Słońce i bociany

Słońce, słońce, słońce! 

Jak miło, jak przyjemnie, jak widno! Z nieba, wraz ze słońcem spływa radość i optymizm. I nawet już gotowa byłam podskoczyć z tej radości, ale przyszło mi do głowy, że to przecież dzisiaj piątek. A jest takie powiedzenie, że „kto w piątek skacze, ten w niedzielę płacze”. Więc siedzę sobie spokojnie, nie skaczę i trzymam zadowolenie na wodzy. Bo co mi z tego, że dziś nauśmiecham się bez powodu jak głupi do sera (a raczej do słońca), skoro w niedzielę mają czekać na mnie łzy? A kysz! Jednak – pomyślałam sobie – a kto powiedział, że te niedzielne łzy to mają być łzy smutku? Może równie dobrze mogą to być łzy radości? Jakoś jednak nie przewiduję łez radości, bo w ciąży na pewno nie jestem i w lotto na pewno nie wygram (bo nie zagram). A zatem – powściągliwość humoru – wskazana, bo o ile powodów do łez radości jest zwykle jak na lekarstwo, to te do łez smutku często wyrastają jak grzyby po deszczu. 

Ale o deszczu ci-cho-sza! Dzisiaj bowiem pakuję swoje chłopaczątka w samochód i jedziemy w jedynym słusznym kierunku na weekend. W końcu Aleksander wyhasa się na dworze, w końcu Maksymilian postawi swoje pierwsze kroki w bucikach na naszej pastorczykowskiej ziemi, w końcu i ja rozprostuję kości na świeżym powietrzu... Nie byliśmy w P. dwa tygodnie. Niby niedługo, ale mam wrażenie, że jednak długo. Teraz, przy wiosennej pogodzie zapewne będziemy jeździć tam co tydzień. Gdybym była sama – czasem chętnie zostałabym na weekend również w domu, ale z chłopakami to raczej grzech siedzieć w czterech ścianach. Owszem, można wyjść na dwór, ale co to za dwór w porównaniu z dworem w P., prawda? 

Mam też nadzieję, że na naszym bocianim gnieździe pojawili się już jego mieszkańcy. To gniazdo stało się nieodłącznym punktem na naszym siedlisku. Kiedyś, bociany miały gniazdo na starej, drewnianej stodole u sąsiadów. Potem, opuściły to gniazdo - nie wiedzieć (albo i wiedzieć, o czym dalej) czemu. Z czasem zaczęły krążyć nad naszym podwórkiem, siadać na budynki i radośnie klekotać. Mój ojciec skonstruował więc na naszej stodole specjalne rusztowanie – co by mogły sobie urządzić gniazdo. Ale skrzydlata brać nigdy nie zdecydowała się skorzystać z propozycji ojca – choć posiedzieć na stodole lubiły. I nadal lubią. Na gniazdo zaś upodobały sobie słup energetyczny na naszym polu, tuż za ogrodową siatką blisko domu. Okupywały go tak skutecznie, że osobiście pojechałam kiedyś do Zakładu Energetycznego w Kolnie i przedstawiłam energetykom bociani problem. Za jakiś czas – na słupie zamontowano metalową obręcz, która w mig pokryła się plątaniną gałęzi, gałązek, darni i suchej trawy. Bocianie małżeństwo zbudowało dom i szybko postarało się o dzieci. I od tamtej pory – każdego marca oczekujemy naszych przyjaciół i obserwujemy ich życie aż do odlotu. Widzimy jak poprawiają gniazdo, jak wysiadują jaja, jak lęgną im się małe, jak noszą im jedzenie, jak te maluchy rosną, uczą się fruwać i ...jak opuszczają gniazdo pod koniec sierpnia pozostawiając za sobą pustkę. Bociany są bardzo „ludzkie”. One muszą gnieździć się w pobliżu ludzkich osad. Często siadają na nasze budynki -  w tym również na dom, zdarza im się pospacerować po podwórku, nieustannie towarzyszą pracom łąkowo-polowym, krocząc na długich nogach w poszukiwaniu żab, myszy i innych zjadanych przez nich żyjątek. 

Osobliwością bocianów bywa np. to, że jeśli wykluje im się ilość maluchów, której nie są w stanie wykarmić (np. w suche lata) – potrafią wykopać z gniazda najsłabszego osobnika - na pastwę losu równemu śmierci. Cóż, naturalna selekcja znana z zachowań również innych zwierząt. Podejrzewaliśmy taki proceder w ubiegłym roku, ale okazało się, że rodzina nie popełniła jednak honorowego zabójstwa i w pełnej krasie wychowała się czwórka młodych dziubasków. Bociany klekoczą przeginając szyje niemal na plecy, a wieczorami wydają inne, jakby szeptająco-gwiżdżące dźwięki. Podziwiamy je za trwanie na wysokim gnieździe w deszcze, wichury i nieznośne upały. A kiedy upały są rzeczywiście nie do zniesienia – rodzice rozkładają skrzydła i chronią maluchy przed słońcem. Bardzo też lubię, kiedy bociany przelatują nisko nad podwórkiem a naiwne psy mają nadzieję, że uda im się je złapać :). Zawsze też marzyłam o czymś, co się nie zdarza - zobaczyć bociana na drzewie. Byłby to widok bezcenny ;). Dodam też, że kiedy chcemy upewnić się co w gnieździe piszczy - musimy wejść na poddasze domu, a stamtąd schodkami wspiąć się na dach. Inaczej - nie ma szans zapuścić... żurawia ku bocianom :).

I na koniec - jeśli już tyle o bocianach mowy – skoro to takie rodzinne ptaki, które żyją obok ludzi – nie dziwi, że kojarzymy je z przynoszeniem dzieci. Mało tego – kiedy zamieszkały u nas – w naszej rodzinie rzeczywiście „posypały” się dzieci (braci, moje, teraz też siostry...). Opuściły zaś domostwo sąsiadów – i małżeństwo, które tam gospodaruje – niestety – nie doczekało się potomstwa...

I jak tu nie wierzyć w... bociany?