Stuk, puk, bezsenność i book...

Przeważnie chadzam lulku z kurami. Wczoraj jednak miałam jakiś dziwny, wampirzy wieczór. Nijak nie mogłam zasnąć a wręcz rzeknę, że w ogóle nie chciało mi się spać. Kawę pijam zasadniczo jedną dziennie i picie owo odbywa się zwykle po godzinie 7 rano. Nadmiar kofeiny zatem nie maczał w mojej bezsenności swych palców. Żadnych innych dopalaczy również nie przyjmowałam. Dzień jako taki podobny był do innych. Ot, taki "pałer-niespałer", co to nie bywa a jednak czasem się zdarza...

Zwyżkę formy wykorzystałam zatem na książkę. Jakiś czas temu kupiłam sobie w Tesco "Więźnia nieba" Carlosa Zafona. Przeczytałam około 20 stron i odłożyłam. Odłożyłam nie dlatego, że mi się nie podobał a dlatego, że jakoś nie po drodze mi było wtedy z czytaniem. Niedawno pobożnie nawróciłam się ku lekturom. Na dobry start przebrnęłam przez  "Trudne decyzje" Anity Shreve. 

 

Wcześniej przeczytałam zaledwie jedną z jej licznie wydanych książek, ale jak dobrze pamiętam podobała mi się na tyle, że po kolejną sięgnęłam bez wahania. Niestety, "Trudne decyzje" zupełnie mnie nie porwały. Akcja powieści osadzona jest w Afryce, stąd książka tym bardziej mnie skusiła, gdyż kontynentalnie Afrykę mam we krwi zaraz po Azji (kiedyś miałam odwrotnie, ale pewien osobnik mnie zmienił). Treść książki nieco płytka i nijaka, nie do końca zrozumiałam jej przesłanie. I nie wiem - albo jest średnio napisana albo średnio przetłumaczona. Początkująca literatka z liceum mogłaby w przypadku tej książki mówić o sukcesie. Autorka z nielichym jak dotąd dorobkiem i popularnością - powinna raczej położyć po sobie uszy. Rzadko nie kończę rozpoczętych książek, także i tę doprowadziłam oczyma do końca. Pomimo "braku szału" ostatecznie trochę zaprzyjaźniłam się z bohaterami i ciekawiło mnie w którym momencie ich życia i na jakim etapie autorka postanowi mnie z nimi pożegnać. Pożegnała na szczycie góry Kenii i choć wspinałam się na nią wraz z bohaterami niemal od początku opowieści - na koniec nie zobaczyłam z tego szczytu ani pięknych widoków, ani nie poczułam zwycięskiej euforii ani choćby zmęczenia, które choć boli to niesie jakiś triumf i satysfakcję... Zeszłam więc spokojnie z góry na ziemię, książkę zamknęłam i odstawiłam na półkę na jej wieczne spoczywanie. Nie napiszę, że książkę odradzam. Ale też nie umiem polecić.

"Więzień nieba" natomiast, przypomina mi troszkę powieści Aleksandra Dumasa, które to bardzo, ale to bardzo lubię (nie pytajcie czy ojca czy syna, bo do końca nie rozróżniam a czytałam chyba obu; w tym - obu czytałam za mało!). "Więźnia" czyta się lekko i przyjemnie. Stopniowo odkrywane tajemnice wciągają i nim się człowiek spostrzeże jest już w połowie książki, o ile nie dalej. Czytałam więc sobie wczoraj i czytałam. Sen ani o mnie myślał ani ja myślałam o nim. Ah, jeszcze jeden rozdział. Albo dobra, jeszcze jeden. Ok, rozdziały są krótkie to jak przelecę jeszcze jeden to nic się nie stanie. I nie stało. Poza tym, że jak zerknęłam na zegarek było blisko północy, co taką kurzą spaczkę jak ja wprost przeraziło. Z niechęcią zamknęłam wrota więzienia w Barcelonie, zgasiłam lampkę i zaklinałam sen, co by się w końcu ze mną przespał, bo do 5-ej niedaleko. Śniły mi się jakieś cuda niewidy, przebudzałam się wielokrotnie, rozmyślałam o życiu i śmierci (serio!) i raz po raz sprawdzałam czy budzik będzie dzwonił już czy jeszcze da mi choć minutę... Koniec końców wstałam o 5.30 (za późno!). Zmęczona i ze "zwichniętym" karkiem. Facjata w lustrze nie ukrywała ciężkiej nocy i musiałam spędzić nieco więcej czasu niż zwykle na kamuflowaniu jej piękna "inaczej".

Zafon pisze całkiem fajnie. Z humorem i swadą. Lubię jego język, choć mam wrażenie, że chwilami troszkę za bardzo go ukwieca. Ale też, jak to zwykle bywa w książkach przekładanych z innego języka, nie do końca wiadomo czy bardziej czytamy autora czy tłumacza...

Wiem, wiem. Wszyscy zaraz napiszą o "Cieniu wiatru". WIEM! I wiem też, że jest ponoć lepszy od "Więźnia". No, ale co ja zrobię, że w Tesco natknęłam się na to, na co natknęłam a na to na co się nie natknęłam to się nie natknęłam? No? Ale Wy nie bójcie, skoro "Cień" jest lepszy, to znaczy, że cała przyjemność ciągle jeszcze po mojej stronie.

Muszę też w końcu napisać, że około 2-3 miesięcy temu na blogu u Ani odbył się między wierszami jej wpisu mały quiz, który niechcący rozwiązałam (bo akurat byłam wtedy w ZOO i miałam przyjemność "pobratać się" z przedmiotem quizu - inaczej bym nie wiedziała) i w nagrodę Ania obdarzyła mnie - jak to nazwała - ehem, ehem, małą niespodzianką.

Przytargane przez kuriera pudełko skrywało w sobie pięknie wydane wersety. "Szatańskie", k woli ścisłości. ZAWSZE chciałam tę książkę przeczytać i przeważnie zawsze mieć ją na własność. Sprawiła mi więc  Ania zaiste małą-WIELKĄ niespodziankę. Napisała też, że ciekawa jest mojej recenzji tego dzieła. 

Hmmm...

Za recenzenta mienię się marnego. Za bardzo nie umiem i już. Są jednak ludzie, którzy potrafią. Po ich recenzji, człek albo ma ochotę przeczytać ze zdwojonym apetytem albo mu on zupełnie przechodzi. Dlatego staram się recenzji albo nie czytać wcale albo przeczytać ich jak najwięcej - tak dużo i tak różnorodnych, aby się w nich zagubić, pogubić i dojść do wniosku, że nic mi po nich i muszę za dzieło zabrać się sama. I jest to chyba opcja najlepsza.

Z drugiej strony - jeśli coś czytam - miło się podzielić. I miło kiedy ktoś się dzieli. Jeśli ma inne zdanie o książce - fascynującym jest je poznać. Może nawet bardziej niż gdy jego opinia jest zbieżna z naszą. Dlatego WARTO czytać. Tak w ogóle.

"Wersety" ciągle przede mną. Ciężkie są ponoć. Cóż, po połowie ich strony, którą raczyłam byłam przeżuć pewnego wieczoru i odłożyć, bo nagle pochłonęło mnie "życie tu i teraz" - nie mam o nich jeszcze nawet cienia zdania. Ani nawet cień ten nigdzie się nie czai... Kniga jest gruba i na pewno lekko jej nie przeskoczę. Nie wiem też, kiedy do tego solidnego skoku na nią przygotuję się i przybiorę... Coś mi się wydaje, że po przygodach z Panem Zafonem mój skok może okazać się na razie niemożliwy.

ALE.

Asica-Diablica kiedyś na pewno z Szatanem (choćby i w wersetach) sobie poradzi.

Dziękuję za wytrwałość. O ile ktoś takową posiadł - czytając co powyżej. :)