Akcja długie ucho lub długa akcja ucho - jak kto woli

Piszę ku pamięci bo mi inaczej czort łeb ukręci. O.

Małe ucho po tygodniowej kuracji w szpitalu wyszło z lekka wyzdrowiałe. Dobrze słyszy a nawet podsłuchuje, ale po wczorajszej konsultacji z prywatnym laryngologiem stwierdzono, że choć jego stan jest stabilny to jednak nie idealny. Słowem, gdzieś tam głęboko coś nie gra. Trąbka Eustachiusza - aż by się chciało rzec skoro to ucho i coś nie gra - ale tak naprawdę to jeszcze nie do końca wiadomo kto w tej orkiestrze fałszuje, choć podejrzany wzięty pod lupę i na imię mu migdał (bynajmniej nie niebieski). W uchu ciągle jakaś papaciajka - nie wydobywa się na zewnątrz ale jest obserwowalna po zalukaniu do wewnątrz specjalnym urządzeniem dousznym. Nie tylko ja zaklęłam siedząc na lekarskiej kozetce - No żesz cholera, a ki to za grom? Sama lekarka zaklęła w tenże sposób i powtórzyła jak przy poprzedniej wizycie, że w swojej dość długiej karierze medycznej takiego przypadku chyba jeszcze nie miała. Zapodała nam jednak na recepcie kolejną dawkę rozmaitych medykamentów i nakazała stawić się ponownie za miesiąc zastrzegając jednocześnie wszczęcie walki z podejrzanym migdałem a przy okazji wypisując mi drugą receptę - dla kaszlącego gruźliczo w domu Maksymiliana (bez oględzin i osobistej wizyty a wywiadowczo ze mną - no).

Po wyjściu z apteki czułam się jakbym wyszła z Biedronki, bo wyszłam z niej z torbami a nie z jakąś tam torebeczką apteczną do jakiej żem zwykła jako kobieta niezwykle mikro-apteczna. 7 butli i 2 pudełka... Dodając cenę prywatnej wizyty, w jednej półgodzinie zubożałam dzięki zdrowiu (a raczej jego braku) moich potomków o bagatelka 2 stówy. Tego u mnie jeszcze NIE BYŁO! Ustawiłam dobytek na półeczce w kuchni i pomyślałam sobie "wojowniczo" - NO! Lucy, tera to mogę iść z Tobą w szranki ;). A niech to szlag!

Wracając do ucha. Zaczęło się od tego, że potwornie zabolało w pewien sierpniowy poranek. Obwiniłam za to okoliczne jeziora (się bywało troszkę w upalne dni), ale ta wina po dziś dzień nie jest jednoznacznie stwierdzona, bo jak wyżej - niejaki trzeci migdał ma mniejsze alibi... Po antybiotyku i kroplach ucho poprawiło swój stan. Podczas poprawiania stanu ciekło cholerstwem aż po policzku! W końcu przystopowało, by za 3 tygodnie znów dać o sobie znać - bez bólu ale abarot z mazistym wysiękiem. Kolejny antybiotyk i krople + inne apteczne specyjały przez 10 dni. Poprawa prawie zerowa. Dlatego też wysłano ucho do szpitala - co by dożylnie doznało porządnego antybiotyku. Doznało. Wpięto uchu wenflon w prawą łapkę i przez 7 dni zapodawano lek, który miał uzdrowić a jak się okazało jedynie wniósł poprawę. Znaczną, ale jednak tylko poprawę. Antybiotyki uchowe były w ogóle pierwszymi antybiotykami jakie w swym życiu ucho jako byt osobny w ogóle dostało... 

W szpitalu ucho miało się dobrze. Samo zostawało na noce, zawarło przyjaźnie i znajomości, nauczyło się grać w karty, zyskało uznanie i podziw obsługi szpitala - bo ani jednej łezki ani krzty marudzenia. Nabawiło się jednak jakiegoś świądu i drapcowało do żywego. Dostało specjalny olejek do smarowania, którym to przez 3 wieczory matka cierpliwe je nacierała. Dolegliwość została złagodzona, ale jeszcze nie wytępiona. Drapcowanie trwa do dziś. Czyżby za laryngologiem kroczył już dermatolog? Ratunku! NIE!

Szpitalne odwiedziny ucha odbywały się 3 razy dziennie. Z rana i w południe ojciec a wieczorem matka (jedynie w weekend kombinacja była nieco inna). Matka czytała uchu książeczki, wrzucała dwójki na TV, uczyła wiersza do przedszkola, goniła do mycia zębów i pilnowała by ucho zjadło kolację. Ojciec zaś głównie pilnował śniadania i obiadu a przez personel szpitala sam został okrzyknięty lekarzem, bo żywo interesował się podawanymi uchu lekami i ogólnie "robił wrażenie". Jedna z pielęgniarek - pani niezwykle mile usposobiona, pewnego razu usiłowała mu wytłumaczyć jaki to właśnie lek aplikuje naszemu uchu. Swoje migi wspomagała bardzo w-y-r-a-ź-n-ą polszczyzną - tak jakby taka mocno wyartykułowana mowa polska miała mu pomóc w zrozumieniu... Przytakiwanie i gra rozumienia tego, co się ku niemu mówi - bezcenne. Miałam polewkę niemal do łez i żal mi teraz niezmiernie, żem nie nagrała. No ale - jakby nie było - samozwańczy "doktór MPSS" samodzielnie odebrał ucho ze szpitala - uważnie pakując wszelakie zabawki, ubranka i naczynka oraz odbierając wypis. W przewidywany dzień, koło południa, zaszedł na dyżurkę i uprzejmie - jak to zawsze ma w zwyczaju - zaanonsował się - dzeń dobry pani - i zapytał - czy moja synek dzisiaj domu? I synek mógł domu, a jakże! Poradził sobie ojciec? Poradził. Przywiózł szczęśliwe ucho do domu i tym oto sposobem udowodnił, że "Polak... ehem, ehem Hindus potrafi. Nawet w Polsce". 

Podsumowując - dumnam z mojego ucha, że tak ten szpital przeszło elegancko. Że ledwo 5,5 a już takie prawie jak 10 ;). Podczas gdy pacjentka około lat 7-miu przy próbie pobrania krwi pobiła i wyzwała własną matkę, popchnęła lekarkę, zdemolowała gabinet a pielęgniarce porwała rajstopy - nasze niewielkie ucho krew pozwoliło sobie upuścić ze stoickim spokojem i z takimże przyjęło wszczepienie wenflonu oraz codziennie pokornie przyjmowało kroplówkę. Ba, tak się nawet wycwaniło, że w jedną rękę mu się wciurkiwało a w drugiej karty se sprytnie trzymało ;). 

Warto by również napomknąć, że sprawa pobrania wydalin do pojemniczków również została załatwiona przez ojca. Ojciec jest bowiem niepisanym ekspertem w tej dziedzinie. O ile spora część ojców ma jakiś wstręt niewiadomego pochodzenia do przebierania dzieciaków, które naładowały w pampersy (bądź gorzej - w same gacie) z grubej rury bądź np obrzygały siebie tudzież otoczenie - o tyle NASZ ojciec jest zawsze "bardzo pierwszy" do takiej roboty. Serio! Zawsze, kiedy jest obok a coś tak niefortunnego ma miejsce mówi: Spokojnie, ja się tym zajmę. Nigdy się nie krzywi, nie zatyka nosa, nie unika, nie ucieka. Zakasuje rękawy i skrupulatnie oczyszcza zbrukanego delikwenta do cna. Spoko ojciec i spoko mąż, co nie? W związku z tym - jak wspomniałam wyżej - sprawę napełnienia kubeczków do badań załatwił profesjonalnie. Ba, nawet opisał mi ze szczegółami stosowane sposoby poboru. No. To tyle odnośnie spraw czysto ludzkich choć czystymi nie będących.

Nie da się ukryć, że tam, gdzie pojawiamy się pierwszy raz i muszę podać nazwisko chłopaków - wzbudzamy swoiste zainteresowanie. Na Izbie Przyjęć do szpitala również wzbudziliśmy. Przyjmująca nas pani trzy razy pytała o nazwisko i aby mogła napisać je bezbłędnie musiałam przedłożyć doocznie książeczkę zdrowia naszego ucha.

"A skąd to takie nazwisko? - jak można wiedzieć. Nie dość, że obce to jeszcze podwójne i bez kreski..." - zapytała zafrapowana pani z eskulapem na plecach. 

"A z Indii" proszę pani - odrzekłam uprzejmie zgodnie z prawdą, bom do spółki z ojcem uprzejma w obyciu.

Pani pisze, pisze (jej, ile papierologii przy takim przyjęciu...) i znów:

"A mogę pani o coś jeszcze zapytać?"

"A proszę" - odrzekam grzecznie, bom przecie "wychowana".

"A była Pani tam u męża w kraju?"

"A nie była" - odrzekam zgodnie z prawdą.

"A teście może tu byli?"

"A nie byli jeszcze" - znów nie kłamię.

"Nooo, inna kultura tam i tu, co nieeee?". 

"Po mężu nie umiem wywnioskować" - śmieję się machając butem zwisającym z nogi zwisającej z kozetki.

Pani też się śmieje. 

Nie uznałam jej za wścibską. Oczywiste, że była ciekawa, bo o ile Jankowskich czy Sokołowskich ci u nas dostatek o tyle nazwisko moich chłopów jest pewnie jedyne w Polsce (ja mam swoje własne urodzeniowe + jeden kawałek z ich podwójnego - kosmos, wiem...). Kiedy po zakończonych formalnościach wyszłam na korytarz gdzie czekał główny sprawca nazwiskowego zamieszania - pani przyjmująca dyskretnie wyczłapała za mną co by zobaczyć "czy inni pacjenci na nią nie czekają". Hmm, jasne. Ciekawe co sobie pomyślała widząc ojca ;)? Pewnie - "Eeee, nic specjalnego". Ojciec bowiem nie miał ni turbana na łbie owiniętego ni barwnej kurty na grzbiecie. Sygnetów ani innych biżuterii już od dawna nie nosi, łeb ma ostrzyżony na pałę a ubiera się po "hełropejsku" choć może trochę bardziej trendy, gdyż lubi kapelusze oraz ciekawe czapki i szaliki. Mordę ma przeważnie ogoloną na gładko i tylko odrobinę ciemniejszą niż przeciętna polska. Może on i z Indii, ale mało egzotyczny. I dobrze. Nie lubię rzucać się w oczy ani za swoją ani za cudzą przyczyną. Z drugiej jednak strony - jeśli ludzie zwracają na nas uwagę w sympatycznej intencji - taka lekka odmienność bywa bardzo miła.

Miało być troszkę o uchu ku pamięci ale jak widać rozpędzona, dawno nie używana machina do pisania poooooszła na całość. Nieźle pociągnęłam za te ucho, prawda?

Jak pociągnęło nudą - wybaczyć. Miało być bardziej ku pamięci niż rozrywce. Ale jak się kto przy okazji rozerwał to miłe dla ucha, oka oraz serca razem wziętych. 

PS. Gdyby Babcia jeszcze "nie umarnęła", ucho w szpitalu dostarczyłoby jej troski. Zapewne i na mur. I brak mi TEJ właśnie troski. Bardzo.