środa, 3 lutego 2016

Dzięki Bogu już luty :-)

Matko! Moja, Wasza, Czyjakolwiek!

Nie może tak być, że Luty w kalendarzu, a tutaj jeszcze jakieś około wigilijne refleksje! A sio mi z widoku, a sio! 

Przybierałam się już setki razy, by coś nowego napisać, ale wiadomo nie od dziś, że jak mi się zatnie to minimum miesiąc, a najlepiej to i ze trzy muspomilczeć, żeby się odciąć. Rety, co ze mnie za typ.

Ale do rzeczy. 

A do jakich? 

Ano, dzieje się. Nie czapeczka, nie skarpetka (bo tu umiejętności brak), a życie, po prostu. Dzieją się zatem dzieje lepsze i gorsze, weselsze i smutniejsze, ważniejsze i mniej ważne. Aż, kurka wodna, niewiadomo o czym napisać...

Remont skończony i podsumowując go mogę rzec, że w zasadzie wszystko, co mi w tym starym-nowym domu uczyniono, podoba mi się i jestem zadowolona. Nie do końca jeszcze wszystko uporządkowałam, nie wszystko jest na tip-top (ale tak nie będzie nigdy) i nie wszystko, co miało być już jest, ale powoli - kasa nie wyrasta z ziemi a i czasu na kredyt też sobie nie dokupię... Tu brak karnisza, tu roletki, tu dywanika, tu ściany nie zagospodarowane, tu... I tak dalej. Esentialia po prostu. Ale bez nich spokojnie da się żyć. Ważne, że mam szafy, że łazienki takie nowe, ładne, funkcjonalne... Co prawda majstry mi te łazienki robiły, ale w większej większości wszystko wedle moich projektów. I tu się muszę pochwalić, że projektant ze mnie jest idealny. Po czym to poznaję? Po tym, że wszystko mi się idealnie podoba i idealnie się w tych łazienkach czuję. Nieważne trendy, nieważna moda, nieważne to, co lubi KTOŚ - ważne, że ja w moich łazienkach mogę zamieszkać nawet na stałe ;-).

Nie wprowadziłam do swojego mieszkania poprzez ten remont żadnego luksusu (choć to jest pojęcie bardzo względne), ale uczyniłam je przyzwoitym i bardziej przyjaznym jego mieszkańcom. Owa przyjazność polega między innymi na tym, że wszędzie są domykające się i takie same, estetyczne drzwi, drzwi wejściowe może już spokojnie otworzyć i zamknąć dziecko (w starych zamek tak szwankował, że dziecko kluczem sobie nie radziło), jeden z pokoi zyskał miano pokoju chłopięcego, są szafy i szafki, w których mieszczę się z naszą garderobą, pościelą i innymi tekstyliami oraz nie-tekstyliami (np butami, torbami, deską do prasowania, suszarką i nawet odkurzaczem), ściany nie rażą w oczy dziurami, malunkami jaskiniowców i wytarciami... Boazeria ze starego przedpokoju, która razem z boazeryjnymi szafami i pawlaczami wyjechała w nieznane i nigdy nie wróci, dodała mieszkaniu znacznej przestrzeni. Sam przedpokój zaś, który jak na mieszkanie w bloku i tak mamy całkiem spory, teraz daje wrażenie jeszcze bardziej rozległego i jest to jeden, wielki plus.

Co by się jednak nie rozdrabniać i nie wdawać w opisy powiem tyle, że wszystko jest dość proste i dość jasne. Żadnych zbędnych bajerów, wymyślnych faktur, struktur, barw i kształtów. Ja jestem prosta i świat dookoła też lubię właśnie taki. Fanaberią są może jedynie półmetrowe zdjęcia sportowe wpisane w wielką 3 drzwiową szafę w pokoju chłopców, ale też nie jest to znowu jakieś wielkie halo. 

Pokój chłopców zaś... Jeszcze tam czegoś brakuje, jeszcze muszę pokombinować i pomyśleć o tym i owym, ale jeśli spodziewałam się, że nagle się tam przeniosą, to się myliłam. I tak głównie przebywają w naszym dużym pokoju, a ich zabawki przybywają tam razem z nimi... Z drugiej strony - oba pokoje dzieli zaledwie ściana, a nie np piętro, czy przepastny hol, tudzież ciąg innych komnat i zakamarków - zatem łatwo jest przemieszczać się i być i tu, i tam z całym swym dziecięcym dobytkiem. Nasze mieszkanie jak ta Unia Europejska - granice istnieją, ale przekraczamy je bez kontroli i paszportów (na razie?). 

A poza remontem w domu - trochę remontów w kontaktach z Em (nigdy nie było źle, ale teraz ma być jeszcze lepiej :-)). Crazy jest ten Em, naprawdę :-). 

Dzieci zdrowe, obecnie jeszcze mają ferie, bywają a to w domu, a to u rodziny. W naszym małym-wielkim mieście funkcjonuje od niedawna świetny, nowy basen, a od miesiąca świetna, nowa kręgielnia... Zawsze można gdzieś się wybrać, a jeśli to gdzieś związane jest ze sportem, to my tam zawsze i wszędzie. Tylko lodowisko nam, psia kość, szybko zamknęli... Z powodu pogody? Zapewne, bo ostatnie dni to raczej lało jak z cebra, niż mroziło. Obecnie za oknem piękne słońce i temperatura na wysokim, jak na 3 luty, plusie. I jak tu wierzyć przysłowiom? Idzie luty, obuj ciepłe buty? Ale jakie? Trampki czy szpilki? Bo kozaki i inne botki z kożuchem to na pewno nie. No, chyba że zima jeszcze nas zaskoczy... Tym na przykład, że jak to ostatnio się zdarzało, przyjdzie na Wielkanoc. Wielkanoc w tym roku wczesna, więc wszystko możliwe. Pamiętam tę sprzed 3 lat, kiedy żyła jeszcze Mama. Śniegu po pas, bociany na gnieździe, słowem bieda. Ja z Bet pod gniazdem atakujemy bociany bombami z żarciem (wszystkie strzały chybione), Mama w oknie daje nam instrukcje... To były czasy! Jednak z Mamą było lepiej...

A teraz muszę iść. A w zasadzie to nawet jechać. 

Macham z sympatią! 

25 komentarzy:

  1. Zazdroszczę tych remontów - u mnie się skończył niestety i na razie widoków nie ma na nowe a ja tak je lubię !!

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Ja jeszcze będę miała co robić, ale trzon tego remontu za nami. Reszta to już bardziej kosmetyka :-).

      Usuń
  2. Czekałam, czekałam, no i się doczekałam ;).
    A poważnie mówiąc - też mi się remonty marzą, ale sprzątanie po nich już nie.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Troszkę mnie zmobilizowałaś, Katalino ;-). Przyznam, że ciężko mi się pisało, bo jednak odwykłam, ale przynajmniej ta Wigilia zeszła z afiszu ha ha. Sprzątanie po remontach jest ciężkie, ale już potem to układanie, wygładzanie, dopieszczanie itp - miłe! Tylko ciągle brak mi na to wszystko czasu :-).

      Usuń
    2. No to wreszcie się na coś przydałam ;).
      Masz rację, że dopieszczanie jest miłe-dla tego dopieszczania i końcowego efektu można jakoś przeżyć to sprzątanie ;).

      Usuń
  3. Co?! Bociany? Powariowały chyba... Ja słyszę od stycznia żurawie. Poczytam dokładnie później :-D ;-)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Nie, nie, jeszcze nie widziałam bocianów. Wspominałam jedynie Wielkanoc 2013 :-).

      Usuń
  4. Wszystko, co ważne, dobrze Ci się układa :-). I dobrze, że masz swój "album" wyklejony szczęśliwymi zdjęciami - wspomnieniami z Mamą. Chyba daje siłę (mimo tęsknoty).

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Album mam, Tesiu. O mamie może nie myślę notorycznie, bo to nie jest realne, ale jednak często. I bywają takie momenty, że jedna myśl, zdarzenie, gest uruchamia falę wspomnień.

      Usuń
  5. Wproszę się wiosną na kawę na te Twoje włości, co?

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Nie widzę przeszkód, choć włości to za duże słowo ;-).

      Usuń
  6. Dobrze, ze jednak cos napisalas :) styczen wycielas z zyciorysu ;)
    Najgorsze to jednak zaczac - teraz mam nadzieje, ze sie zmobilizujesz i nie musimy czekac na kolejny tekst od Ciebie do Wielkanocy??
    Pozdrawiam serdecznie!!

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Styczeń w życiorysie pozostaje Luxi - był dość intensywny i obfitował w wydarzenia i emocje, ale na blogu faktycznie go nie było... Postaram się, by luty nie świecił tu takimi pustkami :-).

      Usuń
  7. Oj też bym chętnie zrobiła remont :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Na pewno przyjdzie ten dzień, Magdo - czego życzę.

      Usuń
  8. U nas też aż do wczoraj noworoczny post wisiał :D Jakoś motywacji do pisania nie miałam ostatnio... :D Ależ Wam zazdroszczę własnego miejsca tylko dla siebie... :) My mieszkamy z rodzicami. Nie narzekam, bo źle mi tu nie jest, ale wiadomo, że wolałabym mieć choćby ciasne, ale własne... ;)
    Pozdrawiam,
    Monika

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. My nie mamy nawet możliwości mieszkać z rodzicami... Ale akurat samodzielne lokum chwalę sobie bardzo. Również pozdrawiam!

      Usuń
  9. Dzień dobry Żywotniku. Do widzenia fanaberio i boazerio! :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Pięknie podsumowałaś. Trafnie - jak zawsze - zinwentaryzowałaś stan rzeczy :-))).

      Usuń
  10. No wreszcie :)) co tam że się długo zabieramy, ważne że w końcu jesteśmy :))) Fajnie jest jak jeszcze pachnie świeżym mieszkaniem... Ja w swoim ciągle coś mam do dodania, zmiany, do "dopieszczenia" to chyba takie NeverEnding story :))
    I OCZYWIŚCIE że lepiej było jak byli... Mam nadzieję, że to jeszcze wróci - tam gdzieś.
    Buziolce :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Cóż Bet, na siłę być się nie da, ale ważne, że się jest jak się chce (i może).

      NeverEnding story - o tak, w samo sedno!

      A ONI... też mam taką nadzieję. Póki co - u mnie najczęściej w snach...

      Usuń
  11. Nie lubię remontów ale kupiłam dwa wielkie czerwone fotele. Wygląda jak po remoncie:-)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. O tak, dwa wielkie czerwone fotele to zdecydowanie jak po remoncie. Wyobrażam je sobie i działa to na mnie pozytywnie! Lubię fotele i lubię czerwony!

      Usuń
  12. Ciesze sie ze juz jestes...jakos tak dziwnie sie czuje kiedy cie zbyt dlugo nie ma

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Dachowcu, jestem i będę - czy tu, czy tam...

      Usuń

Dobre słowo zawsze mile widziane :-).