Podróż północno-wschodnia

W Wielką Sobotę rano – ja z walizką ciuchów oraz innych akcesoriów, z workiem prowiantu i z torebką podręczną a Olu z pluszowym królikiem pod pachą i czarnym resorakiem w kieszeni kurtki – wyszliśmy o brzasku na świat. Wyszliśmy po to, by za chwilę w ten świat wyjechać. Mieszkamy blisko dworca PKP, więc spacer nie trwał dłużej niż 5 minut. Zdecydowanie dłużej trwało zaś nasze oczekiwanie na pociąg, bo Matka Joanna Przezorna woli czekać godzinę niż spóźnić się minutę. I nie byłoby to oczekiwanie zbyt uciążliwe, gdyby nie przejmujące zimno, jakie spowijało grajewską atmosferę w ten wielkosobotni poranek.

Pożegnanie z Grajewem

Olek narzekał, że mu zimno w łapki, mnie ciągnęło po kostkach i szczypało w uszy. Słońce co prawda oświetlało świat z rozkoszą, ale jego właściwości grzejne zostały sprytnie zdominowane przez przymrozek. Po 20 minutach Olkowego biegania dookoła wiaty na peronie i mojego podskakiwaniu dookoła walizki, trzeszczący megafon zapowiedział męskim głosem nadjeżdżający pociąg relacji Białystok – Szczecin via Gdynia. Olek nie posiadał się z emocji, kiedy lokomotywa z wytrzeszczonymi lampami wtoczyła się nieśpiesznie niemal tuż pod jego nogi i zatrzymała z piskiem hamulców po to, byśmy oboje mogli wgramolić się do wagonu i ruszyć drogą lądową ku morzu.

Wagon bezprzedziałowy. Ciepły. Czysty. Wygodny. Tłumy się nie kłębiły, ale też i pustka nie dzwoniła. Aleksander ewidentnie cieszył się z podróży i chociaż trwała bite 7 godzin – zniósł ją bohatersko.

Olkowy pociąg oka na świat

Obserwował zmieniający się świat za szybą pociągu, zadawał setki pytań, spośród których wiele wymagało ode mnie bystrości umysłu i nie lada refleksu, bawił się resorakiem, ucinał pogawędki z królikiem, spacerował po wagonie, podjadał i popijał, chrupał, cmokał i żuł.

Przy pomocy długich rzęs wyłudził cukierka od pasażerki z siedzenia przed nami i na głos komentował zachowania i czynności ludzi w pociągu i na stacjach postoju – a cemu ten pan bawi się taką kostką jak ja kiedyś miałem (rubika, wyjaśniam), a cemu ta pani odesła jus z pociagu, a gdzie jedzie ten pan, a cemu ten pan ma takie włosy (miał coś a’la afro...). Pomimo wielu zajęć, mały podróżnik chwilami wykazywał znużenie, w efekcie czego drzemał z głową na moich kolanach zwinięty w kłębek jak kociak. Ja zaś – obok rozmów z Olkiem i „oporządzania” go (jeść, pić, siku) – z wielką przyjemnością patrzyłam na mijane krajobrazy i stacje. Siedem godzin podróży po północno-wschodnim i północnym kawałku Polski nasyciło moje oczy wspaniałymi widokami a duszę napełniło miłością do mojego – bądź co bądź - pięknego kraju.

Już poczynając od Grajewa widoki mają się urzekająco. Ziemia mazursko-warmińska jest niezwykle malownicza i choć to zaledwie początek kwietnia i barwy natury jeszcze nadal dość monotonne – można było odczuć magię tych stron.

Moja miłość - jezioro i jego nadbrzeżne sitowie...

Tu kawałek lasu – raz liściastego, raz iglastego, tu połyskujące srebrem jezioro z trzciniastym brzegiem, tu bagno, tam szuwar z wahającą się na wietrze pałką o brunatnym, podłużnym łepku, tu pole zaorane na brązowo, tu zasiane na bardziej szaro, tu zielone połacie młodego jak osesek żyta, tu brunatno-żółtawe jeszcze pastwisko. Wioski, wioseczki, domy i domki, rzeki i rzeczki, drewniane płoty i ogrodzenia, drogi, dróżki i drożyny – samotne wśród pól bądź w towarzystwie rosnących wzdłuż nich rzędów drzew. Drzewa łyse i rosochate. Jedynie od czasu do czasu z uwitym wśród nagich gałęzi wielkim, prawdopodobnie wronim, gniazdem.

Jemioły tutaj królują

Dość często z bukietami jemioły. Na polach żerujące żurawie, które z oddali Olu rozpoznał jako... sarenki ;). Gdzieniegdzie biegające w zagrodach konie, nieco dalej na północ liczne wiatraki prądotwórcze z rozmachem tnące niebo swoimi trójramiennymi śmigłami. Mniej więcej do wysokości Elbląga – krajobraz malowniczy również z racji ukształtowania terenu. Pagórki i wzgórki. Niziny i wyżyny. Na takim terenie mozaika z pól, łąk, licznych jezior, dróg i zabudowań daje niesamowite efekty wzrokowe. Wyobrażam sobie, jak pięknie musi to wyglądać latem, jesienią, bądź wiosną, ale już bardziej ubarwioną niż obecna. Od Elbląga – już ku samemu Pomorzu – pagórkowate połacie stopniowo poczęły się rozpłaszczać, by koniec końców przybrać równiutką postać stołowego blatu i delikatnie tchnąć monotonią. Pola uprawne rozciągały się płasko po dalekie horyzonty. Z rolniczego punktu widzenia – takie idealne w swym poziomie powierzchnie z pewnością są mile widziane.

Traktor, kombajn czy inna maszyna suną po nich bez większego wysiłku podczas gdy, aby obrobić ziemie pięknych Mazur garbatych trzeba i paliwa napalić i siły natracić. Ale nie da się ukryć, że pagórkowate tereny mazursko-warmińskie, na łeb na szyję biją urodą Jej Wielką Żyzność - Poziomość Żuławską - choć Pani z niej niezwykle dostojna :). Że dorodna - wiadomo. Bo przecież gdzie szukać bardziej dorodnych gleb, jak nie na Żuławach? :) 

Mijane w naszej podróży miasta – mniejsze i większe, lecz każde z osobna – jak na mój gust i upodobanie – są równie ciekawe i urokliwe jak sam otaczający je świat natury. Interesujące historycznie i architektonicznie. Zabudowę Prus Wschodnich zresztą podziwiałam i uwielbiałam zawsze – niewielkie, stylowe domki i kamieniczki o spadzistych dachach z czerwoną dachówką to niemal znak rozpoznawczy regionu. Zamki krzyżackie z czerwonej cegły – w tym zwłaszcza ogromna warownia w Malborku spoczywająca nad brzegiem Wisły – to miejsca, gdzie moja noga zdecydowanie powinna spocząć kiedyś na dłużej...

Moje obserwacje zza szyby pociągu są niczym w porównaniu z podrożą szlakiem linii kolejowej, która mogłaby się odbyć... pieszo, rowerem bądź autem. Ale w tym przypadku, moim celem nie jest opis miejsc mijanych na tej trasie, a jedynie wyrażenie swoich emocji i wrażeń z kalejdoskopu, za który służyły mi moje oczy utkwione w prześliczną, zmieniającą się w rytm stukotu kół przestrzeń.

Takie długie podróże jak ta, kiedy nie muszę w zasadzie nic, jak tylko siedzieć, patrzeć i napawać się dziełem bożym, są dla mnie wręcz mistyczne. Zagapiona w świat, niemal do niego przenikam i staję się z nim jednym ciałem, jedną duszą. Myśli doczesne zostawiam za drzwiami swej podroży i na pewien czas - istnieję jakby "inaczej". Uczucie wspaniałe, bliskie bogom. Szkoda tylko, że tak rzadkie...

Do Gdyni dotarliśmy około godziny 14.30.  Serdecznie, ale jednak przywitał nas... deszcz. Zresztą zaczął popadywać z różną mocą i częstotliwością już od przystanku Giżycko - drugiej stacji z kolei od Grajewa. A jeśli o Giżycku mowa - bodajże największym porcie żeglarskim Krainy Wielkich Jezior, jeśli w ogóle nie całej Polski i fantastycznym, choć tłocznym turystycznie w sezonie letnim mieście - nie wypada mi nie wspomnieć, że stacja kolejowa mieści się niemal vis-a vis przystani żeglarskiej. Kiedy więc pociąg zatrzymuje się by kogoś z siebie wypuścić lub do siebie zabrać - można sobie popatrzeć na falujące jezioro, kolebające się na wodzie przycumowane łódeczki i łopoczące żagle...

Niejednokrotnie pisałam, że uwielbiam wodę i wszelkie zbiorniki wodne - stąd widok rzeki czy jeziora zawsze mnie wzrusza. Morza oczywiście również. Ale o morzu - następnym razem. Tym razem - po raz kolejny oddaję hołd i pokłon Naturze za to, że dała nam Mazury. Warmię. Suwalszczyznę. Kocham ten skrawek świata od zawsze. I zawsze będę.

Fotki klikałam telefonem i w biegu pociągu. Stąd jakie są - każdy widzi.  I jest ich niewiele, niestety... Ale zapraszam tu każdego, ktokolwiek zechce tu przybyć!

Nasza trasa: Grajewo - Ełk - Giżycko - Kętrzyn - Korsze - Olsztyn - Morąg - Pasłęk - Elbląg - Malbork - Tczew - Gdańsk - Sopot - Gdynia. 

Korsze to maleńkie miasto w powiecie kętrzyńskim.  Jednak  zdecydowana większość pociągów na północ ma swoją przystań właśnie tutaj. Liczba torów i ich powiązań ze sobą jest w małych Korszach imponująca. 

A na każdym z tych przystanków przystałoby przystać na dłużej, oj przystało by.