Bigos grudniowy

Bigos świąteczny to ugotuje moja mama a ja dziś trochę "pobigoszę" Wam o wszystkim, co akurat mam pod ręką i na myśli :). 

Klimatyczne piosenki i świeży śnieg. Świąteczna atmosfera powoli więc się tworzy, ale ja jeszcze nie wpadłam w nią nawet kawałkiem jednej nogi. No dobrze - może wpadłam małym palcem od tej nogi, ale chyba ani paznokietka więcej...

Miniony weekend spędziłam na "dogłębnym" sprzątaniu mieszkania łącznie ze zmianą firanki i zasłon w dużym pokoju. Teraz na oknie mam "zestaw zimowy" - firanka bardziej "gęsta" i biała niż lekka i ażurowa firanka "letnia" a zasłony w ciepłym, pomarańczowym kolorze i suto umarszczone. Dotychczas wisiały niebiesko-żółte czyli takie bardziej "chłodzące" w swej tonacji. Upinanie zasłon zajęło mi pół soboty i odebrało pół zdrowia, ale pomarańczowy efekt ułagodził nieco moje nerwy i ból karku. Powinnam zanieść te zasłony do jakiejś szwaczki czy krawcowej i skorygować ich długość, co by potem nie szaleć przy nich ze szpilkami w zębach, ale czy ja się kiedykolwiek na to zbiorę? Gdybym miała nieco drygu w łapach sama mogłabym je przerobić, ale że ni drygu ni maszyny do szycia u mnie niet a z wybiorem do szwaczki to u mnie jak z tą sójką - co jakiś czas wiszę pod karniszem jak nietoperz i sapię z wysiłku. 

Zmiana firanki i zasłonki - rewolucja w sumie niewielka, ale to właściwie jedna z niewielu zmian w wystroju mieszkania, którą wdrożyłam również z uwagi na zbliżające się święta. Żaden nasz domowy kąt nie uświadczy co prawda swoich regularnych mieszkańców w same święta, bo mieszkańcy - jak zawsze - wybiorą się świętować na zagubioną wieś, ale choćby takie energetyczne zasłony oraz niewielka choinka nie zaszkodzą sercom ni oczom, o nie! Kiedy bowiem pomarańcz spuścił się zasłoną po oknie, nawet Em został nim uderzony we wzrok. Zachwycał się nowym wyglądem pokoju na głos i z tej okazji wyciągnął nawet jedną ze swoich butelek francuskiego wina na wieczór. Niestety, tak się urobiłam przez cały dzień, że odmówiłam celebracji i poszłam spać mniej więcej po dzienniku. 

W niedzielę przybrałam się do wypisywania świątecznych pocztówek. Niby nie jest to wielka rzecz, ale jednak wymaga chwili spokoju i skupienia. Tymczasem, kiedy tylko wystawiłam na stół swoje pudło z pocztówkami i kopertami oraz kubek z pisakami - od razu z miejsca pojawił się obok mój nieodczepny ani na krok asystent. Wypisywanie musiałam więc przerywać raz po raz, kilka kartek zmarnowałam, bo albo się pomyliłam w adresie, albo w tekście pisząc "zdrowych Świąt Wielkanocnych" zamiast Bożego Narodzenia albo którąś kartkę czy kopertę Maksio przyozdobił po swojemu... Mordęga. Z tym niewielkim człowiekiem nie jestem w stanie wiele zrobić. On tak bardzo chce robić to co ja i tak bardzo chce mnie we wszystkim papugować, że wszystkie moje aktywności zabierają mi zwykle o wiele więcej czasu niż w normalnych warunkach, gdyż czas muszę dzielić na dwoje. Jeśli nie pozwalam małemu robić dokładnie tego samego co ja - muszę organizować mu jakiś zastępczy warsztat pracy. I tak nie zawsze jest z tego rad, bo chłoptaś nie głupi i nie da się zbyć byle czym, ale zupełnie zignorować się nie da. Pamiętam, że Oli był toczka w toczkę taki sam i zaczął się zmieniać "na lepsze" mniej więcej jak skończył 2,5 roku. Tym samym wiem, że bezwzględną asystę Maksymalnego będę musiała "znosić" jeszcze dość długi czas. Nie przeszkadza mi ciekawość oraz pęd do nauki i odkrywania świata przez dzieciaki - jestem z nich niezmiernie dumna a często bywam wręcz rozbawiona tą ich małą-wielką mądrością i sprytem, ale chwilami brak mi cierpliwości. Zwłaszcza jak jestem z nimi sama - a w tym tygodniu znowu jestem. 

W poniedziałek Em poleciał gdzieś w rejony Neapolu w bucie na mapie. Wraca już jutro wieczorem, ale jakby nie było cały tydzień siedzimy z chłopakami sami. Nie ma mowy o popołudniowym wyjściu na zakupy, bo sama z nimi obydwoma poprzysięgłam sobie już nie chodzić na żadne zakupy - tym bardziej zimą i do dużych sklepów. Nie dość, że muszę okiełznać ich obu to jeszcze z emocji i pod zimowym ubraniem zawsze upocę się jak mysz. A zatem w tym tygodniu jestem uziemiona. Do pracy, do przedszkola i galopem do domu.

Część prezentów zamówiłam przez internet, część kupię w przyszłym tygodniu. Prezenty robimy tylko dla dzieci obecnych w Święta w Pastorczyku. Będzie ich łącznie 7-ro (zabraknie ekipy brata z Gdyni). W nachodzącą zaś niedzielę - 16 grudnia odbędą się chrzciny Tomaszka mojej siostry. "Oczywiście" będę chrzestną. Jaki z tego morał? Ano taki, że ten grudzień trzepnie mnie po koncie należycie. Tomaszek to mój trzeci chrześniak. Pierwszy ma już 22 lata, więc nie wiem, czy nie powinnam zacząć zbierać na prezent weselny, bo A. dość poważnie prowadza się z pewną dziewczyną. Druga chrześniaczka to mała Maja - jeszcze nie tak dawno opisywałam swoją podróż pociągiem do Gdyni na jej chrzest a tu kolejne dziecię do kolekcji. Na stare lata jakiś przypływ... Nie wspomnę głośno, że u średniego brata zanosi się (a raczej już zaniosło) na trzecie dziecko. Jak to wszystko zwali się kiedyś na raz w Pastorczyku to Armagedon gotowy. Przedsmaki już mamy, kiedy dotychczasowa 9-tka skłębiła się tam na 1 Listopada...

Ale czy to nie jest urok dużej rodziny? Domyślam się, że potem te dzieciaki niekoniecznie już muszą utrzymywać bliskie kontakty, ale dzieciństwo mają już związane Pastorczykiem na gruby supeł.

A co u mnie prywatnie mili Państwo? ;-) Prywatnie mam się całkiem dobrze, choć z opisanych wyżej względów nie miewam sposobności na pisanie ani czytanie Waszych blogów na bieżąco i na gorąco. Podczytuję je z pracy, z telefonu i z Olkowego iPada (pisanie z tego ustrojstwa wykluczam...), czasem piszę komentarze, które - jeśli piszę je z pracy - często lecą w otchłań i nie mam nerwów ich powielać. Odpuściłam sobie zupełnie Wasze przemiłe candy i konkursy - bo choć dusza rada do raju - wiecie jak jest... Ale nie tylko ja cierpię na tzw. niedoczas, prawda? A nie umiem zająć się blogiem, książką czy filmem, jeżeli mojego czasu wymagają chłopcy, których nie widzę dziennie przez 9 godzin. Jednak to wszystko co mnie dotyka i spotyka jest normalne, naturalne i właściwe. Nie baręczę nad sobą i wiem, że kolej rzeczy musi być taka a nie inna a w tym wszystkim i tak przecież wyrywam jakieś chwile "tylko" dla siebie. 

W pracy zmieniliśmy piętro i pokoje. Było kilka dni zamieszania, noszenia rzeczy z góry na dół i adaptowania się do nowych warunków. W TAMTYM pokoju przeżyłam 7 i pół roku! I teraz nie wiem co napisać - czy obym co najmniej tyle samo przeżyła w tym nowym czy oby coś się zmieniło? Na dzień dzisiejszy nie mam ochoty na zmiany, choć generalnie chęć zmiany rośnie we mnie od jakiegoś czasu, ale szanowna stabilizacja, spokój i... ta mała zmiana w postaci zmiany pokoju na razie są moim pniem, którego jednak warto się trzymać. Aha - jakby co, to teraz szukajcie mnie w pokoju 108 a nie jak dotychczas w 206 ;-).

Pozdrawiam, życzę Wam i sobie coraz cieplejszej atmosfery świątecznej. Postaram się jeszcze skrobnąć coś bliżej Świąt zanim zniknę na długi czas w Pastorczyku.

AHOJ, HO HO HO!