Paw świtający

Wczoraj po pracy zabrałam Maksymalnego i pojechaliśmy na naszą wieś. Jak wcześniej wspomniałam - poza weekendami jeżdżę tam teraz również w środy, co by robić porządki w ogrodzie. Z ogórkami zwłaszcza... Zebrałam wczoraj tego dobrodziejstwa wielkie 20 litrowe wiadro i wszystko przetworzyłam. Narobiłam się jak dziki osioł i wcale, ale to wcale nie chciało mi się już wracać do Grajewa. Zostałam na wsi na noc - zasypiając snem kamieniarza i śpiąc jak kamień całą noc. Budzik o 4.45 przywalił mi w ucho jak kamień w łeb. Pokornie jednak musiałam wstać, zrzucić kamyczki z powiek, zarzucić szmaty na schaby i w drogę. Najpierw do mieszkania - co by się przebrać i do ładu doprowadzić a potem do roboty.

Po wyjeździe z pastorczykowskiego podwórka, obok naszych Aniołów Stróżów - sympatyczny obrazek. Piąta rano, dzień się budzi, rosa na trawie a sąsiedzkie Państwo Pawiowstwo już w terenie. Nie dość, że drą pyski pod oknami całą noc to już skoro świt wyruszają w świat. Kiedy one śpią?

Zdjęcie na szybko z auta i telefonem - ale to mój standard - póki co.

Dla mnie pawie już dawno przestały być królewskimi ptakami. Wieśniaki jak każda inna zwykła kokosza, o ;-). Tylko o wiele bardziej szkodnikują, hałasują i walą kupy jak niezły pies ;). Ale jak tu ich nie lubić? Na zdjęciu umykają przede mną w naszą kukurydzę. Dodam też, że paw, który jeszcze niedawno obnosił się z pokaźnym, pięknym ogonem wyskubał go sobie własnym dziobem do cna (ze źródła właścicieli).