Gadu gadu gadka o niczym i o szmatkach ;-)

Nie mam kiedy pisać. Dni lecą jak kulki po schodach. Odkąd w domu pojawił się Pan Broda i nadal nie mam zamówionych mebli - wszędzie dookoła jakiś nieokrzesany bajzel. Wczoraj próbowałam go ogarnąć w jednych kątach, dzisiaj ogarniam w kolejnych. Przestawiam rzeczy z miejsca na miejsce i czasami mam wrażenie bezsensownego kręcenia się w kółko. Czuję się jak w zawieszeniu i bardzo, ale to bardzo stanu takiego nie lubię. Jestem jednak dość opanowana i spokojna, gdyż nerwy nie są mi teraz wskazane w żadnym calu. Nerwy bowiem mogą niespodziewanie zawieźć mnie na białą salę, czego zdecydowanie jeszcze nie chcę. Niech mały człowiek jeszcze zaczeka. Niech jeszcze nieco podrośnie, niech da matce i ojcu przygotować domek na jego przyjście,  niech da matce spakować jej tobołek szpitalny i przygotować dla niego samego jakieś szmatki na drogę z osiedla Południe (tam jest szpital) na osiedle Centrum (tu jest nasze gniazdo). Więc słyszy Mały? Niech cierpliwie czeka, pobiera z matki soki i rośnie. Niech dobije chociaż do 3 kilo, bo wedle dzisiejszego USG ma dopiero 2300. Zrozumiał? Jak nie to niech zrozumie, bo matka pośród trzech chłopa w domu musi mieć jakiś posłuch, co by samej funkcjonować i trzymać grandę we względnej i porządnej garści. Inaczej - kurde mol - amba, jakby to rzekł najstarszy brat matki.

Wyciągnęłam wczoraj ze szmacianego archiwum ubranka po Olku. Cała wielka torba rodem z Ikei. Ogrom upchanych koszulek, kaftaników, spodenek, śliniaków, czapeczek i innych garderobek. Wszystko to misternie zbierałam przez 3 lata "dorastania" Olka. Albo z sentymentu, albo z myślą o tym, który właśnie nadchodzi albo dlatego, że taki dostałam prikaz od mojej 23 letniej siostry. Wywaliłam zawartość tej torby na podłogę i dostałam małpiego rozumu. Grzebałam w tym jak kura w piachu wzdychając przy tym i karcąc Olka, który miał przy tej okazji niebywałą zabawę - właził w wielką torbę Ikei i udawał, że go nie ma albo wołał ratunku, przymierzał ubranka, tarzał się w nich i rozwoził je swoimi ciągnikami i samochodem z napędem na nogi po całym mieszkaniu. Wybrałam z tej ogromnej sterty najmniejsze sztuki na jakieś pierwsze 3 miesiące życia Juniora a resztę spakowałam abarot do torby. Asortyment będę wymieniać na bieżąco.

Można więc powiedzieć, że powoli uwijam gniazdo. Jak tu go jednak nie uwijać i nie przygotowywać wszystkiego na tą szczególną chwilę? W godzinie zero nie będzie mnie już pewnie stać na myślenie, gdzie mam pieluchy z tetry, czy kupiłam małe pampersy, czy mam podbite wszelkie książeczki zdrowotne, gdzie leży kocyk dla juniora, czy mój osobisty ekwipunek jest gotowy, czy to czy tamto... W domu zostawię ostatecznie 2 facetów - jeden mały, drugi co prawda duży, ale nie spodziewam się po nim odgadywania w lot, gdzież to ja akurat trzymam w domu to czy owo. Niektórych rzeczy nawet bym chyba nie umiała w "szczytowej" formie nazwać po angielsku, ha ha. A polskim mój Broda nadal nie błyska, oj nie. Ale to już niewiele mnie akurat stresuje w chwili obecnej.

I to chyba tyle pisaniny na dzisiaj. Alejandro, który spał od 18-stej do 21-ej właśnie wstąpił na wyżyny swojej aktywności. My ze starym poziewamy a mały właśnie roznosi poukładane przeze mnie zabawki, każe sobie czytać o Kogutku Ziutku i gada jak nakręcony. O losie....