Co tam Panie w Kalkucie słychać?

W Kalkucie można sobie teraz swobodnie chadzać z krótkim rękawkiem. Ale bywa chłodno. To znaczy - czasem trzeba zarzucić na garba szal lub jakiś lekki sweterek (tak, tak, jest w tym zdaniu nutka ironii ;-)).

M. lubi zimę. Mówi, że bardziej męczy się w upałach niż na mrozie. Rzecz jasna, pierwsze swoje prawdziwe zimy przeżył w Polsce i o ile te łagodniejsze naprawdę mu sprzyjały i był szczęśliwy, że może cieszyć się zimnem i śniegiem oraz do woli fotografować te niecodzienne w ciepłych krajach zjawiska atmosferyczne, o tyle zima roku ubiegłego, która przybrała miano zimy stulecia - nieco i jemu podmroziła skrzydełka radości ;-). 

W tym roku, podczas gdy my już od końca listopada zmagamy się z obfitością śniegu i intensywnością mrozu - M. wygrzewa schaby pod ciepłym, indyjskim niebem. Wyjechał z Polski 1 września mając na sobie t-shirt i jakiś blezerek. Pamiętam, że pogoda była wtedy piękna. Przezornie jednak, mając na uwadze czas powrotu w styczniu, czyli w środku polskiej zimy - spakował do walizy również ciepły sweter i zimowy płaszcz. Będzie jak znalazł, kiedy wyląduje już w innej, niż mu obecna, rzeczywistości.

M. dopytuje również, czy już znam pleć berbecia, bo babcia czyli moja teściowa, chce zakupić jakieś fatałaszki dla najmłodszego wnuczątka. Oczywiście gdybym już znała płeć - M. dowiedziałby się o niej w pierwszej poza mną kolejności! No ale... on jest tak zalatany, że chyba umykają mu moje kolejne relacje z wizyt u lekarza i wszelkie ciążowe newsy. Stwierdził jednak dzisiaj, że to chyba będzie dziewczynka - arogancka jak Hinduska - bo nie chce się "odkryć". Noo, każde przypuszczenie w tym względzie może okazać się słuszne ;-). 

Fatałaszki dla mnie już zakupione, dla Olka też, stąd jeszcze tylko dla malucha. Wszystkie ubrania nabyte były przy okazji święta Diwali, gdyż taki tam mają zwyczaj, że w ramach świętowania obdarowują się nowymi ciuchami. Ja mam dostać jakieś tradycyjne odzienie indyjskie i ma to być chyba komplet (-y?) ze spodniami. W wyobraźni  raczej  wiem o co chodzi, ale nie nazwę po imieniu, bo mogę zrobić błęda ;-). Moje miłe koleżanki - w tym często tu obecne czytelniczki - na pewno nazwę znają, takie komplety mają, nosiły bądź noszą i odpowiednio mnie tu pouczą :-).

Poza tym, o czym wcześniej nie wspomniałam, warto odnotować, że Aleksander nie jest już jedynym wnukiem-chłopcem dla rodziców M. W październiku bowiem, młodsza siostra M. również powiła chłopczyka. M. ma 2 siostry i każda z nich - jak dotąd - po jednej córeczce. Obie zawsze miały kłopoty z donoszeniem ciąży, stąd starsza już zrezygnowała ze starań o drugie dziecko a młodszej jeszcze się "udało". Aleksander ma wiec w Indiach również ciotecznego braciszka. Na imię ma - i tu mnie zabijcie - nie pamiętam. Wiem, że w skrócie to Dev a o procesie nadawania imion sikhijskich w ogólności M. zamierzał napisać artykuł na swojej stronie. Póki co, artykułu nie ma, bo żurnalista zajęty ostro czym innym. Kiedy Dev się urodził - Mohi napisał mi jedno zasadnicze zdanie, które tłumacząc najprościej na polski brzmiało: "A żebyś widziała, jak wszyscy dookoła z rodziny szwagra cieszyli się, że to chłopak! Bloody bastards !!!". Lekko zbulwersowany ton wypowiedzi M. oraz owo słowo "bastards" wynika z jego stosunku do indyjskiego traktowania płci. Pomimo XXI wieku, dziewczynka nadal uważana jest jako ta gorszej kategorii a chłopiec przyprawia o ekstazę. Nie mówię oczywiście o wszystkich, bo opinie ogólnikowe zwykle krzywdzą mnóstwo osób pod ogólnik nie podpadających, ale problem ten zdaje się tam nadal istnieć. I nie jest to jakaś tam moja własna wizja czy opinia, bo cóż ja tak naprawdę mogę o tym wiedzieć... To jest zdanie mojego męża, który jest przecież stamtąd. Do tego jest wnikliwym obserwatorem rzeczywistości, społecznikiem i "obrońcą praw wszelkich uciśnionych". O jego stosunku do samych kobiet zaś - mogłabym napisać hymn pochwalny. Ale to już temat na inny wpis :-). 

A tutaj, jedno z moich ulubionych zdjęć Mohiego obrazujących prześliczną, hinduską dziewczynę: