Dzięki Bogu już luty :-)

Matko! Moja, Wasza, Czyjakolwiek!

Nie może tak być, że Luty w kalendarzu, a tutaj jeszcze jakieś około wigilijne refleksje! A sio mi z widoku, a sio! 

Przybierałam się już setki razy, by coś nowego napisać, ale wiadomo nie od dziś, że jak mi się zatnie to minimum miesiąc, a najlepiej to i ze trzy muszę pomilczeć, żeby się odciąć. Rety, co ze mnie za typ.

Ale do rzeczy. 

A do jakich? 

Ano, dzieje się. Nie czapeczka, nie skarpetka (bo tu umiejętności brak), a życie, po prostu. Dzieją się zatem dzieje lepsze i gorsze, weselsze i smutniejsze, ważniejsze i mniej ważne. Aż, kurka wodna, niewiadomo o czym napisać...

Remont skończony i podsumowując go mogę rzec, że w zasadzie wszystko, co mi w tym starym-nowym domu uczyniono, podoba mi się i jestem zadowolona. Nie do końca jeszcze wszystko uporządkowałam, nie wszystko jest na tip-top (ale tak nie będzie nigdy) i nie wszystko, co miało być już jest, ale powoli - kasa nie wyrasta z ziemi a i czasu na kredyt też sobie nie dokupię... Tu brak karnisza, tu roletki, tu dywanika, tu ściany nie zagospodarowane, tu... I tak dalej. Esentialia po prostu. Ale bez nich spokojnie da się żyć. Ważne, że mam szafy, że łazienki takie nowe, ładne, funkcjonalne... Co prawda majstry mi te łazienki robiły, ale w większej większości wszystko wedle moich projektów. I tu się muszę pochwalić, że projektant ze mnie jest idealny. Po czym to poznaję? Po tym, że wszystko mi się idealnie podoba i idealnie się w tych łazienkach czuję. Nieważne trendy, nieważna moda, nieważne to, co lubi KTOŚ - ważne, że ja w moich łazienkach mogę zamieszkać nawet na stałe ;-).

Nie wprowadziłam do swojego mieszkania poprzez ten remont żadnego luksusu (choć to jest pojęcie bardzo względne), ale uczyniłam je przyzwoitym i bardziej przyjaznym jego mieszkańcom. Owa przyjazność polega między innymi na tym, że wszędzie są domykające się i takie same, estetyczne drzwi, drzwi wejściowe może już spokojnie otworzyć i zamknąć dziecko (w starych zamek tak szwankował, że dziecko kluczem sobie nie radziło), jeden z pokoi zyskał miano pokoju chłopięcego, są szafy i szafki, w których mieszczę się z naszą garderobą, pościelą i innymi tekstyliami oraz nie-tekstyliami (np butami, torbami, deską do prasowania, suszarką i nawet odkurzaczem), ściany nie rażą w oczy dziurami, malunkami jaskiniowców i wytarciami... Boazeria ze starego przedpokoju, która razem z boazeryjnymi szafami i pawlaczami wyjechała w nieznane i nigdy nie wróci, dodała mieszkaniu znacznej przestrzeni. Sam przedpokój zaś, który jak na mieszkanie w bloku i tak mamy całkiem spory, teraz daje wrażenie jeszcze bardziej rozległego i jest to jeden, wielki plus.

Co by się jednak nie rozdrabniać i nie wdawać w opisy powiem tyle, że wszystko jest dość proste i dość jasne. Żadnych zbędnych bajerów, wymyślnych faktur, struktur, barw i kształtów. Ja jestem prosta i świat dookoła też lubię właśnie taki. Fanaberią są może jedynie półmetrowe zdjęcia sportowe wpisane w wielką 3 drzwiową szafę w pokoju chłopców, ale też nie jest to znowu jakieś wielkie halo. 

Pokój chłopców zaś... Jeszcze tam czegoś brakuje, jeszcze muszę pokombinować i pomyśleć o tym i owym, ale jeśli spodziewałam się, że nagle się tam przeniosą, to się myliłam. I tak głównie przebywają w naszym dużym pokoju, a ich zabawki przybywają tam razem z nimi... Z drugiej strony - oba pokoje dzieli zaledwie ściana, a nie np piętro, czy przepastny hol, tudzież ciąg innych komnat i zakamarków - zatem łatwo jest przemieszczać się i być i tu, i tam z całym swym dziecięcym dobytkiem. Nasze mieszkanie jak ta Unia Europejska - granice istnieją, ale przekraczamy je bez kontroli i paszportów (na razie?). 

A poza remontem w domu - trochę remontów w kontaktach z Em (nigdy nie było źle, ale teraz ma być jeszcze lepiej :-)). Crazy jest ten Em, naprawdę :-). 

Dzieci zdrowe, obecnie jeszcze mają ferie, bywają a to w domu, a to u rodziny. W naszym małym-wielkim mieście funkcjonuje od niedawna świetny, nowy basen, a od miesiąca świetna, nowa kręgielnia... Zawsze można gdzieś się wybrać, a jeśli to gdzieś związane jest ze sportem, to my tam zawsze i wszędzie. Tylko lodowisko nam, psia kość, szybko zamknęli... Z powodu pogody? Zapewne, bo ostatnie dni to raczej lało jak z cebra, niż mroziło. Obecnie za oknem piękne słońce i temperatura na wysokim, jak na 3 luty, plusie. I jak tu wierzyć przysłowiom? Idzie luty, obuj ciepłe buty? Ale jakie? Trampki czy szpilki? Bo kozaki i inne botki z kożuchem to na pewno nie. No, chyba że zima jeszcze nas zaskoczy... Tym na przykład, że jak to ostatnio się zdarzało, przyjdzie na Wielkanoc. Wielkanoc w tym roku wczesna, więc wszystko możliwe. Pamiętam tę sprzed 3 lat, kiedy żyła jeszcze Mama. Śniegu po pas, bociany na gnieździe, słowem bieda. Ja z Bet pod gniazdem atakujemy bociany bombami z żarciem (wszystkie strzały chybione), Mama w oknie daje nam instrukcje... To były czasy! Jednak z Mamą było lepiej...

A teraz muszę iść. A w zasadzie to nawet jechać. 

Macham z sympatią!