Smutków źdźbło...

Żniwa ucięte na 3/4 etapu. Zostało niewiele, ale jednak zostało i nie zanosi się na szybki koniec. Wczoraj wieczorem znowu zaczęło padać i padało, a raczej lało jak z cebra przy kanonadzie błysków i grzmotów całą noc. Wody więc ci u nas dostatek tak, że przydałby się i statek... Pojechałam dziś wieczorkiem na pole ukopać ziemniaków. W niskiej partii pola - powódź. Moje dziurawe gumowce szybko nabrały wody i chlupiąc w nich skarpetkami kopałam kartofelki nie w ziemi a w błocie. A gdzieś tam w Afryce są kraje, gdzie głód zabija z powodu suszy. Ot, równowaga sił w przyrodzie... :(

A Michał ma się źle. Po względnych dwóch pooperacyjnych dniach nagle dopadł go bolesny kryzys. Wczoraj rano dzwonił do domu i akurat rozmawiał z mamą. A mama nasza przejmująca i strachliwa jest - więc będąc i tak dobita - dobiła się bardziej... No, ale to chyba nie jest dobrze, jak duży chłop siedzi na ławce pod szpitalem i beczy z bólu głowy. Jaka matka przepuściła by to przez uszy bez emocji? Ilekroć ktoś widział i znał Michała - rzekłby, że chłop jak tur (duży rozmiarowo i silny). Ale ani rozmiar człowieka ani wrażenie jakie pobieżnie robi na ludziach nigdy nie jest przecież całą prawdą o nim... Ciężko pisać o bólu, którego się nie zna, ale potrafię sobie wyobrazić jego rozmiar, skoro już Michał skarży się ze łzami. Operacja była bardzo poważna - wielu lekarzy nie umiało ocenić jej pomyślności w żadnym stopniu, a wielu nie spotkało się z taką przypadłością nawet teoretycznie (choćby lekarz rodzinna Michała).

Drugi już dzień dręczy go ból nie do zniesienia. Według lekarzy nie ma żadnych dodatkowych zmian ni zakażenia. Ale ostatecznie to operacja głowy, zabieg gdzieś około rdzenia kręgowego... Nie znam się na tym zupełnie... Czy będzie dobrze? Będzie. Bracie - trzymaj się. Co wycierpisz to Twoje - fakt, ale patrząc dookoła świata wiem, że każdy w tym życiu ma swój krzyż - jeśli jeden ma chorobę sam w sobie, to drugi ma chorobę w kimś bliskim... I każdy ten swój krzyż, to brzemię, dźwiga. Tak to już jest - dobry Bóg nie daje tego samego cierpienia jednemu. Jezus cierpiał na krzyżu a jego Matka pod nim. Więc my wszyscy też na jakiś sposób podzielamy Twój ból. Trzymamy kciuki. Cierpliwości Micho - siły, wytrwałości! 

Pisałam to już chyba nie raz nie dwa - szlachetne zdrowie pierwsze na wszelakiej mecie - dopiero poza nim reszta. Cała reszta. Szkoda tylko, że nie zawsze nawet ja o tym pamiętam. Albo pamiętam, a przymykam na to oko. Nie wolno. 

Chyba jest raczej smutno niż wesoło - tak ogólnie. Lato kiepskie... Zapowiadają wczesną jesień i takąż zimę... Choroba Michała. Mój M. w Krakowie nie widzi jak rośnie i rozwija się Maksymilianek, nie umie dogadać się z coraz bardziej rozgadanym Aleksandrem... Na szczęście jest między nimi niepodważalna nić miłości i męskiej solidarności. 

Muszę nieco ogarnąć swój żywotnik. Powichrowany jakiś. Poszarpany przez wiatry i podmuchy istnienia. Skłania swoje gałęzie ku ziemi i a to mi przysycha a to gnije z nawodnienia. Sama już nie wiem czasem co i jak robić - taki osioł bywa wręcz ze mnie - dano mi w żłobie i owies i siano a ja nie żrę ni tego ni tego, bo zdecydować nie mogę co najpierw... i koniec końców zdechnę z głodu mając pełne koryto.

Żeby nie było tak smutno - każdy krzyż ma swój sens. I wyzwolenie. 

:)))