Śniegiem pisane

Nasz świat północno-wschodni zabielił się i zapuszył po uszy. 

Pobieliło się nieroztropnie, intensywnie, wręcz pochopnie.

Piękny jest kolor bieli lecz poszaleli anieli !

Nasypali, naprószyli bez ładu, bez umiaru, sensu i składu.

Jak tu jeździć i chodzić po świecie, gdy wpierw zawieje a potem zamiecie?

Wychodzę dziś rano z bloku, brodzę po kostki w świeżym bielactwie, dochodzę do samochodu zaparkowanego wczoraj za węgłem sklepu a samochód w puchowej kurcie i ruskiej czapie. Szybko wrzuciłam Olusia do środka, okryłam go kocem a sama za miotłę i huzia. Szybko mi poszło, bo choć warstwa śniegu miała co najmniej 10 cm to śnieg był puszysty i "miótł" się lekko i zwiewnie. Zdecydowanie wolę obmiatać auto ze śniegu niż zażarcie skrobać taflę lodu ukształtowaną i utwardzoną na jego szybach. Obecnie jednak, tak jeden jak i drugi przypadek woła o pomstę do nieba gdyż wysiadło mi ogrzewanie. Dmuchawa wieje chłodem a powietrze nagrzewa się jedynie w określonych przypadkach - kiedy samochód długo jest na wysokich obrotach. Jutro, o ile jeszcze będzie jakaś możliwość przejazdu po naszym miasteczku, prowadzę Złomka do lekarza. Wizyta umówiona, liczę na nieskomplikowany zabieg i tanie "leki". 

Śnieży od wczoraj. A w zasadzie od soboty. Weekend, jak pisałam wcześniej, spędziliśmy na Pastorczyku. Chrzest Tomaszka odbył się zgodnie z planem. Wszystko dopisało i wypaliło, jednak zima na naszym końcu świata pokazała rogi już w niedzielę i aby dojechać z Pastorczyka do kościoła w Kolnie (3,5 km drogą gruntową przez totalne pustkowie) brat musiał przelecieć drogę traktorem z szuflą. O ile większe samochody przejechały po tym podrasowanym trakcie bez większych problemów, o tyle ja nieco się obawiałam, co by mi Złomka nie świsnęło gdzieś do rowu bądź by biedaczek nie zawiesił mi się gdzieś na wysokich koleinach... O ile jednak stresuje mnie jazda po wielkich i nieznanych miastach o tyle autorodeo po błocie i zaspach mam już we krwi, bo to po takich drogach głównie poruszałam się od... urodzenia (niekoniecznie od razu jako kierowca, choć prawdą jest, że jak tylko odrośliśmy od ziemi ojciec od razu sadzał nas za kierownicą i uczył jazdy). W niedzielę bałam się jednak z tego powodu, że jako chrzestna musiałam być w kościele na czas a dodatkowo wiozłam ze sobą chłopaków i mamę. Em załapał się z innym składem, jadącym bezpiecznym samochodem terenowym - a jakże! Na szczęście ja też dumnie dojechałam bez problemów :).

Powrót do domu niedzielnym wieczorem zajął nam dwa razy więcej niż zwykle. W lasach ślisko, na głównej drodze masa samochodów z przewagą tirów. Wszystko poruszało się wolno i niepewnie. Śnieg ciągle padał i ograniczał widoczność. Dzieci spały, ja kierowałam w skupieniu a Em siedział obok i mnie wnerwiał.

Mam nadzieję, że do weekendu aura się poprawi. Póki co nadal sypie i sypie i sypie i sypie... Od rana, bez ustanku. Miasteczko poważnie sparaliżowane a ja w swoich przedświątecznych działaniach poważnie ograniczona.  Jednak - żeby nie było - wcale mi to nie spędza snu z powiek. Mam nadzieję, że na Wigilijny wieczór dotrzemy jakoś na naszą wieś, że jakiś śledź, kapusta i opłatek się tam znajdą a reszta - jak Bóg da - być może, lecz nie musi. No.

PS. Oczywiście, że "wiersz" jest owocem mojej własnej, "radosnej" jak zimowa zawierucha twórczości ;-). A co!