Wina, wina dajcie!

Em wrócił z Francji dopiero przedwczoraj późnym popołudniem. TAM poleciał samolotem, TUTAJ wrócił pociągiem jadącym trasą: Bordeaux-Paryż-Amsterdam-Warszawa-Białystok-Grajewo.

Też jestem pod wrażeniem...

Czemu wracał pociągiem?

A podjęlibyście próby wsiąść do samolotu z 20 butelkami wina?

Ja też nie...

Kiedy Em wystawił wszystkie te butelki na kuchenny stolik - dostałam małpiego rozumu. Nie, nie na widok wina jako takiego, gdyż nigdy smakoszem wina nie byłam, ale na tę właśnie moc butelek, które zajęły połowę stołu i prezentowały się na nim zjawiskowo. Wino czerwone, wino różowe, wino białe. Wino najwyższej jakości, wino wprost od producentów, których i winnice i piwnice Em miał okazję zwiedzić. Wino, które przywiózł dostał od nich jako sample czyli "do spróbowania". Podobno dostał co najmniej 10 butelek więcej, ale nie miał szansy rozwiązać "problemu" logistycznie. Dzień przed wyjazdem zszedł więc do recepcji hotelu, w którym mieszkał i okazał wielki gest. Poprosił recepcjonistów o kieliszki i zapowiedział, że chce się z nimi napić wina, które będzie produkowane pod marką jego firmy. Recepcjoniści wykazali entuzjazm i wahanie jednocześnie. W końcu byli w pracy... Em szybko załatwił sprawę z ich menedżerką i za chwilę "jego" wino pili już wszyscy dookoła - i recepcjoniści z menadżerką i pokojówki i ochroniarze i sprzątaczki i kucharze i goście siedzący w hotelowym barze. Kiedy "pękły" trzy butelki Em poleciał do swego pokoju i przyniósł kolejne cztery. Kiedy i te zadzwoniły pustką pognał po jeszcze trzy.

Co Ci ludzie sobie o Tobie pomyśleli? Że ty gąsior z winem trzymasz w pokoju? Nosiłeś jak z Kany Galilejskiej, kurde mol!

Nie wiem, co sobie pomyśleli, ale byłem niemal jak winny bóg. Wszyscy się do mnie uśmiechali, pozdrawiali i kiwali głową z uznaniem.

Hotelowy VIP normalnie...

Niby rozrzutny (raczej rozlewny może?) jak cholera, prawda? Cóż jednak biedak miał począć z taką ilością trunku, który skrupulatnie kolekcjonował w hotelowym pokoju przez kilka dni? Od przybytku niby głowa nie boli, ale od nadmiaru wina i owszem... Em bardzo lubi wino i pił go tam na miejscu sporo, ale chyba nawet siermiężny alkoholik nie byłby w stanie wyłomotać blisko 30 butelek przez kilka dni a w międzyczasie być trzeźwym, przytomnym, chodzić na spotkania i dobijać interesów.

Pomimo wielu butelek wina skonsumowanych w hotelu, Em nadal miał pokaźną ich liczbę. Obkupił się więc w termoizolacyjne torby i rolki papierowych ręczników. Poowijał buteleczki starannie i poustawiał ciasno w zielonych torbach. Tym samym zrezygnował z powrotu samolotem, bo kto by takiego winnego terrorystę wziął na pokład... Pojechał więc pociągiem do Paryża a stamtąd do Amsterdamu. Nie dostał tego samego dnia biletu do Warszawy więc przenocował w hotelu, w którym kiedyś nocowaliśmy razem. Amsterdam to taki trochę jego drugi dom. Mieszkał w Holandii 2 lata i często bywał w tym mieście. Jego obecna firma (a raczej ta, dla której pracuje) też jest tam zarejestrowana.

Podliczyliśmy, że jego kolejowy powrót do domu trwał jakieś 28 godzin...

Ale czego się nie robi dla 20 butelek wspaniałego wina, za które na dodatek nie zapłaciło się ni centa, prawda?

EM był pod wrażeniem francuskiego winiarstwa oraz pewnego człowieka, który o winie wiedział wszystko i nie miał oporów, by się z nim tą wiedzą dzielić - przy winie, rzecz jasna.

Jestem teraz sam jak wine professor Jo - oznajmił mi z dumą na grajewskim dworcu PKP, gdzie pojechałam po niego z chłopcami samochodem, co by nieszczęśliwie nie potknął się gdzieś przełażąc przez "naszą" dworcową dziurę w płocie i... nie potłukł cennego szkła.

Kiedy wysiadł z pociągu, dzieci oszalały. Darły się do niego wniebogłosy a tata z bagażami łamał przepisy i przełaził do nich przez tory "na dziko".

Ja tu po Ciebie jadę byś nie łaził przez dziury w siatce a ty wprost przez tory jak jaki biebrzański łoś - skarciłam osobnika.

"Ciko babe" - zobacz co dla Ciebie mam! I kazał mi unieść zieloną torbę. Silna jestem, ale nawet oburącz ledwo ją drgnęłam. Jak on ją przytachał? A miał jeszcze walizę z ciuchami i innym podróżnymi gadżetami...

Prosto z dworca pojechaliśmy do Tesco po drobne zakupy. I wiecie co Em zakupił w pierwszym rzędzie? Cztery butelki Paulanera. Piwa!

I tak oto na zwieńczenie dnia i powrotu ojca rodziny piliśmy piwo, podczas gdy na kuchennym stole stało sobie spokojnie 20 butelek dobrego wina. Ciekawy paradoks, prawda?

Em uznał, że winem się "opił" a poza tym to, które przywiózł będziemy mieli na specjalne okazje. No niech mu, miał szczęście, że nie jestem winopijcą, bo inaczej bym mu nie podarowała.

Butelki wstawiliśmy, a raczej położyliśmy w małej szafeczce stojącej w przedpokoju. Z uwagi na to, że nie ufamy do końca Maksymilianowi i jego wszędobylstwu - szafeczka została oklejona taśmą - co by pewnego dnia nie zauważyć syna tachającego pod pachą butle a w gorszym przypadku nie usłyszeć kaskady tłukącego się szkła.

Nie wiem kiedy tę szafeczkę odlakujemy. Na pewno jednak podzielę się z Wami moją opinią na temat wina prosto z winnic Bordeaux ;-).

A tak na zakończenie - kilka ogólnych wrażeń Em z podróży.

Otóż, zaliczył on kilka obiadów u osób, z którymi się spotykał. Pytałam co jadł - bo on przecież ni mięsa ni ryb... Jadłem głownie sery - a zwłaszcza te najbardziej śmierdzące, jakieś sałaty, ziemniaki i fantastyczne pomidory z octem - oczywiście winnym. Piłem oczywiście dużo wina i na nieszczęście mało wody. Oni tam nie piją ani wody ani piwa - dookoła jedynie wino. I kawa. Ach - w pewnej restauracji jadłem pizzę z wieloma rodzajami serów - fantastyczna. Następnego dnia piekłam więc w domu pizzę obłożoną możliwie dostępnymi u nas rodzajami serów - zwykły żółty, feta, mozzarella, pleśniaki... Ale co tam te nasze serki w porównaniu z cuchnielami z Francji...

Samego Bordeaux Em nie miał czasu zwiedzić aczkolwiek nałaził się po nim tak, że aż rozwalił mu się but i przetarły spodnie. Spodnie zapasowe miał, buty musiał kupić nowe.

A wczoraj ze skrzynki na listy wyjęłam pocztówkę z Bordeaux ;-). Em zawsze nam wysyła kartki ze swoich wojaży i często-gęsto wraca wcześniej niż kartka dociera. Mimo to i tak miło!

Ale się rozpisałam. A miało być krótko i zwięźle.

Jeszcze jedno (już ostatnie, pls ;-)). Nie zrobiłam naszym butelkom zdjęcia. Wiecie dlaczego? Bo w domu jest kilka telefonów komórkowych z aparatami, 2 laptopy i iPady z kamerami, aparat-małpka i co najmniej 4 inne aparaty fotograficzne w tym 2 profesjonalne wypasy. Więc jakim cudem mogłam zrobić zdjęcie...