Biało-przegrani

Mój kolega z pracy, który siedzi po mojej lewicy stwierdził, że Polacy grali słabo. Ja, ekspert piłkarski z niskiej półki, myślałam natomiast, że grali nieźle a jedynie zabrakło im szczęścia. Ale kolega na meczu był osobiście. Tak, tak, przejechał z kolegami Polskę na wskroś, by uczestniczyć w tej naszej futbolowej - a jednak! -  porażce, choć jechał tam z taką samą dobrą nadzieją, jaką żywiła większość naszego kraju. I na piłce się zna. Sam grał w III ligowej drużynie a obecnie jest prezesem klubu sportowego z tą drużyną związanego. Piłka jako piłka interesuje go w pełnym tego słowa znaczeniu a nie tylko wyrywkowo jak mnie i wielu innych "niedzielnych" kibiców, którzy trwali w mobilizacji od 8 do 16 czerwca 2012. Dlatego przyjęłam jego opinię za dość miarodajną i już mi nie żal naszych chłopaków z reprezentacji. Zresztą, ich samych to może i tak nie było mi za bardzo żal - żal mi naszego narodu i tych dalszych emocji jakich został pozbawiony.

Kolega stwierdził, że mecz oglądany na żywo i w telewizji zdecydowanie się różni. Podczas gdy ja miałam wrażenie, iż chłopaki walczyli, starali się (zwłaszcza w pierwszej połowie) i zagrali mecz na poziomie - on wydał opinię zgoła odwrotną. Taką samą zresztą wydał mój drugi kolega z pracy, który jak i ja mecz oglądał w TV. No i weź tu bądź mądra, babo...

Mecz oglądaliśmy w Pastorczyku. W koszulkach i pomalowanych gębach. Mój ojciec palił papierosy odpalając jeden od drugiego, ja komentowałam murawę niczym Szpakowski a Mohi zażerał słone orzeszki tak nieświadomie, że kiedy zobaczył dno opakowania, ze zdziwienia postawił oczy w piłkarski słupek. Olek z Mikołajem spędzający czas meczu na tarasie, trąbili wuwuzelami tak intensywnie, że w efekcie musiałam im te narzędzia - początkowo jako-takiego triumfu a na koniec definitywnej klęski - odebrać. Maksi zmęczony całym dniem na podwórku zasnął znużony po drugiej połowie meczu. Bartek Beaty - zwykle małomówny - wyjątkowo się podczas meczu rozgadał a sama Beata, która przeżywa jeszcze armagedon porodu oznajmiła, że Polakom życzy dobrze, ale generalnie to wszystko ma w d... Malutki Tomasz - jakby przeczuwając, że jego trzecie w ciągu ośmiu dni życia piłkarskie widowisko znów nie zakończy się dla nas zanadto pomyślnie - spał spokojnie w swojej kołysce tak przez cały mecz jak i długo po. Moja mama - znając bezbramkowy wynik pierwszej połowy - poszła spać. Rano bała się zapytać o wynik, ale kiedy mimochodem usłyszała o nim w radio, przybiegła do nas w te pędy, co by się upewnić, czy aby dobrze usłyszała. Utwierdzona w złej nowinie pogrążyła się w smutnym niedowierzaniu i tak jak cała Polska - można by rzec, że przeżyła niedzielę w ... skopanym humorze ;-).

Było jak było. Miało być wspaniale a wyszło jak zawsze. I niech mi ktoś powie, że martyrologia narodu polskiego to bajka. Że to nasze przewrażliwienie. Akurat! A już polska martyrologia futbolowa... Tutaj nie trzeba słów. Ona bez końca objawia się w czynach - a może raczej ich braku - naszej drużyny. Tak bardzo chcemy, tak bardzo na coś dobrego liczymy, tak się spinamy, tak walczymy, że oczywiście - aby nie daj boże nie poczuć smaku zwycięstwa a nadal pozostawać we właściwym nam poczuciu ucisku i stłumionego zrywu do walki - musimy oberwać. By za jakiś czas znów mieć szansę na mobilizację i znów na niej zakończyć. O. 

Gospodarz Euro zakończył swoje własne Euro na ostatniej pozycji najsłabszej grupy. Pięknie. Wobec takiego stanu rzeczy już nawet porażka Rosji zupełnie nie miała dla mnie znaczenia. Ale tak to bywa - gdzie dwóch się bije, tam trzeci korzysta. Wojna polsko-ruska zakończyła się klęską... obu armii. Tymczasem pole bitwy zdobyli Ci, którzy do zwycięstwa niekoniecznie byli nominowani. Zwłaszcza Grecja, której wyjście z grupy euro wróży się w zupełnie innym sensie...

Pomimo żalu z powodu Polski przegranej - trzeba ten fakt przyjąć z honorem i jednocześnie pokłonić się z uznaniem i Knedliczkom i Heraklesom. Mniejsza o to, czy zagrają jeszcze więcej niż po jednym meczu. Osiągnęli bowiem cel jaki miała co najmniej każda, w tym nasza, reprezentacja - wyszli z grupy.

Szkoda i smutno, że nie ma już komu kibicować z założenia i z sercem. Niby "nic się nie stało", ale jednak się stało.  Mimo to, Euro jak piłka toczy się dalej a Polska nadal jest biało-czerwona. Najgorsze zaś jest to, że nie wiem komu teraz kibicować... Jestem rozdarta jak polski sztandar ;-). Przeżywam traumę! I nie wiem już kogo winić o swój stan - Smudę czy tradycyjnie... Tuska... Ach...

Swoje wielkie zaangażowanie w Euro ogłaszam za zniwelowane do poziomu emocji bezpiecznych. Kto chce i może - niech wygra. A ja oczywiście - jako obywatelka narodu uciśnionych - będę zawsze za słabszym. Biało-czerwoną flagę dedykuję więc teraz zwycięzcy - niech mu ta flaga przyniesie szczęście, niech będzie dumny, że zdobył triumf w imprezie współorganizowanej przez Polskę. Małymi literami jednak dodam, że choć zwycięzca na razie jest mi obojętny - wolę nie dedykować naszej flagi sąsiadom zza Odry (jakoś mi tak nie w smak...).

No i żeby nie było, że jestem wredna małpa zielona a nie wyrozumiała biało-czerwona - mimo wszystko dziękuję naszym za te nieliczne co prawda, ale jednak gorące i fajne emocje :).

A na zakończenie owegoż kopania słów po ekranie dodam z uśmiechem, że w niedzielni poranek, po naszej przegranej - Maksymilian - ustrojony w euro-koszulkę do kolan i gumaki w paski wyszedł z domu i podreptał wprost po nasz... kurnik. No cóż, kury nie zostały dopuszczone do Euro pomimo wygranych eliminacji więc i wyniku meczu nie znały - stąd pewnie Maksi poszedł im go objawić. A kury - jak to kury - najpierw zrobiły sobie z tego jaja a potem, mimo że wcale nie było spoko - chórem zagdakały głośne ko-ko-ko-ko. I pędem wybiegły na... murawę podwórka. Miały zagrać mecz z łaciatymi prosiakami ;-). Ale babcia nie dopuściła do konfrontacji. Najpierw biegała więc jedna drużyna a dopiero potem druga... Po przegranej Polaków - babcia chwilowo ma bowiem dość futbolu ;-).

Do kurnika, do kurnika...

Och, zamknięte... kiedy ta babcia wypuści koko... Rywale już formują atak i ryją murawę...