Mój kumpel Listopad

Ale mamy piękny Listopad! Taki prawdziwy, typowy, wręcz książkowy. Wszyscy dookoła zrzędzą, narzekają i psioczą na ten miesiąc. Mało kto go lubi. Wielu wolałoby zamknąć oczy i przespać go w całości. A jeśli jeszcze ukazuje się on w swojej pełnej krasie jak np. dzisiaj - czyli jest szary, ponury, wietrzny i deszczowy - ludzkie otoczenie hucznie pała do niego nienawiścią. A niesłusznie. NIESŁUSZNIE!

Ja Listopad bardzo lubię. Jest jedyny w swoim rodzaju. Taki proszę Państwa Don Pedro Roku. Czarna pelerynka, czarny parasol, czarne oczy ukryte za czarnym kapturem. Znika za rogiem w ciemnym zaułku spowitym wilgotną mgłą. Tajemnica i czary-mary. Moje klimaty. Nic dziwnego, że urodziłam się w Listopadzie. Nic dziwnego, że w Zaduszki. A może odwrotnie? Może dlatego lubię Listopad, że właśnie pod jego panowaniem się urodziłam? Dla mnie jest to miesiąc największego w roku spokoju. Podczas gdy w październiku robi się jeszcze na polach i w ogrodach, tu i ówdzie fruwa babie lato, można jeszcze pojeździć rowerem i pobiegać po kolorowym parku - czyli jest jeszcze dość aktywnie, natomiast w grudniu rozpoczyna się już bożonarodzeniowa karuzela - pośród tych właśnie dwóch miesięcy Listopad jest przystankiem w biegu. Kroplami deszczu wystukuje o szyby rytmiczne polecenie - O-D-P-O-C-Z-N-I-J  C-Z-Ł-E-K-U! Wiatrem zamiata nas do naszych domów, które kochamy wtedy bardziej niż zwykle. Listopad każe nam odkręcać słoiki z miodem, kupować większe zapasy herbaty, grzać wino, wyciągać z pakamery miękkie szale, koce i bambosze. Listopad jest chłodny, ale podsuwa nam tyle wspaniałych pomysłów na ogrzanie.

U mnie na wsi Listopad zawsze też kisił beczki kapusty. Beczki co prawda poszły już do lamusa, ale podczas ostatniego pobytu w Pastorczyku i tak poszatkowałam z wielką przyjemnością kilkanaście białogłowych, które potem mama ubijała z wdziękiem w dużej dzieżce. Uwielbiam kroić kapustę. Ostry nóż i do roboty. Kroję sobie, ciapię, ocieram na tarce głąby, potem je obieram do cna i chrup, chrup zjadam sobie ze smakiem białe, słodkie kapuściane serca... Kroję, słucham radiowej Jedynki, rozmyślam o tym co było, jest bądź będzie, dookoła biegają dzieci, podkradają mi poszatkowane wstążki i zjadają z apetytem... Ręce trochę bolą, ale zasadniczo takie krojenie kapusty jest dla mnie swoistą formą odpoczynku. Tak, tak, można by to wręcz nazwać kapuścianym relaksem ;-).

Ale cóż to za kiszenie kapusty w obecnych czasach... Skromne takie... bez szału... bez większego namaszczenia... Kiedyś to się kisiło! Kapusta była uprawiana z rozmachem. Na polu. Było jej naprawdę dużo. I, co za tym idzie, dużo z nią roboty od samego początku. Ale też kiedyś były inne czasy i więcej nas w domu w Pastorczyku było - Dziadek, Babcia, Stryjek, Rodzice i nas piątka. Nikomu nie przyszło by nawet do głowy, by kapustę kupować - dzisiaj w braku laku idzie się do sklepu i od ręki kupuje główkę bądź woreczek kiszonej. A kiedyś nie. Przychodziła pora - zajeżdżało się wozem na pole, ścinało kapuchę i wiozło do piwnicy. Zewnętrzne liście oddawało się zwierzakom. Część główek zostawała do zjedzenia "na słodko" a lwią część szykowało się właśnie "na kwaśno". W pokoju u dziadków lądowała duża blaszana balija, w którą kroiło się kapustę wprost. Kroiła babcia, kroił dziadek i zwłaszcza kroił mistrz kapuściany - stryjek Franek. Pokrojoną kapustę przekładało się do dużej beczki. Pamiętam jeszcze beczkę drewnianą ale potem zastąpiła ją plastikowa. Na dno beczki babcia często wrzucała kilka niewielkich całych główek kapusty, które do dzisiaj są jednym z moich najsmaczniejszych wspomnień dzieciństwa. Warstwy pokrojonej kapusty przesypywało się startą na tarce marchewką i solą oraz polewało gorącą wodą. Co jakiś czas tłukło się dokładane warstwy drewnianym balem. Kiedy beka była pełna i ubita tak, że na wierzch występował kapuściany sok przyciskało się zawartość dużym, płaskim, wyszorowanym i wyparzonym kamieniem a całość nakrywało dużą ścierką, której funkcję często stanowiła nieużywana już, wykrochmalona poszewka na poduszkę. Tak przygotowana beczka stała jakiś czas w domu przy piecu, po czym, po mniej więcej tygodniu wynoszono ją do piwnicy. No i potem już całą zimę uprawiane były pielgrzymki do wielkiej beki po kapustę. Głównie jadło się ją w postaci typowego wiejskiego kapuśniaka, na który oprócz kiszonej kapusty składała się też świeżo krojona kapusta słodka, duża ilość rozmaitego mięsa oraz rzecz jasna -  kasza jęczmienna. Moja mama gotuje taką kapustę do dzisiaj i o ile tylko trafiam się na Pastorczyk i natknę się na taki obiad - mam się z lepsza. Kiszona kapucha to także prosta, szybka surówka i wiadomo - bigos. Dawna kuchnia była niezwykle prosta, ale to do niej mam największy sentyment. Niestety - kurczak z brzoskwiniami, łosoś z kaparami czy sos z pleśniowego sera nigdy nie przebiją się na moje smakowe szczyty w konkurencji z talerzem gotowanej kapusty, porcją gotowanej w tej kapuście solonej golonki i najzwyklejszymi w świecie ziemniakami z wody. Taaaa.... Mój Listopad pod względem smaku to zdecydowanie smak kiszonej kapusty...

Sama nie wiem jak to brzmi kiedy mówię, że lubię listopadowe szarugi...  Może ja naprawdę jestem inna, ale nigdy nie cierpiałam na jesienne depresje ani nie złorzeczyłam listopadowym pluchom. Jeśli już pogoda ma mi działać na nerwy to najlepiej udaje się to lipcowym upałom bądź pluchom ale marcowym. W marcu jestem już zniecierpliwiona oczekiwaniem na wiosnę zaś listopad jak pisałam wyżej - spokojnie zwalnia tempo życia. Kiedy jak nie teraz mamy więcej czasu na refleksję, na zadumę, na dłuższy i milszy przystanek we własnych czterech ścianach? 

Patrzę sobie na świat przez zapadane okno. Na sine niebo i szybko płynące po nim stalowe chmury, które mieszają się z kłębami dymu z sąsiedniej fabryki... Chwilami trudno rozpoznać co chmurą a co dymem... Drzewa z resztami osowiałych, suchych liści bujają się na wietrze jak rozczapierzone wampirze paluchy czyhające się na czyjąś gładką szyję... Jest klimatycznie. Magicznie. Może nawet troszkę strasznie? 

Listopad Don Pedro naprawdę jest moim kumplem. Można by się zacząć domyślać, czy aby wobec tego nie mam jakiegoś czarnego charakterku, prawda? Hmmm, kto wie, kto wie? Znam się i nie znam zarazem. Jak chyba każdy zapewne mam swoją własną ciemną stronę księżyca, choć zdecydowanie nie określiłabym się jako mroczny element ;-). Będąc młodą studentką odkryłam dla siebie jako nowość tzw. rock progresywny lub jak kto woli - ezoteryczny i zatapiałam się w nim po głębię uszu i duszy. Czuję, że muszę odszukać kilku wykonawców i kilka utworów... Jest Listopad - sprzyja i skłania ku temu. W nadchodzący weekend planuję sobie wieczór z taką muzyką - wyślę nieletnich spać, starszyzna pewnie sama padnie z przepracowania albo wyjedzie gdzieś biznesowo (bo już napomknęła o... Litwie) a ja odpalę komputer, założę słuchawki i będę szukała swojej dawnej, muzycznej ezoteryki. Grzane piwo też się wtedy doskonale nada. Wino - wybaczcie wielbicielki tego trunku - nawet to z najwyższej półki - nadal nie zaskarbiło sobie mojej sympatii. Chyba nawet nie mam już ochoty lubić go na siłę. Pozostaję przy swoich pszenicznych tudzież chmielowych bąbelkach a całe winnice Francji oddaję światu szerokim gestem.

Kiedy zaczynałam pisać tego posta miałam raczej zamiar przynajmniej częściowo wywiązać się z nominacji, jakie otrzymałam od życzliwych mi blogujących dusz a nie pisać o Listopadzie, golonce w wiejskiej kapuście i progresywnej muzyce... Nazbierało mi się tych nominacji i zabaw pod sufit rzęs i czuję się bardzo niekomfortowo, kiedy nic z tym nie robię. Naprawdę bardzo, bardzo mi miło i bardzo, bardzo doceniam to, że ktoś docenił mnie. Zawsze traktuję takie wyróżnienia jak prywatne mini-oscary. Cieszy się moja mroczna duszka niezmiernie, ale jak to z mrokiem bywa - potrzeba mu czasu, by się rozjaśnił. 

Pozdrawiam Was listopadowo. Pozytywnie i ciepło. Jeśli w tym miesiącu przyszła na świat taka dość pozytywna osoba jak ja - nie macie żadnych podstaw by poddawać się w nim najbardziej negatywnym w roku myślom, emocjom i nastrojom. Bo jak Pan Don Pedro z maczetą do siekania kapusty wyskoczy zza jakiegoś rosochatego drzewa o zmierzchu to Wam krew zacznie szybciej krążyć, moje drogie ;-). (To była groźba do smutasów - same wiedzą, że chodzi o nie). No!

A teraz poczytam co nowego napisałyście i może wdepnę do swoich roboczych i zmierzę się z tymi nominacjami, bo jak tak dalej pójdzie to Pan Don Pedro i nade mną maczetką świśnie, hej!