Pan mężyk był chory

Pojęcia bladego nie mam o czym tu napisać, od czego zacząć, co umieścić w środku, a na czym zakończyć... 

Pobyt w górach - udany. Tu nie zaprzeczam. Niemniej, skoro gdzieś wyjechałam i ominęły mnie garnki, mopy i zakupy to teoretycznie powinnam być wypoczęta, tak?

Tymczasem, zrąbana jestem jak koń po orce. Sam wyjazd bowiem, choć minęło od niego zaledwie 3 dni - rzekłabym, iż poszedł był już sobie w totalne zapomnienie, a na świecznik mojego żywota wdrapała się ostra i bezwzględna codzienność.

Kiedy wczoraj wróciłam z pracy do domu, zastałam w nim chlew jakiego nie powstydziłoby się stado ryjących w gnoju świń. Świń największy zaś - dodatkowo - CHORY. Smętnie zwisający na pochylonej postaci dres, czapka krzywo stercząca na łysym czubie, szal zimowy omotany na skręconej szyi, wełniane skarpety jak kacze człapy, maślany wzrok, chrząkanie, kichanie, pokasływanie, wałęsanie się od łóżka do łóżka, pretensjonalne łykanie tabletek i znaczenie terenu niezliczoną ilością zużytych chusteczek...
 

I raz po raz zaglądanie do lodówki i szafek. Po co, ja się pytam? Obłożnie chorzy przeważnie apetytu nie mają, więc tym bardziej powinni stronić od centrum zaspokajania głodu, tak? Tymczasem wściubiali nosa w każdą przytarganą przeze mnie torbę z zakupami i w każdy ulokowany przeze mnie na kuchence gar.  

Nie zdążyłam jeszcze rozpakować dokładnie wszystkich bagaży po naszym powrocie, więc tu i ówdzie walają się torby i walizki, wszędzie leżą buty w reklamówkach oraz stosy ciuchów do prania lub już po upraniu. Jeśli pralka wyzionie mi ducha, nie zdziwię się. 

Przeziębiony mąż (katarek, kaszelek i ból główki) oraz dwójka zalegających od rana do wieczora w domu dzieci, to poważne zagrożenie dla mojej kondycji psychicznej, że fizyczną przemilczę, albowiem tu bardziej wytrzymała jestem. Dwa rozbebłane łóżka (chory koczuje w każdym z nich - zależnie, gdzie akurat jest mniejszy ruch i gwar dziecięcy), stół w dużym pokoju zawalony choinką, kredkami, książeczkami, nożyczkami, wycinankami, opakowaniami po batonach, kubkami po kakao i czym tam jeszcze możliwe. Podłoga zasłana zabawkami, okruchami, skarpetami, wspomnianymi wcześniej chusteczkami, kłakami z kurzu, kociej sierści i piaskiem spod butów, który chrzęści pod nogami od naszego przyjazdu - jak nie wcześniej. Kuchnia? O, tu to dopiero jest hard core. Wielki czarny wór na śmieci koło krzesła, stos brudnych naczyń na szafkach - bo wszak nie da się wyjąć czystych ze zmywarki i zapakować w nią użytych. Nie ma czystego małego talerzyka pod kanapkę? Nie szkodzi, zje się na głębokim, bądź nawet na paterze do ciasta. Nie ma czystych łyżeczek, by zjeść serek? Nie szkodzi, zje się zabłąkaną miarką od syropu... Kąt, w którym stołuje się Kiara... no, tu to już naprawdę blisko do świńskiego koryta. Reszta domu w podobnym stylu, więc opisywać nie warto, wystarczy tylko uruchomić wyobraźnię. Tylko, czy czyjakolwiek wyobraźnia sprosta temu wyzwaniu... W łazience zepsuła się jarzeniówka. Od pewnego czasu posiłkuję się więc stojącą lampą z Ikei. Z drzwi do pokoju Em odpadła jakiś czas temu klamka... Może by i spróbował to i owo naprawić, ale przecież on jest CHORY! Nie dość, że łazi jak ofiara losu, to jeszcze jedynym problemem, który podczas tego łażenia roztrząsa jest to, JAK ON MÓGŁ ZACHOROWAĆ? Przecież nikt tak jak on o siebie nie dbał! Dzieci zdejmowały czapki na dworze i latały po hotelu w kusych koszulkach, ja non stop łażę bez czapki i często bez rękawic! A On? Wszystko książkowo. I tylko On zaniemógł...

Chore dziecko to pikuś, bo często nawet jak jest chore, to stara się zachowywać jak zdrowe. Chory chłop zaś - niemal na odwrót. Nie twierdzę, że nic mojemu nie dolega, bo faktycznie się przeziębił, ale autoportret jaki sam sobie z tego powodu maluje - miast mnie rozczulać, to mnie troszeczkę drażni. 

Dzisiaj po powrocie do domu na mur beton zastanę podobną sytuację (no, chyba, że zdarzy się cud). Zamierzam jednak wziąć wtedy góralską ciupagę i pogonić całe towarzystwo do roboty - poczynając od najmniejszego, a na największym kończąc, kota po drodze nie oszczędzając też. No. 

Jutro Sylwester. Będziemy wszyscy czworo (+ Samanta i kot) siedzieć w domu. Imprezę zaś odpękamy rzeczonego 3 stycznia na weselu. Już się tego wesela nieco boję - nie dlatego, że będę w jakimś tam centrum zainteresowania, a dlatego że będę musiała oporządzić nie tylko siebie, ale również co nieco piętro w P., chłopaków i Em. No i zanosi się na mróz. Cosik się obawiam, że moje ponczo i szpilki mogą nie podołać wyzwaniu i zmuszona będę przeprosić swoje futro sprzed 20 lat, a zamiast wdzięcznych pantofelków przywdziać solidne kozaki w kolorze black. Wesele w środku zimy - finezja jak bum cyk cyk! Może jeszcze baranicę se sprawię, kurde mol! I koniecznie - K O N I E C Z N I E - barchany na dupę! A co! jak już się odziać to na MAXA!

Uff, opowieść o wyprawie w góry - nieco później. Dziś musiałam się wyspowiadać z tego, co tu i teraz. Nie samymi przyjemnościami przecie człek żyje (ba, rzadko tylko nimi ;-)).

PS. Wystosowałam do Obłożnego zapytanie o stan samopoczucia i stan mieszkania. Podobno mu lepiej i nawet przymierzał się do odkurzania, ale worek w odkurzaczu okazał się pełny i nie może znaleźć nowego, więc czeka na mnie...

PS nr 2. E tam, czym ja się przejmuję? Przynajmniej jest wesoło, jest karnawał, jutro Sylwester, będzie grzaniec i znów - aż do 7 stycznia - WOLNE :-))). Chlew się kiedyś posprząta. Prawda?