Francja elegancja - uwaga post o mężu ;-) !

Niedziela. Poranek, nieco po 7-ej. W żółtej piżamie w pieski Snoopy wywlekam się z sypialni i zmierzam do łazienki. W przedpokoju natykam się na niezwykle eleganckiego Pana spowitego w perfumy, koszulę, garnitur i obutego w wypolerowane na glanc buty. Pan radośnie sobie podśpiewuje i zapina zegarek na obmankietowionym nadgarstku. Z poczochranym czambułem i w tych swoich żółtych piżamkach stanowię zajebisty kontrast do tego Pana. Pana Em. Zatrzymuję się, opieram o naszą równie zajebistą jak moje piżamki boazerię, odruchowo przylizuję palcami czochra i pytam - choć odpowiedź doskonale znam – „A Pan to gdzie się wybiera taki wyfiokowany, proszę Pana?”. Odpowiedź mogła być tylko jedna. „Do Francji, droga Pani” – rzecze Pan przywdziewając trendy ¾ płaszcz, piękny, filcowy kapelusz rodem ze Sztokholmu i wiążąc pod szyją szal na modny supeł. „No jasne, myślę sobie - i nie powiem, że bez pewnego takiego wręcz AŻ zachwytu – jak Francja to i Elegancja. Przez duże E.” Stoję sobie przy tej boazerii, taka zwykła i na bosaka, z założonymi rękoma i obserwuję kokoszącego się przed lustrem Em. Po chwili człapią do nas obaj chłopcy. Malutki zaspany, ale zawadiacko uśmiechnięty a większy też zaspany ale z miną pochmurną. Bo on też chce jechać z tatą do Francji. Kiedy tylko Em zapowiedział mi swój wyjazd do Bordeaux – biorąc pod uwagę, że niedawno był w Hiszpanii (Malaga i Granada), trochę dawniej w Holandii (Amsterdam, Rotterdam) a wiosną całe 2 miesiące w Szwecji (Sztokholm), natomiast ja - oczywiście - nie byłam nigdzie – zapowiedziałam groźnie – lecimy z Tobą! Em paradoksalnie przyklasnął i kazał bukować bilety, ale... to, że ja czegoś chcę wcale nie oznacza, że mogę. Urlopu już niewiele, dzieci bez żadnych dokumentów... Stąd jedyne co mi pozostało to postać w piżamce w pieski, popodpierać ścianę z boazerii i popatrzeć jak Em do Francji wybiera się sam.

Ten człowiek to się nalata po świecie... Podczas wypełniania kolejnych wniosków o jego karty pobytu naliczyłam, że obleciał już co najmniej 25 państw. A choćby - Indie (wiadomo), Nepal, Birma, Tajlandia, Pakistan, Bangladesz, USA, Wenezuela, Brazylia, Surinam, Wyspy Karaibskie - Jamajka, Gujana Francuska, Dominikana, Trynidad i Tobago, Wielka Brytania, Francja, Hiszpania, Holandia, Belgia, Szwajcaria, Niemcy, Litwa, Szwecja... W kilku krajach – jak choćby w owej Francji był kilkakrotnie. Ba, we Francji po raz pierwszy się spotkaliśmy. Więc mam do tego kraju sentyment i na pomysł kolejnej podróży zapaliłam się ostrym płomieniem, który – jak wiecie – szybciuteńko zgasł... Lista państw, w których Em jeszcze nie był jest oczywiście otwarta jak on sam i boskie przestworza... Kolejne zaś wypady tam, gdzie już był też się ponoć szykują. Jeśli się nie przesłyszałam to w planach najbliższych znów kroi się Belgia, USA, Brazylia... Czy przypadkiem nie usłyszałam również słowa Gruzja? Nie ogarniam. Ten człowiek lata jakby sam miał skrzydła. Odkąd się znamy i jesteśmy razem - non stop przeżywamy rozstania i rozłąki. Przywykłam do tego jak krowa do siana i żadna wiadomość odnośnie kolejnej podróży nie robi już na mnie wrażenia. Jedyne, na co założyłam blokadę to wyjazdy na więcej niż 2 miesiące. Wiem co mówię i wiem, że taka blokada jest nieodzowna. Przeżyłam rozłąkę półroczną i 4,5 miesięczną. Wystarczy. Ja jestem wiejska siłaczka - zniosę na barach nawet więcej, ale dzieci na taki kurs wytrzymałości nie zapisuję, o nie. 

No i jeszcze jedno - bardzo podziwiam lekkość z jaką Em udaje się tu bądź tam i nie mówię tu bynajmniej o lekkości walizki, choć doświadczenie Em na polu bagażowym też nie pozostaje bez znaczenia. Lekkość jaką mam na myśli to niezwykle naturalne podejście do każdej jego podróży. Czy to lot do Caracas czy do Barcelony - on traktuje go tak, jak ja traktuję swoje wyjazdy do... Pastorczyka? Podczas gdy dla mnie wyprawa na jeden dzień do stolicy to już przeżycie niemal metafizyczne III stopnia, dla niego każdy zagraniczny wyjazd jest jak wyjście... po zakupy. On jest taki swobodny, taki zawsze przygotowany, zawsze cierpliwy, zawsze pewny tego po co i gdzie leci. A lata... zawsze biznesowo. W zasadzie - poza Paryżem 2007 ;-) - nigdy nigdzie nie był w innym celu. Zawsze mi mówił, że jego największym hobby jest praca. Wielokrotnie o tym myślałam. Dziś wiem na pewno, że ta deklaracja nie była czekiem bez pokrycia. Na szczęście - w takim a nie innym stanie rzeczy naszego wspólnego życia - ta wiadomość jest DOBRA ;-).

Mąż obieżyświat. Sama nie wiem jak to możliwe, że takiego a nie innego przypisał mi Bóg. Bo tylko Bóg - mający na oku cały świat - mógł mi Tego człowieka przypisać. 

"Nic nie dzieje się bez przypadku a wręcz wszystko ma swój sens. Nie zjawiłem się u Ciebie bez powodu ani też los nie dał mi Ciebie bez powodu. Może nawet nigdy nie dowiemy się, dlaczego tak się stało, ale Siła Wyższa ukończyła całkiem niezłe Uniwersyteta coby znaleźć chemiczny związek między Pastorczykiem i Grajewem a Kalkutą i resztą świata".

Jego hinduska dusza jest tak naprawdę duszą światowca. Ciągle jeszcze mało polską i jakby... nie widzę Go Polakiem nigdy, choć całkiem nieźle wpasował się w małe miasteczko wschodniej Polski. Trudno mi widzieć w nim też typowego Hindusa. On jest dla mnie... nie wiem jak to zabrzmi, ale słowa "całym światem" oddadzą chyba zarówno słowny jak i emocjonalny charakter tego osobnika ;-).

Czy to ja takiego chciałam, czy to ja takiemu byłam dana?

"Tato - smutno mi, że odjeżdżasz" - po polsku mówi Olu i przytula się do pachnącego, eleganckiego Tatuśka. Średnio elegancka matka w psiej piżamie tłumaczy, choć okazuje się, że elegancki Tata i tak wie o co chodzi i podnosi obu synów pod sufit. Poły płaszcza ukazują koszulę w drobną krateczkę, którą poprzedniego dnia suszyłam skwapliwie na wieszaku. Tyle buzi co Tata daje synom to ja chyba nigdy nie otrzymałam w swym życiu od nikogo ;-). Wiergające nóżki wirują dookoła tatusiowej postaci. Wszystkie psy na mojej piżamie ujadają z radością merdając ogonami. Całusek w czochrańca również dla mnie "be safe, take care my lovely Jo".

Cała nasza trójka stoi w oknie najmniejszego pokoju - "biura Taty" - machamy, chłopcy walą łapkami w szybę z ekstazą, ja z małej oddali ocieram drobną łezkę. 

Jesteś najprzystojniejszym mężem w kapeluszu mój drogi Em - pomyślałam sobie kiedy rondo szwedzkiego kapelusza zniknęło za rogiem bloku.

Cały dzień myślałam, czy doleciał.

Właśnie napisał, że jest w Bordeaux.