Matka umajona

Maj chyba nie należy do mnie... Co prawda znamienny to dla mnie miesiąc i piękny sam w sobie, ale z moim intelektem, biometem, natchnieniem, siłą i energią - w maju jest po prostu kiepsko. Jest licho. Jest pod psem. Jest do bani - co by nie rzec do... dupy.

W maju mam imieniny, w maju jest dzień Matki, w maju wykreowaliśmy z Em Tajfuna i Tornada, w maju kosi się pierwsze trawy, wygania bydło na wypas, modli w przydrożnych kapliczkach, wdycha zapachy bzów i kwiatów wiśni. W maju pojawiają się pierwsze skrzydlate "bydlęta natury" czyli komary. W maju sieje się warzywo i pochłania nowalijki (ja bynajmniej chłonę jak dureń - najpierw sklepowe, potem swojskie - jak już wyrosną). W maju jak w gaju. Dzieje się na potęgę.

Ale mnie jakoś w tym maju mało... Owszem, dusza śpiewa z radości, że życie bucha zewsząd jak para z parnika, ale ja sama - parą życia raczej nie bucham. 

Ostatnio, najczęściej można mnie spotkać pod postacią zgreda lub zrzędy. Albo lepiej grzyba atomowego, który wybucha niemal codzienne po powrocie z pracy do domu. Noga za próg i moim oczom ukazuje się mieszkalny armagedon. W przeciągu 3 dni (!) nasza "zastawa" stołowa zubożała o 2 salaterki i talerz. Dywanik z kuchni wylądował na balkonie, bo wypruł się z nici i nasiąknął czekoladowym mleczkiem. Podłoga w kuchni w ogóle zwykle rozpacza łzami z rozmazanych kaszek i napojów. Wolałabym nie opisywać okna w kuchni i małym pokoju... Wczoraj dodatkowo - wszystkie sztućce leżały w dziecinnej wanience w łazience. I jeszcze duuuuużo takich. Szkoda słów. Pal licho te 3 sztuki naczyń - ale jak dobrze pójdzie to niebawem będziemy jedli i pili z kubeczków po serkach i jogurtach.

A Ojciec z synem witają nas - mimo wszystko - zawsze ze szczęściem w oczach i uśmiechem na gębach. Stary - jeszcze do niedawna Pan w kapeluszu na europejskiej stolicy - obecnie jako Pan w T-shircie służącym często za spluwaczkę i obcieraczkę upapranej buzi Małego. W szortach, czasem z wyrwanymi włosami i podrapanym nosem. 

A kiedy już do grona dwóch winowajców dołączy przyprowadzony przeze mnie przedszkolak - armagedon rozwija skrzydła i mam w domu puszkę pandory. Walczę i się poddaję. Poddaję się i znów staję do walki. Stosuję pracę u podstaw i oddaję się pracom syzyfowym.

To dlatego w maju mnie nie ma - bo wraz z powrotem 1 Maja Em - po prostu zostałam umajona na cacy. 

Albo mi już tylko jakieś majowe nabożeństwo pomoże, albo mi się we łbie pomajaczy na ... niestety Maxa (tudzież Oleksa i Emsa). 

Trzymajcie kciuki - zaraz idę do domu. Kto wie, jakie "szczęście" ukaże się moim oczom dzisiaj... Może już zawczasu wstąpię po coś mocniejszego? Co by mnie słabość z nóg nie zwaliła jak zobaczę kolejne pobite statki w reklamówce na śmieci i zwaloną z okna firankę... ;)