Na czerwono

Przyznaję nieskromnie, że bardzo podobają mi się zadbane pazurki pociągnięte lakierem. Niestety - głównie na cudzych dłoniach. Bo moje osobiste - mało reprezentacyjne są. Jako córka rolnika mam jednak prawo do posiadania dłoni dalekim urody i lakier do paznokci w butelce sztuk jedna - prawdopodobnie mógłby mi wystarczyć na całe życie.

Mógłby. 

Bo nie oznacza to, że na jednej butelczynie się ostałam. 

Bo - przynajmniej raz na rok, zwłaszcza w porze wiosenno-letniej - sięgam po jakąś farbę i się "upiększam". Przeważają barwy "ochronne" czyli takie, których prawie nie widać - bezbarwne, lekko beżowe, lekko różowe czy lekko szare... Takie  nijakie - słowem. Nie daj boże wyraczaste - co by nie przyciągały niczyjego wzroku, a kysz!

Ale najładniejsze - jak dla mnie - są paznokcie czerwone, czyli paradoksalnie właśnie te wyraczaste, których unikam. I takie, jakich nigdy sobie nie fundnęłam.

Do wczoraj.

Swego czasu, mąż kupił mi bowiem w prezencie czerwony lakier i czerwoną szminkę. Jeśli chciał tym samym zamanifestować mi jakieś swoje ukryte pragnienie - kiepsko na tym wyszedł, bo jestem pewna, że szminki nigdy nie użyję a lakier musiał czekać na użycie dobre kilka miesięcy.

Czyli do wczoraj.

Porządkując szafkę w łazience - natknęłam się bowiem na owe prezenty i z ciekawości odkręciłam buteleczkę z lakierem. Kolor czerwony jak tylko czerwony może być kolor czerwony. Piękny. Ani za jasny ani za ciemny. Idealny. Rozanieliła mnie ta czerwień.

I tak oto - komplementując sobie jej boską (a raczej diabelską) barwę - nie myśląc zbyt wiele - pomalowałam sobie paznokcie. 

U stóp. 

Na dłonie nie mam odwagi.

Bo czerwone paznokcie, choć są wspaniałe, wymagają odwagi. A ja jej nie mam. Może kiedyś nabiorę? Może. Tylko najpierw musiałabym zrobić sobie operację plastyczną palców i przeprowadzić korektę kształtu paznokci. Albo przynajmniej przestać je obgryzać i nieco uhodować.

Czerwień na moich stopach zaś, moi mili, zachwyciła mnie. Cały dzień chodziłam z gałami wlepionymi w podłogę i aż dziw, że garbu nie dostałam. Wczoraj niedziela, więc poszliśmy na spacer, lody i do Bozi. Założyłam swoje nowe białe sandały na koturnie i byłam z siebie dumna, gdyż moje kopytka miały się szykownie jak nigdy dotąd. A na dodatek - idąc z duchem zbliżających się wydarzeń - wołały z euforią - POL - SKA !!! Biało - Czerwoni !.

Ale. Tak naprawdę to nie zamierzałam rozpisywać się tutaj o paznokciach swoich (jak zwykle samo się napisało...).

Chciałam raczej pokazać Wam perfekcyjny pedicure Aleksandra, który to sam sobie wykonał w zaciszu nogi od kuchennego stołu :).

PS. LAKIER FIRMY FM. POLECAM :).