Ocalam chłopców od zapomnienia

Dawno nie pisałam o dzieciakach, prawda? 

Wszystko mija a oni rosną - muszę bardziej się starać, by ocalić ich dzieciństwo od zapomnienia...

Naaadraaabiaaam więc !

Aleksander w przedszkolu ma się dobrze. Odnalazł się w grupie starszaków bez problemu i jedyne łzy jakie roni z racji przedszkolnego przymusu to – od czasu do czasu – łzy porannego wstawania. O 6.15, góra 6.20 musi już być na nogach, podczas gdy zdecydowanie nadal wolałby być na plecach lub boczku. Niemal codziennie ubieram go na leżąco, potem niosę do łazienki, sadzam na drewnianym stołku, zakładam ręcznik jak wielki śliniak, myję mu ząbki i zaspaną buzię. Często bywa tak, że mały człowiek cały czas siedzi na tym stołku z zamkniętymi oczkami i chwieje się na boki tak, że muszę go solidnie podtrzymywać. Niby jestem uodporniona na takie sytuacje, bo już jako 2,5 latka budziłam go o identycznych porach i woziłam do opiekunów i niby nie mam czasu na poranne sentymenty, gdy czas nas pili jak pudło szpili – ale miewam jeszcze miękkie serce i szkoda mi pędraka okrutnie... Czasami do przedszkola prowadza go tata i wtedy odbywa się to godzinę później, jednak nie zawsze jest to możliwe a im częściej Olu będzie wstawał później tym gorzej mu będzie wstawać wcześniej, tak? Więc trzymamy się rytuału dla jego dobra (???). W tamtym roku, kiedy Olu rozpoczął swoją przygodę z edukacją zbiorową, jedynie 2 razy zdarzyło mu się cicho kwilić kiedy odprowadzałam go do klasy. W tym roku – zero szarpiących emocji. Zostawiam go, dajemy sobie buzi i pa-pa. Zawsze jest jednak euforyczna radość, gdy po niego przychodzę. Obserwuję też wywieszane na tablicy prace dzieciaków i póki co – Olkowe wzbudzają mój szacunek ;-). Jest naprawdę bardzo dobrze.

Od pewnego czasu miewamy jednak z Olkiem kilka innych problemów. Nasz syn jest bowiem chimerycznym perfekcjonistą. Jeśli coś nie idzie po jego myśli lub mu "nie wychodzi", czegoś nie umie od razu – dostaje szału – płacze, złości się i miota w nieadekwatny – bo zbyt dramatyczny - moim zdaniem sposób. Czasami też, Olu próbuje mi coś wytłumaczyć czy przekazać a ja go nie do końca rozumiem - bo wiecie jak potrafią opisywać rzeczy dzieci w jego wieku... Dopytuję się więc, zachodzę delikatnie od każdej strony a tu ciągle nie to, co on ma na myśli. No i draka gotowa... Bo ja go nie rozumiem, bo to nie tak, bo ja się domyślam w niewłaściwym kierunku. Poza tym poraża mnie jego pamięć a raczej mordercza pamiętliwość i przywiązywanie wagi do szczegółów. Nie daj Boże ułamie mu się patyk od lizaka a nie daj Boże ja go złamię odwijając lizaka z papierka... Nie daj Boże zdejmę mu czapkę lub odepnę rzep od buta zanim on nie stwierdzi kto ma to zrobić... Nie daj Boże zaparkuję przodem jak on mi sugeruje parkowanie tyłem albo przez przypadek pierwsza nadepnę na pierwszy schodek w klatce podczas gdy on umyślił sobie, że „całą drogę na górę” on będzie szedł pierwszy. A jakie cuda potrafią się dziać, kiedy Olu tłumaczy coś po polsku tatusiowi a tatuś nie kuma czaczy... Chociaż, w tym temacie czuję odwilż. Wczoraj słyszę: Olu: „Oluś today nie sleep z tata, dobrze tata?” Tata: „Why nie? Spij with tata Oluś, proszę.” Nasze rodzinne konwersacje synowsko - ojcowskie potrafią mnie czasem rozbawić do łez...

Olkowa szczegółowość, czasem wręcz obłędny perfekcjonizm i niesamowita pamięć wysadzają nas chwilami z posad, ale po cichu liczę na to, że te cechy w przyszłości nabiorą pozytywnej wartości, bo awantura z powodu krzywo ustawionej kierownicy w samochodzie ( ja zbieram za to baty...) czy też rozpacz z powodu nałożenia mu na talerz o 3 ziarenka ryżu za dużo niż chciał... No wybaczcie... Kto  z nim wytrzyma? On potrafi z byle (dla nas byle) powodu tak się załkać, że potem nie umie przestać... Kilka dni temu ubieram go rano do przedszkola. Spodnie ok, ale koszulka już nie. Czemu nie, zawsze lubiłeś ten t-shirt? Nieeee, knycha Olu – bo, bo, bo ten słoń ma kwiatek na głowie i jest rózowy! Oh no, myślę sobie, nigdy ta koszulka nie wydawała mi się dziewczęca i raczej nie jest (jeśli już to raczej taka unisex), ale to prawda – słoń jest różowy i ma kwiatek na głowie. Ale czy ja bym zwróciła na ten kwiatek uwagę? Nigdy. Olu nie przepuści niczemu a dodatkowo zaczyna mu się wyraźnie kształtować męska osobowość.

Maksymilian nauczył się odpowiadać na każde wołanie jego imienia słowem „co?”. Brzmi to profesjonalnie i uroczo, choć może nie do końca grzecznie. I kto go tego nauczył? Ja. Bo Maksiu bez końca woła: mamoo. Ma dość niski i bardzo donośny, mocny głos. Te jego „mamo” jest fantastyczne, ale naprawdę – używa tego słowa tak często, że siłą rzeczy non stop odpowiadam „cooo synek”. I wytresowałam go sobie. Wołam „Maksiuuu” i słyszę „co?”. Maksymalny jest ogólnie bardzo gadatliwy, ale z konkretnymi słowami właśnie dopiero się rozkręca. Rozumienie ma opanowane już dość dobrze – i po polsku i po angielsku. Jest aktywny, wszędobylski i ciekawski. Chodzi z gracją tak na moich szpilkach jak i  w ojcowskich wielkich butach. Lubi się wygłupiać, dokazywać i dawać buzi z hałaskiem. I czynić bałagan, który - miewam wrażenie - rychło zaprowadzi mnie do psychozy. Posprzątam, wychodzę, wracam za minutę a tu znów ten sam armagedon i głośne "mamooo"! Apetytem mały nie grzeszy, ale nie nazwę go również - jak Olka - niejadkiem. Jednak, tak samo jak Oluś - nigdy nie „skalał” swojego podniebienia sztucznym mlekiem a jedyne jakie pija to normalne mleko "dla dorosłych" z dodatkiem rozpuszczalnego kakao Nestle (patent ojca). Rano, tuż po przebudzeniu wędruje prosto do kuchni, wspina się na stół i czeka na swoją butlę. Podobnie przed snem. Jakiś czas temu przyniosłam z piwnicy nocnik po Olusiu. Że niby może w końcu wygrzebiemy się z pieluch. Obawiam się, że złudne moje zamiary. Olu przeszedł z papmersa na nocnik w jeden – dosłownie! – dzień mając 2 lata i 4 miesiące. Wcześniej nie było mowy. Być może z Maksim będzie podobnie. Puszczanie go z gołą żyćką po domu odpada. Zasikane dywany i podłogi kosztem nauki korzystania z nocnika w ogóle nie wchodzą w rachubę. Nie zamierzam potem wieźć dywanu do rzeki, czepiać go na przybrzeżnym sitowiu i czekać aż prądy wodne wypłuczą z niego wszelkie nieczystości – jak raczyli byli uczynić pewni bliscy moi krewni ;-). Do dziś mamy z tego niezły ubaw. Posadziłam kilka razy Maksia na ten nocnik – posiedział, pouśmiechał się głupkowato i zwiał w te pędy. Następnego dnia – wracam z pracy a nocnik w pokoju wśród zabawek. Pełen klocków i edukacyjnych zwierzątek...

Maksio jest też bardzo wrażliwy na muzykę – słyszy melodię i od razu buja się na boki z rączkami w górze. Ach, i bardzo, ale to bardzo mocno ekscytuje się na widok zwierząt, traktorów i innych zjawisk, które są dla niego nowe. Aż mu dech zapiera, aż mu oczy kołem stają. I oczywiście woła wtedy głośno: mamooooo! A poza tym – normalka – papuguje we wszystkim co się da Olka. Najgorsze jest zaś to, że... tak samo mocno trafia go szlag, gdy mu „nie idzie”. Potrafi beczeć do upadłego i rujnować nerwy swoje i nasze próbując przypiąć traktorek do przyczepki sześć razy od traktorka większej. Czasem usiłuję mu pomóc, ale on ma swoją wizję i moje czepianie na sznurek czy zapałkę zupełnie go nie pociesza...

Chwilami mam ochotę uciec z domu kiedy obaj cierpią na niezgodę z rzeczywistością demonstrując to rykiem na cały blok. Tak krótko jeszcze żyją a już tak mocno poukładane mają w głowach swoje własne JA... ;-).

Obaj bardzo się lubią i nie szczędzą sobie czułości ale nie ukrywam, że czasem iskrzy i Olek traktuje małego jak obiekt do ćwiczeń sztuk walki. Mały oczywiście też potrafi pacnąć większego w łeb. Co jednak ciekawe – większy nie oddaje – raczej leci z bekiem na skargę do mamusi... Trudno uniknąć w domu wojen mając w nim trzech testosteronów... Czasami bowiem biją się wszyscy na raz a oręż stanowią plastikowe kręgle. Stary zawsze podjudza synalków by waliły również po matce – co sprawia tyle, że matka również chwyta za kręgiel i rąbie na oślep w autoobronie. I choć niby na oślep – doskonale trafia w największego napastnika. No i jeszcze jedno – Olek zawsze staje po mojej stronie. Zawsze mnie broni, dostarcza amunicji i z podwójną siłą atakuje tych, którzy atakują na mnie – czytaj: zwłaszcza ojca. Maksi jeszcze nie rozumie żadnej „polityki”, więc wali kogo popadnie. No. I tak oto się mam z tymi swoimi chłopami. 

Na codzień dzieje się znacznie więcej, ale ja jakoś nie umiem o wszystkim pisać na bieżąco. Poza tym, pisanie w domu w ogóle bywa niemożliwe, bo wiadomo - jak nie nocnik mi stoi na drodze to wybucha wojna na kręgle...

Pozdrawiam tymczasem wszystkie obecne oraz przyszłe matki synów. Ale żeby nie było, żem jednostronna płciowo - mamusie córeczek też! Która z nich chce T-shirta z różowym słoniem, co ma kwiatka na głowie? Aleksander odda z dziękczynnym ukłonem i całusem w dziewczęcą dłoń :-).