piątek, 24 października 2014

Chłopak pierwsza klasa

Maksymalny zapytał mnie wczoraj, dlaczego do przedszkola wychodzimy w nocy...

Niedługo zapyta, dlaczego również w nocy wracamy...

Oj, poplątało się w naturze tak, że 3,5 latek rozumkiem tego nie ogarnia.


I ja chyba jeszcze nie ogarniam, choć powinnam już jak ta la-la, skoro nosi mnie po tej ziemi już ponad 4 dekady (ałałaj!, jakież to bolesne uświadomienie!). No, ale jak tu przywyknąć do chodzenia nocami do przedszkola? Nie da się i już. Nawet po 4 dekadach.

Niestety, dalej muszę w punktach. Inaczej nie pójdzie...


1. Młody człowiek, który od 1 września chodzi do I klasy, tydzień temu dostał mieczem po barku i jest już pełnoprawnym rycerzem do walki z nauką. Nauka zaś idzie mu dobrze. Są szóstki i piątki, a nawet czwórki. Za malunek zrobiony farbami dostał nawet 3+, ale następnego dnia wyznał, że sam ją sobie postawił, bo takiej oceny jeszcze nie ma... No i "ten motyl, kiedy chciałem mu zrobić czarne kropki jako oczy, to się prawie cały zrobił czarny, bo te oczy się rozpłynęły i zafarbowały mu na czarno i skrzydła i czułki i pomyślałem, że sobie trzy z plusem postawię...". Faktycznie, trója nakreślona była jakby jego własną ręką, a cały malunek moim zdaniem, mimo rozmazanego motyla, zasługiwał choćby na jakieś 4 minus. Trudno mi było uwierzyć, że pani byłaby aż tak surowa dla tego obrazka, no ale uznałam jej autorytet bez dwóch zdań... Tymczasem szydło wyszło z worka i samo się przyznało... Ech! Czyżby mój syn, w przyszłości zamiast chodzić i wykłócać się o lepsze oceny, będzie chodził i wykłócał się o gorsze? Utrapienie z tym chłopakiem! 

Pisanie idzie mu całkiem dobrze, czytanie też, choć mistrzem grafologii i biegłego składania sylab jeszcze na pewno nie jest. Muszę go nieco pilnować przy odrabianiu lekcji, bo są takie zadania, że sam nie umiałby przeczytać polecenia, jednak ogólnie radzi sobie bez mojej większej pomocy. Czasami kręci nosem na przymus odrabianek, bo mu "się nie chce" (a komu się zbytnio chciało...), czasami, kiedy w czymś się pomyli lub mu słabiej idzie - jęczy, narzeka, roni łzy i jedzie. Po kim? Po matce, bo raczyła "wetknąć w coś nosa", bądź odezwała się w nieodpowiednim momencie. Grrr... Zawsze był emocjonalny... ;-). Tak, czy siak, na pytanie, czy chciałby wrócić do przedszkola mówi, że zdecydowanie NIE! Wniosek z tego chyba taki, że akurat mój 6-cio latek okazał się do szkoły gotowy. Rzekłabym wręcz, że czuje się tam jak ryba w wodzie. Pani nie skierowała go również na zajęcia wyrównawcze, więc mam kolejny dowód na tę gotowość. Obym tylko nie dostała kiedyś dowodów na stan odwrotny... 

Trzy dni "mamy" na 8-smą, dwa na przedpołudnie. Z uwagi na to, że pracuję od 7, nie mam możliwości zaprowadzania ucznia do szkoły. Robi to zaprzyjaźniony młody człowiek z rodziny naszej niani (dokładnie jej 19 letni syn), który codziennie stawia się u nas o 6.30. Ja zabieram wtedy ze sobą Maksymala i wiozę go do przedszkola, a Olu zostaje pod kołdrą, po czym zajmuje się nim już jego opiekun ;-). Po lekcjach zawsze idzie do świetlicy, skąd wprost po pracy go odbieram. A potem oboje jedziemy do przedszkola zebrać młodszą sztukę. 

Teczkę, tornister (NIE MÓW MI JAKAŚ TECZKA!!! ANI TORNISTER!!! JA MAM PLECAK!!!) uczeń ma przeważnie ciężką. A to chuchro takie... Elementarz, ćwiczenia, 2 dodatkowe książki z polskiego i matematyki, 2 zeszyty, piórnik, pudełko z jedzeniem, buteleczka z piciem, 2 razy w tygodniu dodatkowo kniga do religii i angielskiego oraz strój gimnastyczny... Całe szczęście, z bloku do szkoły mamy niezwykle blisko, a uczeń ma tragarzy - mnie i Matea. Niemniej - ZA CIĘŻKO!!!

W środy po południu chodzi uczeń na zajęcia tańca i dobrych manier. W szkole, ale prywatnie, za kasę. Zajęcia prowadzi pani Kinga, która prowadziła je kiedyś w przedszkolu. "Ona jest taka super, mamo, że ja MUSZĘ tam chodzić!". Nie było wyjścia... Są to na razie jedyne dodatkowe zajęcia, na które młody chodzi. Na inne przyjdzie jeszcze pora, zwłaszcza że na pytanie, co chciałby dodatkowo robić, gdzie chodzić, czego się uczyć mówi, że nie wie. Może gitara, może piłka, może szachy, może konie (bo miał okazję 2 razy pojeździć wierzchem :-)). Pomyślimy. Póki co, i tak nie wiem gdzie mam łapy włożyć i jak wyrobić się z intensywną codziennością. Jedyne, co w związku z obecną sytuacją dla swego dobra zrobiłam, to... ograniczyłam wizyty w Pastorczyku.

2. Z uwagi na to, że punkt 1 okazał się nieplanowanie długi, dalszych punktów dzisiaj nie będzie. Zapisałam co powyżej po to, by za kilka lat przeczytać o tym z sentymentalnym uśmieszkiem. Bo tak się złożyło, że przeczytałam niedawno swoje dawne wpisy na tym blogu i stwierdziłam, że gdyby nie one, to ja niewiele bym pamiętała z naszej przeszłości. Tej niedawnej... Co tu gadać o dawnej... Tyle fajnych szczegółów i drobnych sytuacji, jakich nijak nie da się w sobie nosić na co dzień...

Mając na uwadze powyższe, żałując że tak mało ostatnio piszę, poszłam do lasu, poszukałam najbardziej sękatego kija i tak się nim wyłomotałam po garbie, że w te pędy otworzyłam "nowy post" i napisałam. W tempie iście ekspresowym. I zamierzam ten kij trzymać teraz w pogotowiu, blisko siebie. No.

39 komentarzy:

  1. Boski uczeń i jaki dumny! Zaczął się w Waszym życiu ważny etap :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Magdo, udało mi się tę dumę złapać w komórkę, bo generalnie to po wszystkim strasznie już mu się "nudziło" i chciał szybko do domu ;-). To prawda, nowy i ważny etap. Może jest ciężej, ale ciekawiej :-).

      Usuń
  2. Fajny uczeń, gratulacje i powodzenia! Mój sześciolatek dostał (niemal) po makówce wielką kredką tydzień temu, przeżywał pasowanie bardzo:)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Jejeje, a kogóż ja tu widzę? Miło mi, muszę Cię re-odwiedzić, bo mi gdzie umknęłaś.

      Zwykle jest kredka, u nas był miecz (nawet jakoś to uzasadniali, ale zapomniałam, związane chyba z historią szkoły...). Tak, czy siak - brawo dla naszych dumnych sześciolatków pierwszaków!

      Usuń
    2. ŁOOO ej fajnie jak miecz!:))) Tak jak rycerze:D Ciekawe, czy tak będą przeżywać szkołę za 5 lat:D hihihi

      Usuń
    3. Pewnie będą przeżywać, tylko zapewne w inny sposób... Oby jednak w dobry!

      Usuń
  3. Pogratulować i pozazdrościć opiekuna!

    Oj, jak ja rozumiem to Twoje synię, Amishko! Toć mój "stary" rozumek też tych szatańskich pór zupełnie nie ogarnia. Jak to tak - budzić człowieka w środku nocy?! Zbrodnia! Ech, trudny nasz los!

    No widzisz! Czyli nie ma to tamto - piszemy blogaski, piszemy! Bo nam się kompletnie zatrze, cożeśmy robiły!

    Pozdrowionka i uściski!

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Nic tylko nadawałabyś się do towarzystwa dla Maksymalnego ;-). Aczkolwiek, jak napisałam, sama nie ogarniam tej porannej ciemnicy. Trza jednak "wyknąć" powoli, bo będzie jeszcze gorzej ;-).

      Piszemy, piszemy, nie mam myśli "samobójczych bloga", ale zawisłam i zwyczajnie brak mi czasu, a czasem sił. Niemniej, warto się zebrać choć raz na jakiś czas.

      Odściskuję Zuzano! I też pozdrawiam!

      Usuń
    2. A swoją drogą... śliczny to chłopaczek! Tak się wpatruję w tę fotkę już któryś razi i uśmiecham się do siebie. :)

      Usuń
    3. Miło mi, przekazałam zainteresowanemu, uśmiechnął się szczerze na te słowa :-).

      Usuń
  4. Uczeń - jak się patrzy, czy też pierwsza klasa innymi słowy, wspaniały! :-D

    Czy mnie się wydaje , czy też zegar przestawiamy jutro? Przynajmniej rano ciemno nie będzie...

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. No, jak się tak osztuderował w białą koszulę, włosy na boczek, kwiatek na piersi to nawet mnie się podobał ;-) - co nie znaczy, że na co dzień mam go za jakiegoś tam ostatniego brzydala ;-)).

      Nie wydaje Ci się Tesiu, czekamy na jutro! Rano będzie widno, a po lekcjach ciemno, a niedługo i rano i po lekcjach noc. Ale co tam, damy radę!

      Usuń
  5. No to ja też poszukam w swoim lesie kija i będzie czekał na Ciebie, bo tak długo nie pisałaś, że myślałam iż normalnie śpisz ;)
    To Wy macie książkę do matematyki??? A "Nasz elementarz" macie czy szkoła zdecydowała się na inny?
    Karolek też twierdzi, że szkoła lepsza. Nawet już zdążył się zakochać. Oświadczył bratu, że musi zacząć podrywać dziewczyny, na co mały po chwili: "To ty nie wiesz, że nie wolno podrywać dziewczynkom spódnic ani leginsów?"
    Serdecznie Was pozdrawiam!!! Buziaki Amisho.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Izabelko, jak na dwa kije to ja może jakąś powieść w rozpędzie walnę, he he ;-).

      Mamy ten standardowy elementarz i ćwiczenia do niego.Szkoła zaproponowała jednak jeszcze jakąś dodatkową książkę do ćwiczeń matematycznych i drugą do ćwiczenia pisania. No i rodzice przystali. Pani rozdaje im jednak jeszcze dodatkowe kserowane kartki z zadaniami, także sporo tego.

      To fajnie, że i Twój Karolek polubił szkołę. Oby tak dalej im się chciało i lubili :-).

      Ciekawe jak się podrywa legginsy... hi hi hi ;-).

      Usuń
    2. A podałabyś mi co to za książka do ćwiczeń jest? Stwierdziłyśmy z moją mamą, ze trochę mało mają matematyki więc dajemy mu zadania do rozwiązania (dodawanie odejmowanie), ale coś z innymi zadaniami, ćwiczeniami przydałoby się.
      Po kilku tygodniach w szkole stwierdziłam też, że w przedszkolu trochę mało ćwiczyli szlaczków i pisania, choć z drugiej strony inne dzieci, które chodziły do tutejszego przedszkola na wsi nawet nie znają literek :-O (Karolka woziłam do Poznania blisko mojej pracy). Więc dostaje też do popisania.
      Zobacz Amisho, ile tej pracy z dziećmi jest, coraz więcej prawda?

      Usuń
    3. Podam, jasne. Moim zdaniem i u nas tej matmy jakby mniej i na razie operowanie cyframi do 5, co samego Olka bawi, bo akurat liczenie to on kocha. Widzę, że Pani najbardziej skupia się na pisaniu literek, cyferek i tych szlaczków, potem czytaniu a chyba na końcu liczeniem, no ale może to i metoda - nauka pisania przydatna wszak i przy matematyce... U nas w przedszkolu Olek miał sporo pisania, więc teraz idzie mu nieźle, choć nieraz wali takie koślawce, że szok. Potem je poprawia i ryczy nad tym, he he. Ale jak się przyłoży to nawet ta jego lewa ręka nieźle kreśli. Chociaż powiem Ci, że pisząc lewą, czasem pisze od lewej do prawej i jakby lustrzanym odbiciem... Utrapienie.

      Tak Izabelko, szkoła to praca i dla dzieci i dla nas...

      Usuń
  6. Fajnie się czyta - wiec proszę pisać częściej :) Ja ze wspomnieniami mam tak samo, tyle detali umyka.. Pozdrawiam i życzę dalszych sukcesów w szkole.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Dziękuję Adoriso! Z tym częściej to wolę nie obiecywać, bo znam siebie i swoje realia, ale postaram się częściej niż raz na miesiąc, czy dwa.

      Usuń
  7. Dobrze, ze ten kij znalazlas ;)
    Ja pisze od niedawna ale juz teraz uwazam, ze to fajna pamiatka na wspominki :) Mozg ludzki "zapomliwy" jest!
    Synus extra uczniak!! Powodzenia w szkole!!
    Pozdrawiam sedecznie!!

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Taaaa... czasem tylko kij pomaga ;-). Ja już piszę tu dość długo, stąd czasem dopada mnie niechęć i rezygnacja, brak natchnienia itp itd, ale generalnie pisanie jest cool!

      Usuń
  8. Amishko, nie wiem jakie macie możliwości, ale namów rodziców, by koniecznie zorganizowac dla tych Maluchów miejsce do przechowywania podręczników, żeby dzieci nie dzwigały- bo są jednak w Polsce szkoły, gdzie pierwszoklasiści nie noszą w tę i z powrotem książek. A to co im zadają do domu mogą odrabiac bez książek.
    Słodki ten Twój Pierwszaczek. Mój ma akurat przerwę jesienną i wiem, że pojechał ze swą mamą do jej przyjaciółki pod Paryż.Będą miały mamy wesoło, bo będzie 4 Muszkieterów- tamci są starsi od moich, 7 i 5 lat. Ciekawa jestem jak się dogadają, bo tamci tylko po francusku mówią, chociaż też są "mieszańcami"- mama Polka, tata Francuz.
    Buziaki,;)
    P.S.
    jeszcze się nie odwiesiłam, ale może coś naklikam na "procontra".

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Anabell, właśnie u nas to, co zadawane do domu jest w tych książkach i ćwiczeniach... Jedynie przybory plastyczno-artystyczne dzieci mają w szkole. Dobre i to. Do szkoły mamy niezwykle blisko, a po szkole ja odbieram Olka, niosę mu ten plecak, no i... jedziemy samochodem. Inne dzieci jednak muszą pewnie trochę wędrować z tymi książkami.

      Przerwa jesienna? Ciekawe, mam wrażenie, że u nas szkoła ledwo się zaczęła, więc gdzie tu przerwa? Ale pewnie u nich jest inaczej... No i na pewno chłopaki się dogadają! Co tam języki, ważne by się polubili i mieli zapewnione atrakcje. Wspólna zabawa łączy.

      Usuń
  9. Ależ masz ucznia w domu! :)
    Gratulacje i powodzenia! :):)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Ano mam. Nim się obejrzysz i Ty będziesz miała!

      Usuń
  10. Zdecydowany, a nie wiem czy aby nie największy plus posiadania bloga, to fakt, że można wrócić do starych postów i przypomnieć sobie jak to było kiedyś tam!
    Olu oczywiście, że pierwszoklasista pierwszej klasy! No wygląda pierwszorzędnie wręcz!
    Super, że się odnalazł, ale ja już po tym jego pobycie w szpitalu wiedziałam, że chłopak ma psychikę nie od parady ;)
    Z tymi za ciężkimi plecakami to jakiś koszmar. Czasami odbieram moje siostrzenice ze szkoły, to jak dźwignę którejś plecak to mało się nie złamię :-/

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Tak Mysko, właśnie wróciłam do tych starych postów i to zmobilizowało mnie do wpisu. Cieszę się, że napisałam to, co napisałam, bo wróciłam na chwilkę do przeszłości.

      Psychikę Olu ma faktycznie dość silną - zwłaszcza poza domem, bo w domu potrafi ryczeć w głos jak mu wyjdzie krzywa litera, albo jeden klocek lego "nie pasuje" do drugiego. Wczoraj właśnie budował z lego i co chwila spazmy - aż go musiałam obsztorcować, bo mi na nerwy działał.

      Te ciężkie plecaki to porażka, ale akurat Olu nie dźwiga długo ni daleko, a najczęściej wcale, bo my mu nosimy. Cóż jednak zrobić, u nas w Pl to zawsze była szkolna zmora.

      Usuń
  11. Odpowiedzi
    1. Dziękujemy używanym motocyklom za wizytę i dobre słowo :-)

      Usuń
  12. Uczeń pierwsza klasa i jaki wymagający wobec siebie skoro sam sobie oceny stawia nie najlepsze:)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Zdecydowanie I klasa ;-). I wymagający wobec siebie też, ale akurat te 3+ to postawił sobie dlatego, że jeszcze takiej oceny nie miał i "wcale to nie taka zła ocena mamo, bo co? tylko same 5-ki, 6-ki i 4-ki mają mi się sypać?". Fakt, nie mogą...

      Usuń
  13. u mnie znowu nie plecak a tornister :) ma cudną urodę! będą dziewczyny sikać po nogach za nim oj będą ;)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Tornister to był kiedyś, jak ty byłaś w szkole, mamo - tak mnie skwitował... Uroda zaś względna jest... niemniej cieszę się, że Ci się podoba :-).

      Usuń
  14. Przecież to Olek :) kolega mojego syna - razem spędzają czas w świetlicy :):) ale w klasach są różnych....
    Piszesz świetnie , lubię tu zaglądać już od dawna ...
    Pozdrawiam i zmykam właśnie po mojego Pierwszoklasistę :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. O jak mi miło! Nie sądziłam, że ktoś "stąd" tu zagląda! Dziękuję za miłe słowa i chyba nawet domyślam się, o którego kolegę chodzi ;-). Też pozdrawiam!

      Usuń
  15. Ach, ten Twój uczeń... aż mi przypomniał własną 1. klasę :)

    PS: Weź Ty już przestań z tymi 4 dekadami! Zrzędzisz, jakbyś ich miała z 10, a nie wyglądasz na 2 (pytanie: na ile się czujesz? Bo to najważniejsze i największy wyznacznik wieku) ;)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Ano, nie umiem określić na ile się czuję, bo to trudne do udokumentowania cyframi. Na pewno nie jak stary dziad, ale też na pewno nie jak nastolatka. Dzieci mam małe, wyglądam średnio-poważnie, trzymają się mnie głupoty, mam dystans do siebie i świata, ale zarazem muszę być odpowiedzialna i zorganizowana... Niektóre osoby są takie w wieku lat 20 kilku, niektóre po 30, inne po 40...

      Usuń
    2. O, i to jest najlepsze podejście! Zamiast dokumentować lata (i je przeżywać: "jaka to stara/-y jestem!":), najlepiej żyć zgodnie z własnymi odczuciami - bo młodość to - wg mnie - też nie czucie się 20-latką w wieku lat 40., 50. czy 100., a stan ducha adekwatny do wieku. Młódko Ty ;)

      Usuń

Dobre słowo zawsze mile widziane :-).