Mgiełka myśli okołoświątecznych

Ależ mglisty poranek! Huh! Świat za oknem bielutki i nieprzezroczysty. Sceneria jak w dziwnym filmie – co kolwiek słowo „dziwny” mogłoby oznaczać.

Siedzę nad swoim służbowym laptopem i zbieram myśli. Na szczęście całkiem dobrze się dzisiaj czuję. Nie trawi mnie senność ni najgorsze z możliwych – poranne zmęczenie. Tak, tak. Takie zmęczenie, że ledwo człowiek zstąpi nogą z łoża na glebę, a już się czuje jakby pół pola w woła zaorał. Miewacie tak? Ja miewam i to całkiem często. Nie wiem od czego to tak naprawdę zależy... Rozumiem, że mogę być zmęczona, bo w nocy budzi mnie Maksymilian bądź nie mogę spać z innego powodu. Ale czasem bywa tak, że kładę się o tej samej porze, śpię tak samo, wstaję o tej samej porze i jednego dnia jestem kool i wypoczęta a drugiego zmęczona i ociężała. Chyba to pogoda tak na mnie wpływa. Bo innych przyczyn nie widzę.

W radio Chris Rea śpiewa Driving home for Christmas. Zdecydowanie jedna z moich ulubionych okołoświątecznych piosenek. Ale tak naprawdę zupełnie jeszcze nie czuję Świąt. Poza jednym przypadkiem, kiedy to Boże Narodzenie spędziłam w Irlandii (byłam swego czasu na Wyspie przez 5 miesięcy), wszystkie inne Święta bez wyjątku spędzałam zawsze w swoim rodzinnym domu – na Pastorczyku. W tym roku będzie nie inaczej. W mieszkaniu w Grajewie a także w samym Grajewie – nie umiem poczuć atmosfery. Owszem, ustawimy tutaj choinkę, która zada nieco świątecznego szyku, ale w mojej głowie i sercu – Boże Narodzenie istnieje tylko na naszej wsi. I też nie jest to już to samo Boże Narodzenie, które bywało dawniej... Kiedy bowiem wiosną 2007 roku został zburzony nasz stary dom – wszystko nabrało innego wymiaru. W moich myślach najwspanialsze Święta pozostały bowiem właśnie w tamtym domu. Tym, którego już nie ma, a który na zawsze moim pozostanie. Nowy dom i tzw. domek przejściowy (w nim mieszkaliśmy podczas budowy, mama urzęduje w nim nadal) są już zdecydowanie mniej moje. No, ale cóż. Dobrze, że są wspomnienia i fotografie. Można sobie przypomnieć to, czego dzisiaj mi troszeczkę brakuje.

Do Pastorczyka wybieramy się 23 grudnia. Zamierzamy wrócić 27 lub 28 (mam jeszcze w pracy 2 wolne dni do wykorzystania do końca roku). Co ciekawe – nie byliśmy w Pastorczyku już 4 tygodnie! Długo, ale jak pojedziemy na Święta to posiedzimy tam kilka dobrych dni. Już mi troszeczkę tęskno do tamtejszych horyzontów, do psów, kotów, krów, kur, perliczek, świnek, chomika, gołębi i podwórkowych wróbli. Do ludzi, którzy są w wielkiej mniejszości w stosunku do zwierząt – oczywiście też. Ale chyba NAJbardziej tęskno to jest mojej mamie do Aleksandra i Maksymiliana, czego nie omieszka mi oznajmiać przy każdej rozmowie telefonicznej.

Ot i tyle porannych rozmyślań we mgle. Nic szczególnego, ale zaczynam chyba nabierać oddechu – jeśli chodzi o pisanie. Ciekawe tylko, czy zbyt szybko nie dostanę zadyszki albo wręcz odwrotnie – jeszcze gorszego bezdechu ;-).