Rolada z rozmaitości

Cieszę się, że to już prawie jesień. Lato było dla mnie zbyt uciążliwe i mało atrakcyjne, bym miała żałować, że właśnie odchodzi. Poza tym, plaże i bikini i tak mnie nigdy nie dotyczą a słońce kocham jedynie w wersji umiarkowanej... Stąd też jesień – zwłaszcza taką jaka jawi się właśnie teraz – serdecznie zapraszam do swojej codzienności. I co z tego, że dni coraz krótsze a poranki i wieczory chłodniejsze? A czymże wygrywa dzień długi z tym krótkim? Ilością pracy jaką można i trzeba wykonać? Dziękuję. I tak jestem notorycznie zmęczona. A że chłodniej? Póki nie muszę dygać boso na mrozie, chłód mi nie przeszkadza. Szafy pełne łachów i materii – człek się okręci, owinie i nie zginie!

Wiem, że za jakiś tam czas znów uruchomię w sobie tęsknotę za ciepłem i niecierpliwość do chłodu, ale piękna, złota jesień zawsze wpływa na mnie pozytywnie. Właśnie wtedy – paradoksalnie – najbardziej cieszę się ze słońca, bo staje się ono moim sprzymierzeńcem a nie wrogiem.

Życie płynie. Nie dzieje się nic szczególnego, ale też nie jest tak, że nie dzieje się nic.

Ostatniego dnia sierpnia Em dostał decyzję od Wojewody, że może osiedlać się w kraju nad Wisłą. Czy jest z tego powodu szczęśliwy? Na pewno bardziej spokojny. Ja również. Do tego mam satysfakcję, że przez wiele rozmaitych urzędowych i administracyjnych dróg „doprowadziłam” nas niemal bezszelestnie do takiego punktu. Karta stałego pobytu nie jest jeszcze zwieńczeniem „dzieła”, ale wiele ułatwia i daje swoistą pewność jutra. Dzisiaj Em – zaopatrzony w odpis decyzji oraz wypełniony przeze mnie (jak zwykle) wniosek o zameldowanie na pobyt stały ma się udać do Urzędu Miasta i dokonać owego samozameldowania właśnie. Swoją polszczyzną zapewne znów powali wszystkich na kolana a w razie problemu zadzwoni do mnie i będę pośredniczyła między nim a Panią, z którą stoi oko w oko. Sprawa jest jednak na tyle prosta, że nie przewiduję problemów. Kiedy Em otrzyma zaświadczenie, że zameldowany na stałe – papierek ten prześlemy do Białegostoku i za jakiś czas pojedziemy po odbiór karty – już trzeciej z rzędu, ale w końcu stałej. Zanim Em otrzyma polski dowód osobisty i paszport upłynie jeszcze sporo czasu. Od 15 sierpnia tego roku w prawie obywatelskim obowiązują bowiem nowe przepisy, które sporo ułatwiają w otrzymaniu obywatelstwa różnego typu osobom, ale osobom pokroju Em, który nie zna polskiego – sporo też utrudniają... Jak dotąd, znajomość języka polskiego przy staraniu się o polish citizenship nie była wymagana – od teraz owszem. Niby ma to swoje zalety, bo może Em poczuje wreszcie motywację, ale z drugiej strony – skoro dotąd jej nie znalazł, to ja nie wierzę w rychły cud przemiany. Obywatelstwo co prawda nie jest w jego przypadku sprawą priorytetową, ale w perspektywie czasu raczej konieczną.

Przedostatniego dnia sierpnia świętowaliśmy zaś pierwszą rocznicę naszego drugiego ślubu. Prawdę mówiąc niemal o niej zapomnieliśmy, ale zreflektowałam się w ostatniej chwili. Em, który oczywiście nie pamiętał jeszcze bardziej niż ja – pożyczył mi drogą mailową (bo taką drogą ja mu przypomniałam...) dalszego z nim szczęścia i pogratulował właściwego wyboru życiowego partnera (ha ha – jaki szczwany lis). Na koniec dnia rozpiliśmy na spółkę, ostałą się w lodówce chyba tylko przypadkiem, butelkę piwa. Dwa dni potem, robiąc zakupy w markecie Em przypadkiem zauważył malutką doniczkę z trzema różowymi różyczkami. I tak jak nigdy nie daje mi kwiatów, co raczyłam mu wypomnieć a on słusznie zaprzeczył bo przecież w 2007 roku kupił mi konwalie, tym razem zlitował się nad tymi różyczkami, wstawił do kosza z zakupami i poinformował mnie, że to dla mnie w ramach naszej rocznicy. A zatem – i kwiaty i bąbelki, choć nie szampańskie a piwne – były? Były! No. I czegóż chcieć więcej? ;-)

Co jeszcze w sierpniu?

Że miałam urlop pisałam?

Dwa tygodnie i dwa dni czyli 12 kolejnych dni roboczych. Minimum, by moja firma zasponsorowała tak zwane wczasy pod gruszą. Kwota tego sponsoringu to rzeczywiście jedynie na koc pod gruszę wystarczy, ale lepszy koc niż nic...

Większość czasu mojego urlopu Em spędził w Holandii a ja i maluchy wiadomo – właśnie pod tą przysłowiową gruszą - w naszej mekce Pastorczyku. O ile pierwszy tydzień siedziałam w P. dość statycznie o tyle w drugi tydzień co drugi dzień jeździłam do Grajewa robić badania lekarskie konieczne do pracy. Czasami prowadzę służbowe auto i obecnie dla takiego kierowcy badania lekarskie są rozszerzone – laryngolog, neurolog, badania psychotechniczne, okulista... Oczekiwania w długich kolejkach w szpitalu były rozwalające, ale szczęśliwie do końca się nie rozwaliłam i badania pozytywnie zebrałam do kupy ;-).

Wakacje w Pastorczyku... Dobre dla dzieci, bo wolność i swoboda, bliskość natury, czyste powietrze, rolnicze „atrakcje”. Ale dla mnie to mordęga. Za dużo ludzi i dzieciaków na raz, za dużo pracy, zamieszania i pośpiechu. Nie miałam nawet czasu by zatrzymać się chwilę w refleksji nad kłosem zboża, źdźbłem trawy czy płatkiem powojki... Mile zaskoczył mnie jednak Aleksander. Jego pęd do pomocy przy żniwach – przy ciuchach słomy i zwożeniu zboża – imponował nie tylko mnie. Mały, chudy a najbardziej wytrwały, obowiązkowy i zawzięty. Podczas gdy starsze dzieci traktowały pomoc jako chwilową zabawę – Oli trwał na stanowisku niemal do upadłego. Machał swoją sipką szuflując zboże, targał snopy, podjeżdżał na polu traktorem (proszę się nie emocjonować tym faktem ;-))... Chciałabym, żeby zawsze był taki pracowity.

Sierpień jest jednym z moich ulubionych miesięcy roku, ale całe szczęście że już dawno minął i mamy jego następcę Pana Września. I we wrześniu jest inaczej. Czy lepiej? Rzekłabym, że tak, choć nadal jestem ciągle zajęta i często zmęczona. Ale powrót do normalności działa na mnie konstruktywnie.

A teraz wtręt kulinarny.

Wczoraj po raz pierwszy w życiu przyrządziłam dynię. Skusiła mnie swoją obecnością w markecie. Udusiłam krągłą panią w towarzystwie cieciorki, pora, mleczka kokosowego i przypraw. Typowe curry na południowo-indyjską nutę, gdyż południe Indii niemal każdą potrawę topi w kokosie... Jak dla mnie – miła odmiana. Dla mojego Em, który choć sam z Indii – też. Potrawa wyszła bardzo smaczna, choć dynia jako warzywo delikatne i bez wyraźnego smaku wymaga chyba bardziej wyrazistego towarzystwa niż równie delikatna cieciorka i słodkawe mleczko z kokosa. Przyznam, że korzystałam z pomysłu znalezionego gdzieś w internecie i starałam się go trzymać, ale dodatek porów był już moim własnym pomysłem. Pasowały do dyni rewelacyjnie, ale następnym razem dodam do potrawy również pomidory – dla podkwaszenia smaku. Przepisowy sok z cytryny nie spełnił bowiem swojego zadania.

Dawno już nie gotowałam po indyjsku... Em na takie gotowanie nie nalega a wręcz kręci nosem na swojskie smaki oraz dania ostro i intensywnie przyprawione. A ja przeciwnie - od czasu do czasu mam ochotę na jego rodzimą kuchnię. I pichcę. Oczywiście wegetariańsko, ale to raczej plus niż minus w mojej diecie. Mięsa dookoła i tak w bród...

W głowie ciągle mam wiele do napisania – ale jak widać nie przedkłada się to na posty. Szkoda, bo wiele mi umyka, ale czuję, że będzie już tylko lepiej i krok po kroku znowu będę gawędzić o tej swojej rolującej się codzienności... Szarej czy barwnej ale zawsze prawdziwej.

Z ostatniej chwili – osiedleniec zameldował się bez problemu. Nawet nie miał potrzeby do mnie dzwonić. No.