakowania, pomemłane, wszystkie rozmiar 36. Idealne. Nawet się głębiej nie zastanowiłam, czy brać. Nawet sobie nie przyłożyłam do siebie. Do kosza i wio. I mówię Wam - idealna. Nie zdejmowałabym ani na chwilę. No, ale czasem zdejmuję. I potem znów zakładam. Nawet w mróz. Śnieg. Wiatr. Taka to, moi mili super mini maksymalnie udana. Szkoda, że nie ma ci ona fan pejdża na fejsie - dałabym jej co najmniej z 1000 superlajków ;-).

Dobra, koniec żartów.

W końcu idziemy do szpitala. W poważnej sprawie. Najpierw na Centralną Izbę Przyjęć. Otwieramy drzwi i ... - choć to nie ja mam problem z sercem - jestem blisko jego zawału. I choć przyszłyśmy tu w poważnej sprawie - ogarnia mnie jakiś przewrotny śmiech. Ludzi tłum. Okiem sięgam by nim do końca kolejki dotrzeć i choć moje oko - zgoda - nawet w okularach lekko niedowidzi - to i sokole by nie pomogło. Przeciskamy się na koniec tej niebotycznej kolei i spoglądamy na siebie porozumiewawczo - mama w oczach ma dramat a ja chyba jednak komedię. Sadzam mamę na krzesełko a sama stoję w kolejce. Rozdziewam się z kurtki, przyglądam tłumom, pykam telefonem... Jak dobrze, że mam smartfona... Pocztę sprawdzam, czaty urządzam z mężem, z A. wymieniam myśli i słowa, na Fejsie się sobie pałętam... Po 2,5 godziny udręki dobijamy do okienka. Rejestracja już nie trwa długo. Odchodzimy do przebieralni, potem idziemy na oddział. A kolejka nadal jak kolej transsyberyjska... Do nieba by wołać o pomstę, ale czy by kto w niebie pomsty chciał słuchać? Ogromny szpital w 300-stu tysięcznym mieście, przyjmujący pacjentów z całego regionu bądź nawet spoza, pacjentów z wyznaczonymi terminami hospitalizacji i taki cyrk! Dwa okienka rejestracyjne dla takiej rzeszy chorych! 

Ale to jest nic. To były tylko 2,5 godziny.

Trzy tygodnie przed przyjęciem do szpitala byłam z mamą w tym samym szpitalu w poradni kardiochirurgicznej. Na przyjęcie czekałyśmy... 7 godzin, choć było tylko troje pacjentów. Jak to możliwe? Ano. Przecież wiadomo nie od dziś, że polska służba zdrowia z cudów słynie. Cudownie uzdrawia. Wiecie jak to jest grzać twardą ławę przed drzwiami gabinetu przez 7 godzin? Lepiej się nie dowiadujcie...

Samo przyjęcie na oddział odbyło się już szybkie i sprawne - krótki wywiad, badanie cienienia, pobór krwi. Następnie zaprowadzono mamę na salę numer 4, wskazano łóżko i nakazano czekać na rozwój wypadków. Niemal od razu "koleżanki" z sali - wszystkie już PO operacjach serca - ciepło przyjęły mamę do swego grona. Po tym, jak mama "urządziła" się na sali i wymieniła pierwsze doświadczenia z towarzyszkami niedoli, ja zebrałam się do kawałka i opuściłam podwoje Giganta. 

Na szczęście szlaban przy Filharmonii nadal był podniesiony...

Droga do Grajewa - idealna. Dojechałam jakbym leciała. 

Oczekiwałam, że następnego dnia mama zadzwoni z informacją o terminie operacji i że termin ten nie nastąpi później niż za dzień, dwa.

Siedzę więc dnia następnego w pracy i czekam. Dzwoni mama i mówi, że... wypisują ją ze szpitala i dobrze by było, żebym po nią przyjechała. Tego typu operacja wymaga, by pacjent był zdrów na tip-top (pomijając przypadłość do operowania - ma się rozumieć) a u mamy - okazuje się - nie wszystko gra. Nałaziła się już po lekarzach wszelkiej maści zanim przybyła na oddział i była pewna, że jest już przygotowana na wielkie cięcie. Guzik. Do domu, znów do lekarzy, potem znów do poradni kardiochirurgicznej i znów na Rejestrację Centralną... 

Można dostać zajoba? Można. Nie dość, że wszystko się przeciąga, mama ma serdecznie dość to jeszcze ja kolejne dni urlopu muszę na te wycieczki pobierać. Początek roku a ja już się z niego wycyckuję na cacy. Ale co zrobić? Biedna mama sama się nigdzie nie ruszy a nikt inny poza mną jej nie wspomoże.

Zwolniłam się więc przedwczoraj z pracy 1,5 godziny, odebrałam Olka z przedszkola i razem ruszyliśmy po Babcię w dal. Może to nie jest odległość jak do Kalkuty, bo jakieś 75 km, ale w dwie strony daje to już 150. A tu zima szaleje. Sypie śnieg. Tańczy i miota się po szosie, w szyby się dobija, widoczność utrudnia. Ruch duży, w jednym z leśnych ciągów przymusowy postój 20 minut. Wypadek - myślę. Ale nie - drzewo na drodze - albo sobie samo rymło albo je ktoś podciął... Olek się nudzi, zjada przedszkolnego banana a w końcu zasypia. Wlokę się jak żółw - najpierw za lawetą z drewnem, potem za zdezelowaną ciężarówką. Szybciej niż 60 się nie da. Wyprzedzić-nie wyprzedzić... Już, już mam wyprzedzić a tu sznur pojazdów z naprzeciwka. I tak aż do Białegostoku... Na szczęście na "Gigantycznym" parkingu nie brak już wolnych miejsc.

Aleksander robi furorę na "maminym" oddziale. Wszystkie panie zachwycają się długością rzęs, czernią głowy i drobiazgiem twarzy. Babcia dumna, ja jakżeby inaczej... Cóż, próżna babka, próżna matka ;). Ale czy to wstyd być dumną z syna, wnuka? Mama odchodzi ze szpitala niechętnie. Chciałaby mieć TO już za sobą. Ale zyskała chociaż tyle, że oswoiła nieco strach i miejsce. Dowiedziała się też od lekarza, że - niestety - operacja jest naprawdę konieczna. Kolejnym razem przyjdzie tu już na pewno bardziej spokojna...

Wracamy do Grajewa. Na wylocie z Białegostoku zakręcam do Centrum Handlowego Auchan. Moja mama nigdy nie była w tak wielkim sklepie... Najpierw jej się podoba, jest poniekąd zachwycona, ale po wejściu na ogromną halę gubi rezon. Łazimy pomiędzy napakowanymi półkami, kładziemy co nieco do koszyka, rozglądamy się... W końcu mama stwierdza, że już jest zmęczona, sklep jest za duży i nie chce jej się już na nic patrzeć. Idziemy do kasy, płacimy za konsumpcyjne drobiazgi i wychodzimy. Ale nie tak od razu. W pasażach handlowych ja - głodna jak stado wilków - kupuję sobie hamburgera a Olek z Babcią po 2 gałki od Grycanek. Oluś uwielbia lody - dawno nie jadł. Kiedy stanął przy chłodni z licznymi pojemnikami pełnymi kolorowych, słodkich papek - ślinka ciekła mu po szaliczku ;). Wybrał sobie miętę z czekoladą i kokosa. Wyrafinowany gust 5-cio latka, prawda? Zasiedliśmy sobie przy stoliczku - babcia z wnukiem na słodko a ja wiadomo - kawał mięcha z warzywami w środku buły i pikantny sosik curry ;). Na co dzień nie jadam fast foodów, pizzy ni frytek. Ale na wyjazdach nie omieszkam zębem zawadzić o takie menu. Lubię!

Droga powrotna śliska i biała jak mleko, ale tu ślimaczkiem, tu żółwikiem, tam dżdżowniczką i spokojnie docieramy pod blok. Moje autko klepię po przyjacielsku po karoserii - że ciepłe, że zwinne i że bezpieczne. A co? Myślicie, że rzeczy nie mają swoich "dusz"? Mają. Przynajmniej na pewno mają je moje samochody ;-). 

Próg mieszkania przekraczamy o 19-stej. Stęskniony Maksymilian dostaje szału radości i wszystko rozwala ze zdwojoną siłą... Śpiewa, przepatruje torby z zakupami, wysuwa nagle taśmowo szereg żądań - pić, jeść, siku, lizaka... A kiedy chce na ręce mówi: Mamo, daj mi cię do mnie ;). Wtedy wybaczam mu nawet dziury w ścianach.

Wyczerpujące 2 dni.

Wczoraj spokój. Siostra zabrała mamę na Pastorczyk. Myślę, że kolejne podchody operacyjne aż po Wilkanocy.

Musiałam się "wypisać". Miałam taką potrzebę. Pisałam to oczywiście po kawałku, przez dwa dni i pewnie co najmniej przez 2 dni będziecie to czytać, ale przecież istnieje coś takiego jak "powieść w odcinkach", prawda?

Pisanie mnie uspokaja, koi nerwy. A te są naderwane. Nie przez mamę, nie przez moje wyjazdy, nie przez chwilowy brak męża. Przez jeszcze zupełnie coś lub kogoś innego. Nie jest to jednak temat na blogowe rozważania. Mogę jedynie napomknąć tyle, że prawdziwym bywa stwierdzenie, że z rodziną (nie każdym jej elementem, ale jednak) najlepiej wychodzi się na zdjęciu. Chociaż... w moim przypadku to chyba nawet na zdjęciu wychodzi się źle. Nie. W ogóle się na nim nie wychodzi. Nie chcę z taką rodziną nawet zdjęcia. Wiwat burakom! ;-). 

Kto jest zaś moim najlepszym przyjacielem? Wbrew wyżej wspomnianemu buractwu głośno podkreślam - mój mąż. Indyjski. Najlepszy. Tęsknię.

Dziękuję Wam serdecznie za uwagę. Lżej mi.

czwartek, 14 marca 2013

Uwaga - kiełkuję !

Zainspirowana zamieszczonym na FB przez moją znajomą pewnym zdjęciem z cyklu: moje śniadanie - poszłam za ciosem a raczej na pewien bardzo znany portal handlowy i zamówiłam sobie. Co? Ano! Samo zdrowie!

Kiełkownicę! Z zestawem nasionek do wykiełkowania :). Kiedyś już nieśmiało czaiłam się na takie ustrojstwo, ale jakoś sobie odpuściłam i puściłam kantem, teraz dobitnie dobiłam targu. Myślę, że po niedzieli będę mogła już przynieść do pracy zakiełkowane kanapki jak też każda moja sałatka i surówka umajona będzie w kiełki. Pycha!

Żółwinka na swoim blogu pisze ostatnio o diecie i zdrowym odżywianiu. Jakkolwiek ja nie muszę się odchudzać, przemianę materii mam idealną a odżywiam się w miarę zdrowo - to jednak samo jej pisanie o zdrowym jedzeniu natchnęło mnie do poszukiwania we własnej kuchni i diecie - czegoś nowego, innego. Zdjęcie koleżanki z FB oraz krótka z nią wymiana myśli i spostrzeżeń sprawiła, że szybko w mojej głowie - a jakże! - wykiełkowała myśl o nabyciu kiełkownicy. Jeszcze nigdy niczego tak szybko nie kupiłam... Bałam się jednak, że jak za długo będę się zastanawiać - znowu mi się zakup odwlecze.

A przecież (tylko się nie śmiać proszę!) - idzie wiosna! (Taaa, rano było -15, ale komu to przeszkadza, prawda?). A jak wiosna to i przesilenie wiosenne, tak? Ale ja mu się dać nie zamierzam! Z kłami się na nie rzucę! 

Lubicie kiełki? Jadacie? Kiełkujecie sobie? Macie kiełkownice? Jakie kiełki są najsmaczniejsze? Bo zdrowe to chyba wszystkie? 

Nie jadacie? Nie znacie się?

Poczekajcie - niech no tylko moja maszyneria do mnie dotrze i zacznę swoje uprawy. Wszystko Wam wtedy opowiem. I mam nadzieję, że od nadmiaru kiełków nie urosną mi jakieś wampirze kły. Łaaaa!

Ale ja jestem. Historia na oczach się dzieje, Argentyna weszła na geograficzny top świata a ja - miast o Franciszku to o kiełkach... 

Wszystko to dlatego, że ostatnio w moim życiu rządziły same poważne sprawy. Mam ochotę pozajmować się przez chwilę głupotami - by odetchnąć. Bo niestety - po niedzieli znów będzie poważnie. Wiozę mamę do szpitala i być może już będzie operowana. 

Wiosny Wam życzę. I jedzcie kiełki !!! Może za ich sprawą ta Grymaśna Pani szybciej przyjdzie!

wtorek, 12 marca 2013

Bielactwo złośliwe

No co?

21 marca dopiero za 9 dni, więc skąd to zdziwienie? I po co te nerwy? Za szuflę i huzia rozładowywać stres przy odśnieżaniu. 

Ja swój rozładowałam mniej więcej za 15 siódma, kiedy to dobrnęłam do swojego auta. Już dawno tyle się nie naklęłam przy tej robocie, mówię Wam. Tak, tak - ja czasami też używam TYCH SŁÓW, które same w sobie może i nic nie znaczą, ale znacznie pomagają znieść nieznośną rzeczywistość.

Otwieram tylne drzwi, żeby wpuścić do środka dziecię a tu zamiast dziecia wpuściłam do środka bałwana. Tak się sypnęło na Olkowy fotelik i dookoła, że mnie purpura zalała na tę biel. Wygarnęłam "ręcami" (bez rękawiczek, bo przecież jużem wszystkie na górną półkę w szafie wysłała...), otarłam te ręce o zieloną kurtkę zupełnie już NIE zimową, dziecko knychające z zimna w końcu usadowiłam na fotelik a sama za szczotę i latałam na niej dookoła auta jak ta wiedźma. Obmiatałam, zamiatałam, skrobałam i drapałam. Brodziłam w puchu po połowę kozaków i złorzeczyłam na czym świat stoi. Na froncie auta sople jak dzidy, światła pokryte taflą lodu, wycieraczki przymarznięte do szyby. W końcu jednak uczyniłam pojazd zdatnym do użytku, wtarabaniłam się do środka - nanosząc jednocześnie furę śniegu na butach, bo nie było ich jak skutecznie otrzepać - i stwierdziłam, że dziewicza czystość mojego samochodu została już dokumentnie zbrukana. I będziesz człowieku miał zadbany samochód? No nie da się! Kiedy odbierałam swoją błyszczącą nówkę z salonu przyobiecałam jej i sobie, że zawsze będzie świeciła taką czystością i blaskiem, że będę o nią należycie dbała, bo jest chyba najbardziej potrzebnym mi w życiu przedmiotem i stąd winnam jej należny szacunek. I co? I pstro. Dokładnie i w przenośni. Chyba, żeby przed wejściem do środka zdejmować buty jak przed świątynią... Ale z drugiej strony - samochód nie Bóg (no, może mały bożek, taki maleńki, tyci ;-)) - mam nim jeździć a nie się do niego modlić. 

Mimo wszystko - żal mi go - że jeszcze taki młokos a już taki brudas...

A tak w ogóle - bardzo już przywykłam do tych nowych czterech kół. Jak mi dobrze, kiedy na dworze zimnica a w środku cieplutko jak w uchu. Złomkiem musiałam przejechać co najmniej 15 kilometrów, by się w środku trochę "zaletniło", nówka grzeje się w try-mi-ga. I chyba to ogrzewanie (a latem zapewne klimatyzacja) jest największą, odczuwalną zaletą tego auta. Więc - nawet jeśli teraz turlam się nim po okropnym błocie pośniegowym - nie uważam, że kupując go wywaliłam kasę... w błoto ;-).

Ale nie zamierzałam pisać o aucie a o zimie. Chociaż - czy nie dość, że mamy ją za oknem w pełnej krasie? Brak mi jeszcze o niej pisać? No nie, nie brak, ale dzisiaj ta zima zdruzgotała mój układ nerwowy, więc muszę sobie ulżyć. Zwłaszcza, że... ciągle pada śnieg! Sypie. Kurzy się z nieba jak ze młyna. Obgryzłam ze zgryzoty już wszystkie możliwe pazury.

A w Kalkucie +30 C. Gorąco. Śpi się bez koszulki. Wyremontowało się taras, by "ekskluzywniej" wychodzić na niego dla wieczornej ochłody. No żesz! Dlaczego to JA zawsze muszę być na minusie, hę? 

To co? Pozaklinamy Wiosnę? Hurem?

Wszy - scy chcemy wiosny! Słońca. Zieleni. Kwiatów. Bocianów. Jaskółek. Lekkich butów. Cienkich kurtek. Krótkich spódnic. Rozwianych włosów. 

Zimie precz! A kysz! A po-szła! 

To było z cyklu: jak się nie ma o czym pisać to się pisze o pogodzie ;).

piątek, 8 marca 2013

Marcowanie


Mąż daleko, synowie na rzeczy jeszcze się nie znają. 


Nie to, bym ich łaknęła jak kania dżdżu - jednak to miłe dostać kwiaty od mężczyzny. A już od trzech przystojniaków - zbytek łaski. Koledzy z pracy serdecznie się spisali. Trzy drobne tulipanki zdobią teraz moje okno wychodzące na zakładowy dziedziniec. Wstawione w kubeczek po ... jogurcie - jak na firmę mlekiem i jogurtem płynącą przystało. Od razu zagaiło się wiosną. Ale tylko na chwilę, bo słońce znów poszło sobie precz a na nowo przypałętał się śnieg.

Ach, jak ta pogoda marcuje! Kotłuje się jak w prawdziwym wielkim garncu na ruszcie w dzikim lesie.


 ***
Znowu utknęłam ze swoim pisaniem jak w zaspie. Owszem, napoczęłam kilka tekstów z rozpędem rakiety ale szybko mi tętno spadło do zera i leżę nieruchomo jak w deskach. Liczę na to, że w następnym tygodniu uda mi się jednak doznać cudownego ożywienia i tym samym ożywię w końcu należycie swój Żywotnik... Może coś zmienię w jego wyglądzie, może - idąc tropem wielu z Was - podejmę foto wyzwanie u Uli? Może, może, może... o ile moje "może" nie zamarznie i znów będę głównie milczeć.

No. Niebawem wychodzę z biura na weekend. Zabrałam się za tego posta spontanicznie, kilka minut temu, bez żadnych wcześniejszych planów napisania czegokolwiek. Dzięki temu nie uraczę Was dzisiaj tasiemcem. I bardzo dobrze! Może w końcu nauczę się pisać krótkie notki. Krócej oznaczałoby w moim przypadku częściej - a o to przecież mi chodzi, prawda?

Zabieram swoje tulipany, jadę do przedszkola a potem do domu. W domu piekielne pakowanie i ubieranie młodocianej gawiedzi, zejście z trzeciego, wsiadanie do "nowego" i wio do rodzinnego. Pastorczyka. To jest dopiero RUTYNA! 

MIŁEGO WEEKENDU I WIOSNY - PRZYNAJMNIEJ W SERCACH, BO NA DWORZE SIĘ NIE ZANOSI. AHOJ!