Gandhi w dalekim kraju i 2 marginesy

Wczoraj wieczorem definitywnie pochłonęłam "swoją" ostatnią powieść - W dalekim kraju. Pomimo, iż liczy całe 620 stron, przeleciałam przez nią jak piaskowa burza. Historia jest chyba jedynie tworem wyobraźni autorki ale już jej umiejscowienie jak najbardziej realne, bo w świecie kolonialnych Indii drugiej połowy XIX wieku a dokładnie w Pendżabie, którego część dzisiaj należy do Pakistanu - miasto Lahore i jego okolice, w dalszej zaś części książki - Peszawar - na pograniczu dzisiejszego Pakistanu i Afganistanu. Cała książka jest w zasadzie smutna... Dopiero na jej końcu pojawia się światło w życiu głównej bohaterki. Nie będę jednak opisywać treści, bo nie chcę jej zdradzać. Zdecydowanie jednak polecam powieść każdemu - nie tylko osobom w jakiś tam sposób powiązanych z Indiami. Jest wciągająca. Wzbudza bardzo różne emocje, naszpikowana nieoczekiwanymi zwrotami akcji, chwilami zagadkowa. Taki typowy bestseller. Byłby z tego całkiem fajny film :-) - myślałam raz po raz, kiedy realistyczne obrazy pojawiały się przed moimi zaczytanymi oczyma. No i wspaniale czuję się na stronicach, na których pojawiają się "swojskie" słowa typu roti, daal, sati, sari, kurta, kirpan, etc... Słowa, które gdyby nie mój mąż, byłyby dla mnie nadal obce bądź w ogóle nieznane, a tak - stają się mi coraz bliższe bądź są już całkiem oswojone. 

Teraz przymierzam się do wspomnianej już wcześniej biografii Gandhiego. Dwa tomy autorstwa niejakiego Jose Freches'a - Francuza, który pracował jako konserwator w słynnych muzeach - Guimet (pewnie wstyd, ale nic mi to nie mówi...;-( ), Luwr (owszem, słyszałam i nawet byłam choć tylko na zewnątrz) i Grenoble (jedynie słyszałam). Był też doradcą ds mediów w rządzie Jacques'a Chiraca, prezesem telewizji Canal+ oraz dyrektorem generalnym grupy prasowej Midi libre. Od około 10 lat jego życiem jest pisanie a jego książki tłumaczone są na wiele języków i sprzedają się w ponad milionowych nakładach. Imponujący osobnik. Tyle zaś wyczytałam o nim... na okładce Gandhiego, bo wcześniej nie słyszałam o tym pisarzu - jak zresztą o wielu, wielu innych, gdyż czytać kocham, ale z moją wiedzą o autorach jest zawsze kiepsko.

Przeczytałam właśnie 4 strony I tomu i już jestem pewna, że książka mnie wkręci. Słynny Gandhi czyli pełnym imieniem i nazwiskiem - Mohandas Karamcand Gandhi, urodził się jako czwarte i ostatnie dziecko swoich rodziców 2 października 1869 roku w Porbandar (stolica stanu Gujarat). Oto więc drobny chłopczyk staje na początku swej wielkiej drogi, o której potem będą czytać pokolenia nawet z dalekiej Polski... czyli np. właśnie JA, która tę jego drogę zaczynam właśnie bliżej poznawać.


Tyle na temat Gandhiego teraz.

Natomiast tak na marginesie wspomnę, że Aleksander znowu wyłudził od mnie figurki Buddy. Właśnie wkłada je do swojego kubka od wody. Byłam sceptyczna co do ponownego udostępnienia mu ojcowskich zbiorów ale... dzisiaj akurat zadzwoniliśmy do Kalkuty. No i Tata, usłyszawszy "halo tata, ceść, co lobis, kocham cię" - zezwolił synowi na wszystko. Jakże więc bym mogła odmówić? 

Zaś na marginesie numer dwa dodam, że obaj panowie, mały i duży, będą mieli wiele do nadrobienia w kwestii werbalnej. Tak, tak. Już widzę, że aby dojść do porozumienia będą musieli postarać się i nieźle popracować. Wnioskuję to po ich dzisiejszej "rozmowie". Każdy gadał swoje i nie za bardzo rozumiał drugą stronę. Wcześniej Olu nie mówił aż tak dużo i płynnie a na dodatek angielski już mu wyparował z główki. Mohi zaś polskim nigdy nie błyskał (o rany, błyskanie to w ogóle za wielkie słowo). No i teraz mogą mieć problem  z komunikacją ;-). Ale co tam, taki problem to w zasadzie nie problem. Przynajmniej będzie wesoło i komicznie. Ale czy aby na pewno? Jednemu i drugiemu będę musiała bez końca służyć za tłumacza i tym samym gadać za troje. Pogmatwam się na sieć, uh!. No ale cóż, taki to już mój "służalczy" los, kurde mol ;).

Policzyliśmy z M., że to jeszcze tylko miesiąc i 9 dni. Pestka z winogrona ;-).