Rąbek o szmatach

Prawie cały czas przez nasz dom przewala się bajzel, ale bajzel jaki ja osobiście mam we własnej szafie woła już o pomstę do nieba. Nie dość, że na froncie nadal leżą letnie bluzki, koszulki na ramiączkach i inne cienkie bławaty, to na domiar złego wszystko to jest zrolowane i pomemłane tak, że codziennie rano stojąc przed szafą sama doznaję rolowania zmysłów. Nie dość, że i tak – jak zwykle – nie mam się w co oblec to jeszcze niczego adekwatnego do pory roku nie mogę znaleźć. Przewalam więc w tej swojej szmaciarni w pośpiechu i czynię coraz to większy i większy bajzel. Dzisiaj rano dostąpiłam chyba apogeum szaleństwa poszukiwań czegokolwiek, co nadawałoby się do ubrania. W najgorszym lumpeksie ubrania mają więcej poszanowania niż u mnie. Wiem. Nie ma się czym chwalić. Sama sobie się dziwię, że mam w tej szafie tak jak mam, bo przecież bałagan niezmiernie mnie razi! 

No, ale to tak. 

Zamierzam przeładować i uporządkować półki już od nastania porannych chłodów. Jednak wystarczy, że o tym pomyślę i już, już mam otwierać podwoje szafy i przywracać w niej ład a tu licho się budzi i krzyczy nie, nie, nie! Dobrze mi się śpi w tym barłogu Amisho, nie układaj, nie przekładaj, jest git! No i weź tu człowieku...  Dodatkowo, jestem nie tylko pod złym wrażeniem własnego bałaganiarstwa w szafie ale też pod wrażeniem samej jej zawartości. Nie kupuję ciuchów masowo, nie wydaję na nie zbyt wiele kasy, nie jestem przesadną strojnisią-modnisią. Skąd więc tyle w niej rozmaitości? I co ja u diabła mam za gust, skoro co najmniej 80 % z nich nie nadaje się do użytku? Albo za duże, albo za małe (przytyłam, w praniu się „zeszło”?) albo stare i niemodne, albo znudzone, albo jedno nie pasuje do drugiego a drugiemu nie po drodze z trzecim... A najgorsze jest to, że wszystkie te łachy najbardziej złośliwe są właśnie z rana, kiedy wybieram się do roboty. No nie chodziłby człowiek ciągle w tych samych spodniach i bluzce, ale jak zacznie eksperymentować pod tą poranną presją czasu to w efekcie najczęściej i tak zakłada sprawdzony zestaw, w skład którego wchodzą na okrągło ciągle i te same sztuki. Czy ja nie umiem robić ciuchowych zakupów, czy to moda za szybko się zmienia czy moje upodobania... Nie wiem, ale wszystko i tak sprowadza się do tego, że mam pełną szafę i jednocześnie nie mam się w co przyodziać... Czyli co – zakupy? Po to, by nakłaść do szafy a za jakiś czas znów na nią złorzeczyć, że pełna ilościowo a pusta jakościowo... Bo prędzej czy później każdy – nawet najlepszy zakup – okaże się przeterminowany. 

Chciałabym w tym momencie pozazdrościć facetom, że są facetami i nie mają takich bzdetnych problemów, ale w dzisiejszych czasach to niestety nawet faceci bywają jak baby. A choćby mój własny syn Aleksander (o czym napomknęłam w przedostatnim poście). Szafka z ubraniami pełna a on co rano - wzorem mamusi - ma niebywały problem ze strojem. Spośród 10 bluzek podoba mu się zaledwie jedna. Spośród 10 par skarpetek pasują mu tylko dwie - z wizerunkiem jego ulubionych ostatnio bohaterów - niejakich Gormitów. Jeszcze niedawno nie miałam z nich takich problemów, teraz zaczynają mnie przerastać, bo kto to słyszał, żeby 4-ro i pół latek przed wyjściem do przedszkola skamlał do matki jak żona do męża, że nie ma co na siebie włożyć! 

Czyli co - zakupy chłopięce również... I to koniecznie w ścisłej konsultacji z samym zainteresowanym. Do tej pory Olu głównie bazował na garderobie z tak zwanych "zrzutów" od rodziny i znajomych. Rzadko mu coś kupowałam gdyż darowanych ubrań zawsze było sporo, ale ostatnio i darowizny się skończyły i z tego co w Olkowej szafce wyrasta ci on tak gabarytowo jak i gustowo. 

Hmmm, ostatnio piszę jedynie o wydatkach i potrzebach głównie materialnych. W wielu przypadkach moje pisanie o tym na samym pisaniu się kończy, bo choćby takiej bransoletki do wieszania charmsów jeszcze nie kupiłam i rychło się nie zanosi a ekspres do kawy przesunięty do realizacji co najmniej na listopad - ale co tam... Jak sobie człek tak popisze to jakby już jedną nogą był w sklepie i jakby już, już niemal kupił... A że jeszcze nie kupił to co? Zakupy nie zając, nie uciekną. Gorzej z kasą, bo ona - cholera - ucieka nawet jak jej nie ma... ;-).

Swoją drogą - zauważyłam, że sporo z nas pisze teraz o ciuchach i szafach. Tym samym lżej mi na duszy, bo dusza osamotniona w problemie nie czuje się tak dobrze jak świadoma przynależności do jej podobnych :-).