Ecie pecie tak się plecie...

Piękny ten październik, ach... 

Ale powoli nadchodzi jego kres i nadchodzi tym samym znienawidzony przez większość a całkiem lubiany przeze mnie - listopad. Mój mroczny kumpel, który wiele lat temu powołał mnie na świat. Rocznica będzie okrągła i zamierzałam napisać z tej okazji post w rodzaju "...eści twarzy Joanny", ale post ten wymagałby znacznych nakładów pracy i grzebania w foto archiwach - a na to się nie zdobyłam i przynajmniej do owegoż 2-go już nie zdobędę.

Listopad mnie jak widać nie przeraża, ale poważnie przestrasza mnie nadchodząca zima. Boję się tych mrozów i śniegów, które niechybnie zawojują w swoim czasie świat wokół mnie. Co ranek bowiem, zanim "zaloguję się" w swojej pracy o godzinie 7-ej - muszę odstawić do przedszkola obydwu swoich młodych. Już teraz bywa ciężko, więc cóż to będzie zimą? Nie wiem. Może panikuję zawczasu, ale mając na względzie to, że już od połowy listopada zostanę z chłopakami sama na jakieś 2, 3 miesiące - moje obawy nie wydają się być wyssane z palca. Teraz MPSS pomaga mi co ranka wybrać marudzących osobników i jedzie ze mną do przedszkola - jednego prowadzę ja, drugiego on (inne wejścia, inne sale) i zwykle jeszcze jako tako zdążam do pracy na czas. Przeważnie na styk, ale jednak. Chłopaki rano marudzą, nie chcą wstać, miewają humory, tuż po wyjściu za próg w pełnym rynsztunku wołają o potrzeby fizjologiczne itp, itd. Wybrać siebie i ich obu to naprawdę nie lada sztuka a teraz mogę już powoli liczyć tylko i wyłącznie na siebie. Ni cioci, ni babci, ni dziadka, ni siostry, ni koleżanki, ni przyjaciółki. I teraz ni męża. NIKOGO. Jeszcze niedawno można było przynajmniej telefonicznie się pożalić i choć na odległość to jednak poczuć troskę i współczucie. Teraz NIKOGO. Pocieszyciel na cmentarzu... Owszem inni też są. I jest siostra, z którą mam najsilniej związany węzeł rodzinny, ale tak ona jak i ja wiemy, że teraz już NIKOGO innego tak bardzo i prawdziwie nie obchodzi los ani jej ani mój. Niestety... Dlatego musimy trzymać się razem.

Szczęśliwie mamy jeszcze w Grajewie naszą Panią Kasię. W razie czego zawsze mi pomoże przy chłopakach wespół w zespół ze swymi córkami. Czyli? Człowiek wcale nie jest taki do końca sam, więc czego ja tu narzekam i się żalę? 

Po 2 tygodniowej przerwie znów jedziemy dzisiaj do Pastorczyka. Miniony weekend siedzieliśmy potulnie w Grajewie. Ja - okaz zdrowia - zapadłam na... katar(ynkę) i kichaczkę, które choć brzmią banalnie to jednak uprzykrzały mi żywot ponad tydzień. Aleksander - ucho - zdaje się! - wykurował, ale nabawił się za to choroby skórnej i teraz z nią toczymy boje. Nie ma spokoju, oj nie ma.

MPSS leci w listopadzie do Indii. Via Amsterdam, w którym zatrzyma się na kilka dni. Dzisiaj zaś pojechał na kilka dób do... Wilna. Ja, choć w tym roku podczas urlopu wyrobiłam paszport sobie i chłopakom - na razie grzeję ławę w kraju. Wyprawa do Indii jest w planach, ale nikt jeszcze nie zna dnia ni godziny, gdyż to nie jest wyprawa typu "wsiąść do pociągu byle jakiego, nie dbać o bagaż, nie dbać o bilet". Tu i o bagaż i o bilet i o inne jeszcze, rozmaite sprawy trzeba zadbać. Należycie i z pieczołowitością. 

Być może będzie też tak, że zanim ja pojadę do Indii to one... przyjadą do mnie. W czym rzecz? A raczej kim? W teściach. Póki co, jestem tym pomysłem obezwładniona, bo od razu cisną mi się do głowy setki pytań i wątpliwości: czy im się tu spodoba, jak ja im się spodobam, co tu będą robić, co jeść, pić i tak dalej. Rozumiecie moje rozterki, prawda? Nie dość, że zobaczymy się pierwszy raz w życiu (nie licząc wizji na skype) to jeszcze będę musiała gościć ich w swoim domu miesiąc lub dwa. Nie to, że jestem niegościnna - ja po prostu nie umiem sobie tego wyobrazić. Ja w Indiach się odnajdę - to pewne, ale czy oni odnajdą się tutaj??? Nie panikuj - mówi Em. Co będą robić? Prowadzać do i odbierać chłopaków z przedszkola, bawić się z nimi, zwiedzać... (yeee...). Em nigdy nie widzi problemów tam, gdzie ich (ponoć) nie ma. Ja natomiast podobno widzę je często nawet w próżni.

I w tym momencie - oczyma wyobraźni już widzę, jak moja teściowa - zawsze uśmiechnięta i pełna humoru - prowadzi do przedszkola moich chłopaków - ubrana w barwny jak tęcza salvar kamez i upominająca ich w melodyjnym punjabi, by uważali na przejściu dla pieszych ha ha ha ;). A za teściową sunie o lasce teść z długą, siwą brodą i w kolorowym, sikhijskim turbanie. Aż by się chciało zaśpiewać "Będzie, będzie się działo...". 

Dodam na marginesie, że Teściowie mówią po angielsku. Z akcentem i mniej biegle niż ja po polsku, ale porozumienie jest.

I tym oto egzotycznym akcentem kończę to pośpieszne ecie-pecie. 

Słonecznego weekendu!