Nie jest tak źle!

Eeeee, nie jest tak źle.

Zdawało mi się, że nie byłam tu co najmniej rok, a to zaledwie 4 miesiące.

Mistrzunio nieobecności! 

I nawet wie, kiedy wrócić!

Przespał zimę w barłogu, a teraz - na wiosnę - ocknął się i oto jest - voila! 

No tak… Tylko co dalej? Na blogu nie wystarczy jedynie być. Należałoby coś jeszcze napisać, ewentualnie przedstawić jakiś rysunek, szkic, grafikę, komiks, fotografię…

A tu co? Pustka w mózgownicy...

Moją domeną na blogu zwykle było jednak pisanie, a raczej gawędzenie, marudzenie i paplanie o naszej rodzinnej rzeczywistości… I chyba przy tym należałoby pozostać...

Nie rozpiszę się jednak dzisiaj z rozmachem, jak ta Orzeszkowa opisująca Niemen i nad Niemnem, a zaznaczę jedynie, że jestem, a jestem dzięki tęsknocie, która zbudowała się we mnie przez te 4 miesiące, wzięła mnie za łeb i przywlokła tutaj jak ten wór z kartoflami. Może to trochę bezczelne ze strony tej tęsknoty, ale cóż, ze mną czasami tak trzeba. 

No więc tak: dzieci generalnie zdrowe. Całą zimę takie były, nie licząc 3 dniowej gorączki Olka w styczniu oraz tygodniowej opryszczki pod nosem i w nosie wyżej wymienionego. Maksi zaliczył wcześniej podobną opryszczycę na brodzie. Nijak nie wiadomo skąd się im takie cholerstwo wzięło, ale jak na cały sezon jesienno-zimowy to i tak… pryszcz nie choroby, prawda?

Aleksander zajął 3 miejsce w czytelnictwie w swojej szkole podstawowej (na półrocze). Wypożyczył 67 książek. Czyta w domu i chodzi do biblioteki czytać na długiej przerwie - bo tam jest cicho i fajnie, a jemu się nie chce ganiać w hałasie po korytarzach… Wyobrażacie to sobie? Bo ja musiałam się strząchnąć jak pies z błota, żeby w to uwierzyć. Nie ukrywam jednak, że dużo w tym jego czytelnictwie zasług mamusi, która motywowała i przypominała o bibliotece. 

Ale żeby nie było - Oli i tak nadal najbardziej kocha piłkę i jeśli tylko nie kopie nią po ścianach i oknach w domu (a kopał, przynajmniej do tej pory z racji aury na dworze) to gra w Fifę na iPadzie i ogląda mecze w TV. Ma też jedną inną ulubioną grę na komputer i w zasadzie digitalnie to wszystko. Obecnie - i pogoda i wydłużający się dzień sprawiają, że cały wolny czas kolega spędza na Orliku. Oj, pewnie nam to czytelnictwo teraz spadnie…

Aha, i komunia w maju.

Także, ten tego, tamtego - chłopak zajęty, a matka z nim.

Maksymilian kończy w tym roku przedszkole i zapisałam go do zerówki w szkole Olesia. Nie pójdzie tak jak Oli do I klasy jako sześciolatek. Po pierwsze - nie musi, po drugie - nie czuję, że się nadaje. Jest inny od Olka - bardziej dziecinny. Do tego, w przedszkolu nie jest przygotowywany pod kątem szkoły. Zdecydowana większość dzieci pójdzie do I klasy jako 7 latki, więc nie chcę, by Maksi był jako jedyny najmłodszy i gorzej sobie radził. Olek radzi sobie doskonale, ale jestem pewna, że gdyby teraz był w II, a nie III klasie byłoby mu jeszcze łatwiej. No i w jego klasie, 6-cio i 7-io latków jest pół na pół. Teraz takich klas na pewno nie będzie.

W ogóle ta szkoła i jej reformy… Nie nadążam. 

Co by tu więcej…

Ano, mąż ten sam i jak to on, nadal bywa tu i tam (nawet się rymuje ;-)). Obecnie przebywa na targach w Szwajcarii, w Bazylei - Baselworld 2017. Tam, gdzie prezentują się te wszystkie najdroższe Rolexy i im podobne świata. Myślę, że kiedyś też powinnam się tam zabrać. A co? Nie mogę? 

Mogę. Wszystko mogę. 

Hmmm, co jeszcze? Dużo, ale dość by rzec, że znów hoduję włosy i zamierzam zrobić je na totalny blond oraz, że popadłam w lekkie uzależnienie od MODY, a dokładnie od komputerowego zestawiania ze sobą ciuchów, dodatków itp, itd. Nawet nie wiedziałam, że mam do tego… talent? I że lubię To?!!?

Ale o tym i o wszystkim innym - następnym razem :-).

Ps. Odwykłam od pisania i jeżeli są błędy - wybaczta, kochane ludzie.

Niech Wam się wiosna szybko wprowadza za okna, do serc i głów. Ahoj!