Styczniowy wpis zimowy

OJ! Dawno tu nie pisałam - wiem. Tak się jednak wszystko poukładało, że nie tyle weny i tematów mi brak, co możliwości swobodnego dostępu do komputera. Może nawet i to nie jest dobrą wymówką, bo ostatecznie komputer stoi w pokoju siostry i mogę w każdej chwili go odpalić, ale jakoś to tak inaczej niż otworzyć własnego laptopa we własnych czterech, grajewskich kątach. Pisanie tutaj zupełnie mi nie idzie a poza tym, skoro mogę pobyć z dala od ekranu komputera - staram się z tego dobrodziejstwa korzystać.

Od 20 grudnia siedzę na Pastorczyku. Olek przybył tu kilka dni wcześniej. Tu spędziliśmy i Święta i Sylwestra. Wszystko w rodzinnym gronie. Było miło, szybko minęło i życie toczy się dalej. Zima ostra i śnieżna. Z uwagi na to, że nasz Pastorczyk jest poniekąd odcięty od świata - czujemy się od tego świata odcięci na równi. Zupełnie nam to jednak nie przeszkadza. Okupujemy nowy dom, gdzie mamy ciepło, dużo przestrzeni i praktycznie nic do roboty. Na dwór raczej nie wychodzimy a jeżeli już to na krótko. Olek cieszy się dobrym zdrówkiem, ja również, i z tego względu nie wystawiamy się na szwank przeziębień i katarów, które uprzykrzały nam życie  jakiś czas temu. W ubiegłym tygodniu wyruszyłam na jeden dzień do Grajewa - do lekarza, do swego mieszkania by podlać kwiaty i popłacić rachunki. Oluś oczywiście został w Pastorczyku. Kiedy wracałam z Grajewa - śnieg sypał jak szalony. Na "naszej drodze" - czyli tej bezpośrednio już z Kolna do Pastorczyka (odcinek 3 km, droga gruntowa) - śnieg zrobił swoje i mój samochodzik utknął w sążnistej zaspie pośród białego pustkowia. Wiatr dookoła huczał jak w syberyjskiej sadze, koła ni w przód ni w tył, nogi obute w długie kozaki i tak tonęły w śniegu, było zimno i jakoś dziwnie nieprzyjemnie. Do domu miałam około 1,5 km. Niby niedaleko, ale nawet taka odległość wydawała mi się dość zawrotna na marszobiegi po zaspach po kolana. Na szczęście w dobie komórek nic tak straszne nie jest, aby nie można było sobie łatwo z tym poradzić. Zadzwoniłam do domu i zaraz na odsiecz przybył mi straktoryzowany brat. Pociągnął moje mikre autko na linie aż do samego garażu. Droga była tak fatalna, że czasami samochód po prostu pełznął po białych zwałach i traktor ciągnął go niemal włokiem. Żadnych szans na samodzielne przejechanie. A cała ta sodoma powstała w zawrotnym tempie. I tak oto mamy niemal zawsze, kiedy zima jest śnieżna. O ile nikt z nas nie musi codziennie dojeżdżać do pobliskiego Kolna (no, siostra do pracy, ale ma akurat przerwę w stażu przez cały styczeń) to droga musi być odśnieżana i utrzymywana co najmniej co 2 dni, aby swobodnie przejechała nią cysterna na mleko. Mleko odbierane jest bowiem co drugi dzień. Krowy nie przewidują opcji przerwy w jego dostawie nawet na jeden udój, ha ha. Stąd trzeba się gimnastykować. Wszystko oczywiście na głowie naszej i naszych jedynych sąsiadów. Odsuwając śnieg na boki drogi w końcu tworzy się tunel, którego już nie ma możliwości rozwalić bardziej. Poszukuje się zatem nowych tras na polach i łąkach. I takie to nasze życie tutaj - w wielkim skrócie.

Z okien widzimy białe połacie, podwórko całe zasypane i chodzi się tylko utartymi ścieżkami a najbardziej chodliwe są oczywiście traktory. Samochody osobowe spokojnie stoją w garażach i tylko terenowe mają szanse na dość swobodne poruszanie się do miasta. U nas samochód typu pickup czy terenówka jest już niemal wymogiem - nie żadną fanaberią czy maszyną dla szpanu. Kiedyś takich oczywiście nie było i ja, choć mgliście, to pamiętam jeszcze czasy jak ojciec odwoził nas do szkoły kobyłą i saniami. Tak, tak. Pamiętam te czasy! Często gęsto woził nas także traktorem. Wtedy zimy były również ostre - właśnie takie, jak wróciły teraz.

Zima tu u nas na wsi to zupełnie inny kawałek świata. Inne, odmienne od pozostałego życie. Godne większych refleksji - ale nie mam teraz możności by się o nich rozpisać z rozmachem...

Do Grajewa wracamy najprawdopodobniej w poniedziałek. Trochę już tęskno do naszych kątów, ale trzeba korzystać z czasu, kiedy możemy być poza nimi. 

Ciężarnie mam się dobrze. Mały rozpycha się często i czasem wręcz boleśnie. Zwolnienie mam do 12 stycznia i oczywiście będzie przedłużone. Do pracy mogę sobie iść w każdej chwili i na jak długo zechcę. Taki mam układ z szefową. Mogę oczywiście nie wracać już tam wcale. Wszystko tak jak sobie życzę i zależnie od tego jak będę się czuła. Układ zdrowy i rozsądny :-). 

 Za dwa tygodnie wraca Mohi. Ależ ten czas leci! 

No i moje pisanie, i tak pośpieszne, dobiega dziś końca. Wróciła od obrządku Beata, włączyła głośną muzę, gimnastykuje się i przekomarza się z Olkiem. Hałas i zamieszanie.

Wszystkim moim kochanym odwiedzającym bloga - tutaj, niemal tak na marginesie, ale jednak szczerze i z uśmiechem - dziękuję za odwiedzanie Żywotnika, wszelkie słowa troski, zainteresowania i życzenia! Wszystkim Wam życzę wspaniałego Nowego Roku. Zdrowia i spełnienia wszelakich marzeń !!!

Chcę czy nie - muszę stąd zmykać bo rumor jest nie z tej ziemi!

Rozumiecie, prawda??? ;-). Stąd proszę wybaczyć i pośpiech i ewentualne błędy.

Oczywiście w miarę możliwości wrócę :-).