Choinka i drzemka w ponurą sobotę

Już trzeci weekend z kolei siedzimy z Olkiem w Grajewie. Moja mama nakazała nam nie ruszać się z miejsca - bo drogi śliskie, bo mam nadal letnie opony (taaak, ale mogę je zmienić dopiero właśnie w Pastorczyku, gdzie moje zimówki sobie leżą i czekają), bo jest zimno jak diabli i Olek się rozchoruje itp, itd. No to siedzimy. Mając nadzieję, że już na kolejny weekend nic nas tutaj nie zatrzyma. Rzadko, bardzo rzadko zdarza się, że tyle sobót i niedziel z kolei nie jedziemy na wieś. Cóż, kto się spodziewał tak wczesnej zimy...

Dzisiejsza sobota jest ponura. Zero słońca, mglisto i ciemno. Sprzątanie ograniczyliśmy do niezbędnego minimum. Nie mam dziś natchnienia na szczotę i zmiotę. Wczoraj wieczorem przywlokłam z piwnicy naszą niewielką choineczkę. Z rana wystroiliśmy ją w skromne, ale jednak zupełnie wystarczające ozdoby i można powiedzieć, że w Grajewie sezon bożonarodzeniowy rozpoczęty. Zamierzałam ubrać choineczkę najwcześniej za jakiś tydzień, ale ten szary dzień i brak innych, ciekawych zajęć zmotywował mnie do ozdobienia nią naszego pokoju już dzisiaj. A co tam! Na Pastorczyku postawimy choinę tradycyjnie dopiero w Wigilię a tutaj... i tak nas w Święta nie będzie, więc drzewko niech nam dodaje światła i barwnego blasku już od dzisiaj. 

Około 15-stej dopadła mnie senność. Dziwna i nieposkromiona. Pomimo, iż wstałam dziś nie o 5.20 a 6.40 i w zasadzie nie napracowałam się ani nie namęczyłam niczym szczególnym - sen się do mnie dobrał i chcąc nie chcąc musiałam się położyć. Liczyłam na to, że Olu podzieli mój "los" i też się zdrzemnie. Aha, chciałabym! Najpierw przyłożyłam głowę do poduszki na naszej kanapie w dużym pokoju. Olek oczywiście przymierzał się do mnie, ale robił to na sekundę, po czym wstawał, szedł "coś zrobić" i znów się przykładał. Mówił do mnie czule "śpij mamo, śpij", przykładał rękę do czoła i sprawdzał czy gorąca, pytał czy już mnie nie boli (nie wiem co, ale jak leżę to on zawsze myśli, że coś mnie boli), pogłaśniał i ściszał telewizor, właził na oparcie kanapy skąd "masował" mnie stopami i ogólnie rzecz biorąc - był co nieco dokuczliwy. Zebrałam się i poszłam do sypialni. Położyłam się na łóżko, przykryłam kocem i poprosiłam, aby na 10 minut był grzeczny, zamknął się i mnie nie torturował. Przykładając palec na usta, położył się więc ze mą. Jeśli uleżał 20 sekund to góra. Rozpoczął słanie łóżka, na którym leżałam. Wyciągał spode mnie koc, zaginał kołdrę, przekładał poduszki, właził na parapet okna i usiłował zaciągnąć rolety - wszystko oczywiście dla mojego dobra i komfortu. I oczywiście bez końca mówił i komentował co robi, co zrobił i co zrobi. Na dźwięk smsa w mojej komórce dostał małpiego rozumku i z przejęciem pobiegł po telefon, by mi go czym prędzej podać. Sms najwyższej rangi - jakaś setna reklama czy oferta operatora! Nawet takich nie czytam! Usiłowałam chociażby poleżeć w spokoju z zamkniętymi oczyma, bo o spaniu mogłam zapomnieć na wieki. Nie patrzyłam co szanowny synek porabia, ale słyszałam, że był w pobliżu i działał. W końcu przyleciał ze swoim pełnym emocji "sikuuuuu". "No nie, znowu!" - załkałam boleśnie (bo sika jak szczeniak - mając otwarty dostęp do wody, którą pije non-stop - jak jego ojciec) i z nieukrywaną złością wygrzebałam się z zemlonego posłania. Może 5 minut nie patrzyłam na rozwój wypadków i przez te 5 minut sypialnia jak i duży pokój przybrały niecodzienny wygląd. Ramka ze zdjęciem przeniosła się z komody na parapet. Pies, misiek, lew i panda z parapetu leżały do góry tyłkami na komodzie, przy czym panda miała wyskubaną watę przez dziurę na karku. Wszędzie walały się kłęby białej materii. Duży samochód z napędem na Olkowe nogi też leżał rozbebeszony jak świeżo ściągnięty ze złomu. Ubrania z fotela porozwalane po całym mieszkaniu, kubek z wodą na podłodze przy łóżku, telewizor i choinka odłączone od elektryczności (w końcu można było bezkarnie dobrać się do listwy i popstrykać), o reszcie zabawek nie wspomnę. Niby rozwałka jest często i to normalne, ale tak bardzo potrzebowałam chwilki odpoczynku i tak bardzo poirytowało mnie, że ledwo co posprzątaliśmy a tu abrakadabra na nowo. I te wieczne "siku"... Latem sam się oporządzał w tym temacie. Ściągał majtki i na nocnik. Teraz ma zapięte w kroku body, rajstopki i spodnie - sam nie da rady, a co najwyżej się sowicie oleje. Do tego nocnik już go nie interesuje, on musi na sedes. I ja muszę go tam posadzić, żeby było szybciej. Tym razem posadziłam go z oczyma na zapałki i wrednym humorem. Kiedy Olu siedzi na sedesie zawsze patrzy mi w oczy, robi minki, obejmuje za szyję i mówi, że mnie kooocha. Dziwne miejsce do okazywania miłości, no ale tak już mamy ;). I teraz też tak było. Irytacja lekko przeszła. Nie umiem się na niego gniewać dłużej niż trwa westchnienie. Na sen nie było już szans. Wypchałam rozbebeszoną pandę i pozbieraliśmy zabawki. Żeby odegnać złe samopoczucie, rozwiesiłam pranie i zmyłam podłogę w kuchni, bo kolega nalał sok z butelki o pojemności 250 ml do kubka o pojemności 200 ml...

Kurde, jak ciężko poradzić sobie z niemocą, sennością i gorszym dniem, mając obok osóbkę pokroju Olka i nikogo więcej. No, jest jeszcze TEN KTOŚ w środku, ale od TEGO to co najwyżej mogę dostać kopa, syknąć z bólu i tyle. 

Na szczęście już mi lepiej. Choineczka świeci, za oknem ciemno, popijam gorącą herbatkę a Olek ogląda Mini Mini. Nic innego już się w naszej TV nie uświadczy, niestety. Stąd i ja zamiast czegoś odpowiedniego do swojego wieku (ha ha ha) śledzę losy Dużego Czerwonego Psa (Clifford zwany po Olkowemu Kicholt), Stuarta Malutkiego, Kota Jessiego, Wróbla Ćwirka, lokomotywek ze Stacyjkowa, Tomka i jego Przyjaciół i wielu, wielu innych takich to a takich postaci. Niedługo może nawet ulegnę magii reklam Mini Mini i kupię sobie lalkę Agatkę albo Natalkę! No, chyba że sobie urodzę ;-).

Niby już jest ok, ale nie chcę tu siedzieć w kolejny weekend. O nie! Fajnie w domku, owszem, ale co za dużo to nie na zdrowie. Na dworze za zimno na długie pobyty, w Grajewie nie ma żadnych większych centrów handlowych ani ciekawych miejsc do spędzenia czasu z maluchem. Nie mam tu nawet do kogo iść z wizytą czy też kogoś zaprosić. Mohi daleko, za górą i rzeką... Jakoś mi więc dzisiaj nudno i melancholijnie. No ale takie dni w życiu człowieka też przecież muszą mieć miejsce! I trzeba je przyjąć z godnością mistrza, o co jak mogę, tak się staram. Dodam, że przeczytałam już około 100 stron "W dalekim kraju".  Póki co, bardzo mi się podoba :-).

No i to moje pisanie... Niezawodne. Terapeutyczne. Jak dobrze, że je mam.