Kropki trzy...

... Mama "przypomina" mi się w najmniej oczekiwanych momentach. Siedzę nad laptopem i papierami w pracy a tu nagle CIACH! Mama. Ni stąd ni zowąd. W jednej sekundzie oczy nabierają mi łzami i koniec roboty. Natychmiast muszę wyjść do łazienki, bo przecież nie będę radziła sobie z tymi emocjami "publicznie". 

Tak, Mama mi się "przypomina", bo z całą pewnością nie mogę powiedzieć, że myślę o niej notorycznie. Nie chcę i nie mogę sobie pozwolić na życie Jej śmiercią, bo zapewne ona pierwsza - odwołując się do tytułu mojego poprzedniego posta - wzięłaby za to na mnie wspomnianego kija. 

Ale jednak - bywają takie właśnie chwile, że w gardle ściska, w oczach szczypie i w sercu kłuje. Bywa, że powoduje to jakiś konkretny bodziec a bywa, że żaden szczególny. Jak napisałam - ciach i łza. Trach i bezdech. Bo tak naprawdę to jest tak, że choć nie myślę o Mamie non stop, to myśli o Niej mieszkają we mnie na stałe. Czasami tylko wychodzą na spacer. A kiedy wracają, zgrzytają kluczem w zamku, trzaskają drzwiami i powodują we mnie przeciąg. I właśnie wtedy mi źle. 

Mama często mi się śni. Dobrze. Normalnie. Czasami sny są dziwne i niedorzeczna, ale przecież nikt od nich nie oczekuję, że będą jak jawa. 

Ciągle jeszcze wiele rzeczy musimy po Niej uporządkować. Pozostawiła po sobie mnóstwo przedmiotów. Przydatnych i zbytecznych. Mnóstwo rzeczy osobistych. Ciężko się z tym wszystkim "rozprawić" a obie z Bet nie chcemy, by rozprawiał się z tym nikt inny poza nami. Nikt się co prawda do tego nie pali, ale też nie chciałabym dopuścić do sytuacji, że ktoś byłby zmuszony.

Dom w P. nie jest już tym, czym był. Nie ma tam gospodyni. Nie ma tam elementu łączącego. Nie wiem też jaki go czeka los. Póki co jeżdżę tam i jeździć pewnie będę, ale już nikt i nic nie wróci tego miejsca na tor, którym podążał PRZED. 

Nie chce mi się Świąt w tym domu, nie chce mi się w niego wkładać serca. Ale kochają go moje dzieci. To dla nich muszę się przełamywać. Dla nich muszę tam ubrać choinkę, sprawić by poczuły świąteczną atmosferę, by były pomiędzy osobami, które stanowią dla nich rodzinę. Cóż, mój egoizm (jednak nie ze mnie samej wynikający) nie może być tu gorejącą gwiazdą betlejemską... I nie będzie. Muszę się postarać. Również dla Bet i Tomaszka.

Olu powiedział do mnie ostatnio: "Wiesz Mamo, chciałbym się teraz przytulić do Babci...". Normalnie jakby mnie walnęła bomba rozpaczy. I jak tu nie chadzać po kryjomu do łazienki w robocie - kiedy to człowiek ni z gruchy ni z pietruchy przypomni sobie taką scenę... Wrażliwość Olka czasem mnie powala. Jest wyjątkowa - pomimo tego, że chłopaczę uwielbia "walczyć" i jest na etapie fascynacji Gormitami, Ben Tenem i Power Rangers'ami czyli bohaterami według matki mało wrażliwymi. ("Ale oni zawsze walczą ze złem!" - Mamo! Taaa...).

Więc jak tu nie urządzić Świąt w domu, który ciągle dla chłopaków jest domem Babci... Bo my ciągle jeździmy "do Babci". Nie do Dziadka, nie do Bet, nie na Pastorczyk, nie na wieś, nie na weekend. Zawsze "do Babci". Taki serdeczny myślowy skrót.

A tak w ogóle, to bardzo chciałabym, aby ten rok już się skończył. Rodzinnie jest dla nas zdecydowanie najgorszy. Nie tylko z uwagi na Mamę, choć Ona oczywiście przebiła wszystko. Z uwagi na innych też.

2013-sty! - masz jeszcze 28 dni. Zabieraj je szybko w swoją przeszłość i daj szansę lepszym. Please!