Maxi Cleaner & Sunday meeting

W minioną sobotę wprawiłam się w tryby intensywnego sprzątania. Niemal całe mieszkanie, a zwłaszcza wc, w którym jest „okno” do pionu – zostało mi bowiem, że tak się wyrażę – zasypane popiołem. Nie, nie, nie. Nie paliło się (odpukać!). Ale na parterze odbywa się remont łazienki. I wszystko, co mogło – frunęło sobie pionem do mojego mieszkania. Lufcik mam nieszczelny – więc wszelki pył i kurz – hulaj dusza – obsiadł na każdym możliwym skrawku naszego wc, na każdym znajdującym się tam przedmiocie, na każdej półeczce. Zresztą pyłek był w całym domu. Więc trzeba było poświecić pokaźny kawał słonecznej soboty na szmatę, ścierkę, mopa i odkurzacz. I choć sprzątanie to zasadniczo dla mnie żaden problem – z asystą Maksymiliana, który nie opuszczał mnie w moich poczynaniach na krok – tym razem urosło ono do rangi wyczynu. Ja postawię, on przewróci, ja zaniosę, on przyniesie, ja przyniosę, on wyniesie, ja rozłożę, on złoży, ja złożę, on rozłoży... I tak dookoła. Ja mam szmatkę, on chce szmatkę, ja mam mopa, on chce mopa, ja mam szczotkę, on właśnie tej szczotki potrzebuje do życia. Na chwilkę spuszczony z oka - a już to zwędzi szczotkę od kibla i ucieka z nią „na salony”, a już to przybiera się do mycia rąk w sedesie, a to trąbi w rurę od odkurzacza, a to wyciąga śmieci z kosza, a to czatuje na wiadro z wodą... I bez przerwy kręci się pod nogami, wspina się na odwracaną własnoręcznie do góry dnem miskę – bo wtedy łatwiej zajrzeć do zlewu, porywa w pośpiechu butelki z detergentami i udaje, że nimi „psika” – „siii, siii” i zawzięcie przy tym czyści „psiiiikaną” powierzchnię szmatką... Mówię Wam – urwanie głowy! Podczas, gdy czterolatek w spokoju ogląda bajki albo układa puzzle – roczniak żąda etatu w firmie sprzątającej! Oczywiście pamiętam, że Olek był taki sam, ale w końcu „wydoroślał” i zapomniałam już jak to jest sprzątać z maluchem. To miłe, że berbeć łaknie świata i w lot pojmuje co do czego i co na czym polega, ale takie sprzątanie (zwłaszcza, że przez ten pył czyściłam i myłam wszystko od A do Z) niemal powaliło mnie na łopatki...

Jednak miałam jeszcze nieco sił, by w ten najcieplejszy chyba jak dotąd dzień roku wyjść z bajkowiczem i sprzątaczem na dwór. Sprzątacz siedział w wózku jak nawiedzony, a bajkowicz kroczył obok i zadawał mi niezliczone ilości pytań oraz raczył mnie opowiastkami z różnych beczek. To dziecko nie umie milczeć... A zadawane przez niego pytania bywają czasami tak trudne, że moja głupia dorosła głowa nie jest w stanie wymyślić na nie odpowiedzi. Jednak to już temat na odrębny post. Tak samo jak powinnam napisać o osiągnięciach Maksymalnego. Bo to wszystko tak szybko ulatuje... Gdyby mnie ktoś dzisiaj zapytał jaki był Maksi pół roku temu – rzekłabym, że niewiele pamiętam. Miałam napisać o chłopakach przy okazji ich urodzin. Tymczasem, choć odbyły się one niemal miesiąc temu – ja nie zebrałam się w sobie na żaden wpis. Oj, Matko Joanno... A niech Cię...

Z tych samych racji co powyżej – że wszystko umyka – wspomnę również o tym, że choć sobota minęła pod znakiem porządków – niedzielę zafundowałam nam wyjazdową. I tym razem nie do Pastorczyka (choć Olu początkowo był zawiedziony, bo Pastorczyk to dla niego Mekka) a do Białegostoku. Na spotkanie z moimi dwiema koleżankami, które Polki rodem z Białegostoku a zamężne z Panami – jak mój – z dalekich Indii. Jedna z koleżanek na stałe mieszka w Szwecji a przyjechała w rodzinne strony z mężem i synkiem na kilka tygodni „wakacji”. Druga koleżanka mieszka w Białymstoku. Skąd się znamy? Ano z wszechobecnego obecnie Facebook’a. Więc dotąd – jedynie wirtualnie. Od teraz już osobiście. Spotkałyśmy się w domu rodziców jednej z koleżanek. Było sporo osób z jej rodzinki – oczywiście mąż i półroczny synek, rodzice, brat z córką i dwie kuzynki, owa druga koleżanka z mężem i ja ze swoimi chłopakami. Wspaniałe spotkanie. Radosne, miłe, takie lekko zamieszane z racji ilości osób i aktywności dzieci. Prym zbójecki wiódł oczywiście Maksymilian – wszędzie go było pełno i niemal każdy musiał go śledzić i za nim biegać. Oczywiście - co chyba nie dziwne - ja najbardziej. Ugrzana byłam tym jak pies ;).

Dobrze czasem skręcić z trasy dom-praca-dom. Niezwykle mi miło, że mogłam poznać dziewczyny na żywo :). Wcześniej poznałam już kilka innych na spotkaniu w 2010 r. Teraz dwie kolejne. I wierzę, że to nie koniec.

I pomyśleć, że poznałam dotąd tyle fajnych Polek dzięki... indyjskiemu mężowi :).

PS. Liczę również na spotkanie z kilkoma duszami poznanymi dzięki sieci, które z Indiami mają do czynienia w stopniu mikrym bądź nawet zerowym :). I niekoniecznie sieciowym przekaźnikiem naszej znajomości jest "wujek" Facebook. Liczę na to! Bo jest to coś niezwykle ekscytującego i sympatycznego :). 

PS nr 2: Nie, nie mogłam iść i poskarżyć się tym z parteru za emisję pyłu. Ja nie z takich... Poza tym, oni są mili i bardzo nam pomocni - jak trzeba. A poza tym numer 2 - moje 2 płyty balkonowe spadły do ich ogródka (wiatr zwalił...) rozbiły się w drobny mak... i sami posprzątali bez słowa... Więc gęba w kubełek z pyłem, tak? TAK.