Mamo

To już tydzień. 

Tak mnie wychowałaś, tak mnie zahartowałaś, tak mnie uodporniłaś na wszelkie przeciwności i niewygody życia, tak nauczyłaś pokory, cierpliwości i wytrwałości, że dzisiaj - kiedy już Ciebie nie ma - zbieram tego plon. Dziękuję Ci.

Nie, nie pogodziłam się z Twoją realną nieobecnością. 

Nie wypłakałam jeszcze wszystkich łez, choć były już momenty, że najzwyczajniej w świecie mi ich brakło. Czuwasz nad nami. Dbasz byśmy się nie odwodnili przez smutek po Tobie. Zawsze dbałaś o wszystkich. O siebie najmniej. I wiedział to każdy. Ten, kto Cię znał na co dzień i ten co od święta. 

Nie przestałam Cię widzieć, słyszeć i do Ciebie mówić. 

Nie przestało mnie boleć. I jeszcze długo nie przestanie.

Wielokrotnie układałam sobie w głowie TEN scenariusz. Ten, w którym nagle braknie Ciebie lub Ojca. Samo takie wyobrażenie sprawiało, że moje serce niemal żywcem wyrywało się spod żeber a przed oczyma miałam mroczki. Od stycznia tego roku, kiedy to rozpoczął się proces powoływania Cię do NIEGO (bo inaczej tego dzisiaj nie nazwę), moje wyobrażenia stawały się coraz bardziej realne. Nie dopuszczałam ich do siebie, ale przemycały się same. Przeciskały się przez dziurkę od klucza i przełaziły przez szparę pod drzwiami a dzień PRZED Twoim odejściem po prostu staranowały już te drzwi taką siłą, że nie sposób było się jej przeciwstawić. 

Przyszłaś na świat w czerwcu i w czerwcu z niego odeszłaś. 

Nasza Droga Mamo Jadwigo. Jedyna i niezastąpiona. Nasz kobiecy święty Franciszku...

Mam Ci dużo do opowiedzenia. O tym co było jak nas opuściłaś. I mam Ci całe życie do opowiadania. O tym co będzie.

Kilka najbliższych postów z pewnością poświęcę Tobie. Dla ulgi i dla pamięci. Rany się goją ale pamięć zaciera, więc chcę ocalić jak najwięcej. Co w sercu - zabieramy ze sobą, co na piśmie - pozostaje. 

Mamo, znałam Cię zaledwie 39 lat, 7 miesięcy i 17 dni. Cholera, za mało!!! Wiem, są osoby, które znały swoje mamy, ojców jeszcze krócej, albo nawet wcale, ale to nie zmienia faktu, że czuję wielki niedosyt. Zwłaszcza w odniesieniu do moich chłopaków, których kochałaś swoim słabym sercem najmocniej na świecie. To właśnie Tobie najbardziej lubiłam o nich opowiadać, a Ty najbardziej o nich słuchać. To do Ciebie najbardziej lubili jeździć, a Ty najbardziej na nich czekałaś co weekend. I teraz co???

Ech. Nie wiem już co mam pisać. Kłębowisko uczuć i myśli. Ale poukładam to wszystko w jakieś części i będę tu zamieszczać. Muszę. Mój Żywotnik - moja siła, choć ostatnio podlewany głównie łzami rozpaczy...

Taaak...

Z dniem 19 czerwca 2013 roku nasze życie bezpowrotnie się zmieniło...