Rozwodowy finał Euro 2012

Euro 2012 odeszło do historii a zatem zamknęłam naszą strefę kibica po prawej na 7 spustów. W mojej głowie - poza tymi nielicznymi, które opublikowałam - powstało kilka innych postów w tematyce mistrzostw. Niestety, poza okręg tej głowy nie wyszły. Nie mam ich nawet w "roboczych". I teraz już nie widzę większego sensu przywoływać minionych emocji - bo siłą rzeczy opadły sobie one z lekka jak confetti dla zwycięzców.

Jednak - nie wypada ot tak nie napisać ni słowa na zakończenie tej - bądź co bądź - ciekawej i fajnej imprezy, w którą - bądź co bądź - nieco się wkręciliśmy.

A zatem.

Serdecznie cieszyłam się z wygranej Włochów nad Niemcami. Powód jasny jak słońce: ci drudzy byli jednym z faworytów a ja wolę faworyzować tych, których faworyzuje się mniej lub wcale. Poza tym, choć rasistką ni nazistką nie jestem - jeśli mam do wyboru Niemcy i inny kraj - zwykle wybiorę ten inny. A że Włochy dodatkowo darzę sympatią - mój wybór był oczywisty. Więc było mi bardzo miło, kiedy to włoski makaron w osobie szalonego Balotelli'ego okręcił się sprytnie wokół perfekcyjnych niemieckich nóg i powalił je skutecznie na murawę. Bravo Italia!

Po finale natomiast - niemal rozwiodłam się z mężem. On był za Hiszpanią a ja przeciwko niemu. Zdruzgotał mnie 4 do 0 a na dodatek zdecydowanie zbyt entuzjastycznie się z tego cieszył. Nie wiem czy radowała go wygrana Hiszpanii czy triumf nade mną. W każdym bądź razie, kiedy zadął mi tą swoją stadionową trąbą tuż nad uchem i niemal nie rozwalił kanapy po pierwszym golu, uznałam że czas się rozstać. Dodatkowo przybrałam zamiar na kuchnię i przetrząsnęłam wszystkie szafki oraz lodówkę w poszukiwaniu produktów made in Spain. Na pierwszy ogień poszła oczywiście oliwa z oliwek. Jedynie resztka mojego zdrowego rozsądku uratowała ją przed kajakowym spływem kanalizacją... Oliwki z oliwek - na szczęście okazały się... włoskie, więc otagowałam je znakiem "ani mi się waż, skoro jesteś przeciw!". A On lubi oliwki, lubi. Leżał sobie w lodówce również serek typu włoskiego, który choć produkowany w Polsce - jakby nie było - nazwę ma włoską jak w mordę strzelił. I to On głównie spożywa u nas te serki, chociaż i ja mam do nich słabość. Oczywiście otagowałam słowami "tylko spróbuj!" i rysunkiem symbolu znanego wszem i wobec z butelki z denaturatem. Oznaczyłam podobnie mozzarellę, jarską pizzę w zamrażalniku, bazylię na parapecie, makaron spaghetti i pomidorowy sos włoski w słoiku. Zemściłam się zatem w sposób przedni i dokuczliwy. Będzie głodny? To do Hiszpanii biegiem marsz. Z piłką miedzy nogami co by było trudniej i dłużej zeszło. O!. Będzie mi tu przeciwko mnie kibicował, kurde mol. Nie, nie mam nic do Hiszpanii. Oba finałowe narody jak dla mnie są cool pomimo, że w rzeczy samej są hot. Ale Hiszpania już wygrała a ja nie lubię powtórek z rozrywki. Zgoda, cztery do jaja z Italią pokazało, że mistrz jest godny swego tytułu, ale jako człowiek żyjący w wolnym kraju miałam prawo kibicować wicemistrzom - jakkolwiek dużo by nie przegrali. Szkoda więc, że ten jeden jedyny raz, akurat podczas meczu finałowego mieliśmy ze starym odmienne preferencje i rodzinne oglądanie skończyło się u nas małżeńską awanturą. Na boisku padło wiele goli a w naszym pokoju padło wiele, mało pokojowych słów: Rzucam cię! Nie odzywaj się do mnie! Nie rycz jak ten byk na corridzie! Wynoś mi się z tą trąbą na balkon! Rozwal mi kanapę to ja ci pokażę gdzie Rzym a gdzie Barcelona! Ja za ciebie wyszłam dwa razy, ale ty mi stąd zaraz wyjdziesz raz a dobrze! Wyrzucam cię z mojej polisy na życie! Nie będę Cię wspierać w staraniach o obywatelstwo! Staraj się o hiszpańskie! O!

Dałam mu za te mistrzostwo po... mistrzowsku, co? ;) Na deser usłyszał, że od dzisiaj - choćby go pragnienie ogniem paliło a sam nie mógł się ruszyć - nie podam ani kropli wody. Lejek w zęby i ulubiona hiszpańska oliwka ciur ciur do gardełka. Nie będzie mi tu więcej hiszpańskim bykiem się stawiał. O!

A jak już otagowałam to wszystko w kuchni i wysączyłam swój włoski jad kiełbasiany (tak, tak, dlatego, że jarosz to ja mu na złość tym kiełbasianym) prosto na niego, to poszłam do sypialni, rzuciłam się na łóżko i udusiłam się ze śmiechu.

Spoko finał, co?  Indie pożarły się z Polską o Hiszpanię i Włochy ;-).

Euro Euro Euro. Było, minęło. Szczerze powiem, że nie wierzyłam. Że zdążą z budową stadionów, dróg i całej infrastruktury. Że zdobędą uznanie kibiców ze świata. Że będzie się o tym Euro mówiło bardzo pozytywnie - jak Europa długa i szeroka. Sprawdziło się jedynie to, że Polska drużyna daleko w tej imprezie nie zajdzie. Ale jakie to ma dzisiaj znaczenie...

Flaga z balkonu uprana i uprasowana leży w szufladzie i czeka na kolejne wyjście. Koszulki podobnie. Szklanka z 5-tym stadionem wypucowana przez zmywarkę - w pudełeczko i na półeczkę. Kubeczki do kawy - bez pudełeczek ale też na półeczkę. Farbki do malowania fejsa - w woreczek i do szafeczki. Trąby? Te akurat gadżety muszę schować gdzieś bardzo głęboko, bo ich rozwalający dźwięk po finałowym meczu nadal nieznośnie mi brzęczy przy uchu jak... hiszpańska mucha ;).

A zatem - Ko-Ko-Ko-Ko - nasze Euro było spoko!