Aleksander Niebieski

Mało dobrego. Od początku roku niemal samo zło. Jak nie dotyka mnie, dotyka moich bliskich.

Ale widać taki mój krzyż na ten czas. I trzeba go nieść. Bo skoro jest krzyż to kiedyś będzie i zwycięstwo. 

To jedyne co sobie wzięłam do głowy w związku z nadchodzącą Wielkanocą. Reszta jest poza mną i w zasadzie modlę się na te święta jedynie o... święty spokój.

W negatywach codzienności szukam sobie jednak pozytywnych okruchów. Przedwczoraj dostarczył mi ich mój okruszek Aleksander. Z okazji nadchodzących Świąt jego przedszkole przygotowało tematyczną inscenizację dla rodziców. Każde dziecko "grało" jakiś kolor, były tańce i piosenki. Na koniec kiermasz przygotowanych przez dzieciaki ozdób wielkanocnych i odwiedziny Zająca, który wręczył młodym aktorom słodkie jajeczka.

Leciałam z pracy niemal galopem, co by się nie spóźnić na imprezę. Ale wiadomo - szlaban na przejeździe kolejowym ciach mi przed maską w dół, wraz ze szlabanem korek budujący się głównie z tirów, zaraz za szlabanem czerwone światło, potem brak miejsca do zaparkowania auta przy przedszkolu... Wpadłam do budynku zziajana, zdjęłam buty i wtłoczyłam się na zatłoczoną salkę. Jakaś dziewczynka w żółtych barwach kończyła właśnie swoją kwestię i podawała wielki mikrofon do mojej drobniutkiej Kropki - w niebieskim ubranku, niebieskiej bibułowej czapie i wielkiej niebieskiej kokardzie przypiętej do bluzeczki. 

Aleksander Wielki-Niewielki Niebieski.

Nie widział mnie, ale ja widziałam go doskonale, choć musiałam wyginać się i wyciągać szyję jak gęś. Wzrostem bowiem nie grzeszę, a kilku sterczących jak koły w płocie ojców - i owszem. 

Indywidualny występ Oleśka był króciutki. Tyci jak on sam. Jeden wers.

"Jestem błękit, kolor nieba - tylko w górę spojrzeć trzeba" - wyrecytował z uśmiechem, oddał mikrofon kolejnemu z kolorów i wtedy zauważył mnie. 

Nie dość, że ta skromna linijka wiersza - no nie ukrywam! - wzruszyła mnie prawie do łez to jeszcze miałam dodatkową uciechę, gdyż Oluś machał i śmiał się do mnie jakby zobaczył mnie pierwszy raz po wielu latach. Ba, nawet słyszałam a raczej wywnioskowałam z ruchu warg, że powtarza sobie pod nosem podekscytowanym głosikiem - "mama, mama, mama". Niebywałe - ale prawdziwe - dzieciom do szczęścia najbardziej potrzebna bywa obecność rodziców. Zwłaszcza wtedy, kiedy stają na scenie - najpierw przedszkolnej, potem szkolnej a potem scenie samego życia...

Jestem błękit kolor nieba, tylko w górę spojrzeć trzeba... Wzruszyłam się nie tylko tym, że Olu wymawiał te słowa. Również dlatego, że w obliczu ostatnich niemiłych wydarzeń w moim życiu zabrzmiały one prawdziwie. Odniosłam je do siebie. Błękit bowiem istnieje zawsze. Wystarczy tylko czasem podnieść głowę. Dostrzec go. Widzieć błękit a nie ciemne chmury.

Po inscenizacji Olu przybiegł do mnie jak na skrzydłach. Ależ się tulił i cieszył! I te jego słodkie "mama, mama, mama". Tak, to jest właśnie ten mój Błękit!. Takie chwile. Oboje byliśmy szczęśliwi.

Do czasu, kiedy nie oznajmiłam młodemu człowiekowi, że teraz wybieramy się do przychodni na szczepionkę. Łzy lały się jak strugi deszczu, rozpacz hulała po całym domu, smutek zaatakował duszę a paraliż małe ciało. Jako małolatek Olu nigdy nie płakał na szczepionkach, chociaż zawsze dostawał porządne kłucia - nie kupowałam bowiem nigdy szczepionek skojarzonych... No tak, ale tamte szczepionki były wtedy, gdy pacjent jeszcze nie miał ich świadomości. Teraz, jak na 5-cio latka przystało - nie dał się już ot tak wpakować w auto i zawieść w nieznane. Zrobił rozeznanie, zadawał pytania, włączył obawy. Prawidłowo ;). 

W przychodni wszystko poszło dość sprawnie - zanim Olu się obejrzał (a Maksio towarzysz zdążył znudzić) - był już zważony (15.300 kg), zmierzony (106 cm), miał sprawdzone ciśnienie (idealne), sprawdzony wzrok (idealny), osłuchany przez lekarkę i zaszczepiony. Ani się spostrzegł a już było PO. Najpierw jakieś 2 kropelki o niezbyt ciekawym smaku a potem zastrzyk w chudą rączkę. "Mamo, nic a nic nie poczułem". "Bo jesteś bohaterem" - poklepałam synka po czarnym łepku naklejając mu jednocześnie na bluzkę naklejkę "dzielny pacjent". "Eh, te pani dzieci to jakieś takie inne, szczególne" - dodała na koniec nasza pielęgniarka. Nie muszę dodawać, że na te słowa urosłam w swym błękicie po sam błękit :).

Następnego dnia bohater nie poszedł jednak do przedszkola. "Mamo, ręka mnie boli. I głowa. I nogi. I spać mi się chce." Nic mu w gruncie rzeczy nie było, podejrzewam, że troszkę symulował. Czasem jednak przymykam oczy na takie akty ratunku przed przedszkolem.

Aleksander to jest takie rzeczywiście trochę błękitne dziecko. Pozytywne i kojące. Owszem bywa i gradową chmurką, ale kto nią nie bywa? Jest delikatny, wrażliwy i czuły. 

O Maksymilianku - równie czułym i wrażliwym ale zdecydowanie mniej delikatnym - innym razem. Może po bilansie, na który niebawem się wybieramy.

Jak najwięcej błękitu Wam życzę. Wystarczy, że spojrzycie w górę a on na pewno tam będzie :).

PS. Wczoraj w kraju mojego męża było Święto Kolorów - HOLI.

Polska a Indie to zupełnie dwa inne światy, ale zawsze w granicach naszych Świąt Zmarłych, kiedy my palimy znicze, u nich jest Diwali - Święto Światła. Kiedy u nas Wielkanoc, kolorujemy jajka i cieszymy się z pierwszych kwiatów, młodej zieleni (OK, NIE TYM RAZEM!), słońca i błękitu - oni mają Holi, podczas którego wszystko tonie w barwnych proszkach - ludzie, rzeczy i zwierzęta. 

Przypadek czy coś w tym jest? ;)