Epilog Więźnia, Jasełka i Wściekłe Ptaki

Doczytałam wczoraj "Więźnia nieba". Do 23.15 mi zeszło. Ale zaczęłam dopiero po 21, a miałam jeszcze chyba około 200 stron. Na szczęście książka nadrukowana bukwami pokaźnej i tym samym zbawiennej dla mnie wielkości, treść wciągająca, więc szło mi z gładka. Na zakończenie powiem jednak o tej książce tak: kilka zagadek jak na mój - wbrew pozorom - logiczny umysł - zostało nierozwiązanych, kilka wątpliwości nierozwianych i generalnie zabrakło mi w tej opowieści zakończenia. Ale być może tak miało być? Być może resztę powinnam sobie "dośpiewać" sama? I coś w tym "samodośpiewaniu" chyba było, bo całą noc ta "książka" mi się śniła. Nie, nie jako przedmiot na półce ale jako treść. W tak różnych wariantach, odsłonach i kombinacjach, że kiedy się obudziłam nie wiedziałam gdzie jestem. Być może te moje sny nie były ściśle związane z "Więźniem", ale niewątpliwie przeżywałam takie senne fabuły, które - gdybym ich tylko nie zapomniała o świcie - mogłabym przenieść na papier. Niestety, zwykle (choć nie zawsze) to co mi się śni trafia na... Cmentarz Zapomnianych Snów ;-).

Teraz będę podążać za "Cieniem Wiatru". Najpierw tylko muszę schwytać go za poły. Bo na półach w swoim mieszkaniu go nie mam, a do biblioteki miejskiej jeszczem nie dotarła.

Chociaż nie. Najpierw może zajmę się na dobre wspominanymi wersetami Szatana. Aż strach się bać jakie mnie sny między tymi wersami będą nawiedzać... Wodę święconą przy łożu stawiać?

A dziś po pracy Jasełka. Przedszkolne. Na scenie MDK-u. Będę miała okazję w końcu zobaczyć to miejsce od środka. W Jasełkach, na deskach rodzimego "teatru" wystąpi Aleksander Wielki-Niewielki. Ustna jego kwestia indywidualna zamyka się co prawda w jednym zaledwie zdaniu, ale to 6-cio latki grają w tym show pierwsze skrzypce. Olu będzie pasterzem i kolędnikiem zarazem, na co pozwoli mu "misternie" przyszykowany przez mamusię (tym razem nie kulinarną i nie rękodzielniczą a outfitowo-modową czy jak tam zwał) strój - biały kubraczek wygrzebany w barakowozie z dziadami odzieżowymi na Pastorczyku i przypominający podpinkę od paltka z minionej epoki oraz gustowny kapelusik Tatusia (kapelusik new age, bo jak wiadomo - u nas "tatuś modny"). Pierwotna stylizacja przewidywała również kociubę po moim dziadku, ale ostatecznie panie z przedszkola kociuby, laski i ciupażki oddały rodzicom abarot, co by dzieciaki nie wszczęły walki wręcz i zamiast Jasełek nie urządziły sobie jatki.

Mój kolędnik, poza jednozdaniową kwestią osobistą, będzie oczywiście werbalnie i ruchowo uczestniczył w śpiewach, tańcach i czym tam jeszcze, co jest w programie przedstawienia. Już od X-czasu nuci mi w domu kolędy i pastorałki bądź też zamęcza mnie, bym słuchała ról jego kolegów, które też mimochodem "posiadł".

Maksymilian na pewno nadawałby się do roli męskiego aniołka, bo w przedszkolu słynie ze swego wiecznego i serdecznego uśmiechu oraz "przylepnej" natury, co osobiście mnie dziwi, gdyż w domu mam go za wiecznie jęczącego, upartego dokuczyciela. Maluszki z jego grupy tym razem będą jedynie publiką na sali, więc zastanawia mnie jedynie jaką mi ten diabli aniołek odegra rolę jako widz. Mam nadzieje, że w tłumie zeżre go trema i będzie siedział jak truś.

A wczoraj w Tesco była promocja na Angry Birds. Olek błagał mnie o nie już dawno (bo dzieciaki do przedszkola przynosiły... a wiadomo najlepszy marketing to właśnie w takich placówkach), ale 75 zł za maskotkę z posępną miną nie odważyłam się dać (kupony mnie ominęły). Wczoraj zaś, kosze z kolorowymi ptakami zachęcały ceną 29,99 zł za sztukę (i tak sporo...), więc pomna Olkowym rączkom "składanym ku niebu" - tym razem się złamałam. Ale wiadomo - jak Olu to i Maksi, zwłaszcza, że obaj ze mną byli. Tak więc - jeden żółtego (bo całe życie o takim marzył... taaa...), drugi niebieskiego (nie sądzę, by w ogóle marzył o jakimkolwiek) i najpierw wojna przy kasie, bo Maksi za nic nie chciał oddać swojego do skanowania a potem wielka nierozłączność (z ptakiem jeść, z ptakiem oglądać bajki, z ptakiem sikać - no tu akurat nawet pasuje, z ptakiem spać i rano iść z nim do przedszkola...). Swoją drogą - mnie samej, starej a głupiej - te pluszaki bardzo się podobają.

Co u nas więcej?

Ano życie. Może jeszcze zdążę napisać więcej przed Świętami, tymczasem zaś opuszczam stanowisko komputerowe i pędzę do przedszkola, potem chyżo do chałupy a potem jeszcze chyżej na scenę.

Ahoj!