Tasiemiec wielowątkowy

W poniedziałek rano zawiozłam mamę do szpitala w Białymstoku. 

Droga była lekka, łatwa i przyjemna. Bystre słońce błyskało mi promieniami prosto w okulary, co lekko uprzykrzało mi jazdę, ale nie narzekałam na ten feler zbyt głośno, gdyż:

1. słońce - element obecnie deficytowy - przyjmować je więc należy nawet w oczy szeroko otwarte podczas jazdy...

2. brak słońca podczas podobnej podróży następnego dnia okazał się znacznie bardziej dramatyczny.

Dojechawszy do swojego miasta uniwersyteckiego - utartym szlakiem pomknęłam pod uniwersytecki szpital - od lat potocznie zwany Gigantem. Nie bez powodu, ma się rozumieć.

Dotarłszy:

Najpierw pół godziny kręciłam się po szpitalnym parkingu w poszukiwaniu miejsca by gdzieś przycupnąć swoją polówkę. Miejsca nie znalazłam. Szpital - jak to Gigant - ogromny, aut pod jego gmachem jeszcze więcej. Wyjechałam więc z tego parkingu jak nie pyszna. Z kwitkiem. Opłaconym zresztą w kwocie 2,50 zł. Nieważne, że nie zaparkowałam ani na sekundę a jedynie zżarłam trochę nerwów i paliwa mijając się w labiryncie ścieżynek z innymi poszukującymi kawałka podłogi autami. Na chodnikach i skwerkach w okolicy szpitala ani igły wbić, nie to co karoserię i cztery koła... Dwa razy okrążyłam pobliskie rondo w poszukiwaniu miejsca by przystanąć i rozsądku by nie dostać świra. W końcu wjechałam na rozległy i niemal pusty parking przy pobliskiej Filharmonii. Oczywiście przed parkingiem zakaz parkowania dla "obcych" i szlaban. Szlaban jednak uniesiony - więc sobie pozwoliłam... Obok dwie taksówki. Wyskoczyłam zza kierownicy, pędzikiem do taksówkarza i pytam: Panie, jak Pan myśli? Mogę tu tak sobie poparkować jakiś czas? Starszy Pan - majestatycznie opuścił szybę swojego wozu i serdecznie zaprosił do współdzielenia przyfilharmonijnej przestrzeni - Niech pani sobie parkuje, codziennie tu stoję, nikt nie kontroluje, szlaban podniesiony cały dzień.

A niech mnie nawet i skasują za parkowanie na dziko - pomyślałam. Chrzanię to. Problem sercowy mamy w końcu mamy - więc może jakiś parkingowy kanar i nam w razie czego okaże serce. Torbę podróżną na ramię i poszłyśmy do szpitala. Nie było daleko, nie. Ale mi popizgało wiaterkiem po rajstopkach, że u hu hu. Jo. Znowu miałam rajstopy (ale nie tamte podarte, nie, nie - inne, już bardziej pancerne). I mini - a jakże. Dżinsową. Z Lidla - k woli ścisłości. Bo to było jakoś tak, że pewnego dnia zaleciałam do Lidla po rukolę i oliwki. Leciałam chybcikiem, bo do przedszkola po dziecię śpieszno i nianię by już od młodszego uwolnić... I tak mi się oczy niebacznie rozbiegły po tych "lawetach" z mydłem i powidłem co to zawsze stoją na środku tegoż sklepu... I te spódniczki tak sobie leżały niedbale... Podarte opakowania, pomemłane, wszystkie rozmiar 36. Idealne. Nawet się głębiej nie zastanowiłam, czy brać. Nawet sobie nie przyłożyłam do siebie. Do kosza i wio. I mówię Wam - idealna. Nie zdejmowałabym ani na chwilę. No, ale czasem zdejmuję. I potem znów zakładam. Nawet w mróz. Śnieg. Wiatr. Taka to, moi mili super mini maksymalnie udana. Szkoda, że nie ma ci ona fan pejdża na fejsie - dałabym jej co najmniej z 1000 superlajków ;-).

Dobra, koniec żartów.

W końcu idziemy do szpitala. W poważnej sprawie. Najpierw na Centralną Izbę Przyjęć. Otwieramy drzwi i ... - choć to nie ja mam problem z sercem - jestem blisko jego zawału. I choć przyszłyśmy tu w poważnej sprawie - ogarnia mnie jakiś przewrotny śmiech. Ludzi tłum. Okiem sięgam by nim do końca kolejki dotrzeć i choć moje oko - zgoda - nawet w okularach lekko niedowidzi - to i sokole by nie pomogło. Przeciskamy się na koniec tej niebotycznej kolei i spoglądamy na siebie porozumiewawczo - mama w oczach ma dramat a ja chyba jednak komedię. Sadzam mamę na krzesełko a sama stoję w kolejce. Rozdziewam się z kurtki, przyglądam tłumom, pykam telefonem... Jak dobrze, że mam smartfona... Pocztę sprawdzam, czaty urządzam z mężem, z A. wymieniam myśli i słowa, na Fejsie się sobie pałętam... Po 2,5 godziny udręki dobijamy do okienka. Rejestracja już nie trwa długo. Odchodzimy do przebieralni, potem idziemy na oddział. A kolejka nadal jak kolej transsyberyjska... Do nieba by wołać o pomstę, ale czy by kto w niebie pomsty chciał słuchać? Ogromny szpital w 300-stu tysięcznym mieście, przyjmujący pacjentów z całego regionu bądź nawet spoza, pacjentów z wyznaczonymi terminami hospitalizacji i taki cyrk! Dwa okienka rejestracyjne dla takiej rzeszy chorych! 

Ale to jest nic. To były tylko 2,5 godziny.

Trzy tygodnie przed przyjęciem do szpitala byłam z mamą w tym samym szpitalu w poradni kardiochirurgicznej. Na przyjęcie czekałyśmy... 7 godzin, choć było tylko troje pacjentów. Jak to możliwe? Ano. Przecież wiadomo nie od dziś, że polska służba zdrowia z cudów słynie. Cudownie uzdrawia. Wiecie jak to jest grzać twardą ławę przed drzwiami gabinetu przez 7 godzin? Lepiej się nie dowiadujcie...

Samo przyjęcie na oddział odbyło się już szybkie i sprawne - krótki wywiad, badanie cienienia, pobór krwi. Następnie zaprowadzono mamę na salę numer 4, wskazano łóżko i nakazano czekać na rozwój wypadków. Niemal od razu "koleżanki" z sali - wszystkie już PO operacjach serca - ciepło przyjęły mamę do swego grona. Po tym, jak mama "urządziła" się na sali i wymieniła pierwsze doświadczenia z towarzyszkami niedoli, ja zebrałam się do kawałka i opuściłam podwoje Giganta. 

Na szczęście szlaban przy Filharmonii nadal był podniesiony...

Droga do Grajewa - idealna. Dojechałam jakbym leciała. 

Oczekiwałam, że następnego dnia mama zadzwoni z informacją o terminie operacji i że termin ten nie nastąpi później niż za dzień, dwa.

Siedzę więc dnia następnego w pracy i czekam. Dzwoni mama i mówi, że... wypisują ją ze szpitala i dobrze by było, żebym po nią przyjechała. Tego typu operacja wymaga, by pacjent był zdrów na tip-top (pomijając przypadłość do operowania - ma się rozumieć) a u mamy - okazuje się - nie wszystko gra. Nałaziła się już po lekarzach wszelkiej maści zanim przybyła na oddział i była pewna, że jest już przygotowana na wielkie cięcie. Guzik. Do domu, znów do lekarzy, potem znów do poradni kardiochirurgicznej i znów na Rejestrację Centralną... 

Można dostać zajoba? Można. Nie dość, że wszystko się przeciąga, mama ma serdecznie dość to jeszcze ja kolejne dni urlopu muszę na te wycieczki pobierać. Początek roku a ja już się z niego wycyckuję na cacy. Ale co zrobić? Biedna mama sama się nigdzie nie ruszy a nikt inny poza mną jej nie wspomoże.

Zwolniłam się więc przedwczoraj z pracy 1,5 godziny, odebrałam Olka z przedszkola i razem ruszyliśmy po Babcię w dal. Może to nie jest odległość jak do Kalkuty, bo jakieś 75 km, ale w dwie strony daje to już 150. A tu zima szaleje. Sypie śnieg. Tańczy i miota się po szosie, w szyby się dobija, widoczność utrudnia. Ruch duży, w jednym z leśnych ciągów przymusowy postój 20 minut. Wypadek - myślę. Ale nie - drzewo na drodze - albo sobie samo rymło albo je ktoś podciął... Olek się nudzi, zjada przedszkolnego banana a w końcu zasypia. Wlokę się jak żółw - najpierw za lawetą z drewnem, potem za zdezelowaną ciężarówką. Szybciej niż 60 się nie da. Wyprzedzić-nie wyprzedzić... Już, już mam wyprzedzić a tu sznur pojazdów z naprzeciwka. I tak aż do Białegostoku... Na szczęście na "Gigantycznym" parkingu nie brak już wolnych miejsc.

Aleksander robi furorę na "maminym" oddziale. Wszystkie panie zachwycają się długością rzęs, czernią głowy i drobiazgiem twarzy. Babcia dumna, ja jakżeby inaczej... Cóż, próżna babka, próżna matka ;). Ale czy to wstyd być dumną z syna, wnuka? Mama odchodzi ze szpitala niechętnie. Chciałaby mieć TO już za sobą. Ale zyskała chociaż tyle, że oswoiła nieco strach i miejsce. Dowiedziała się też od lekarza, że - niestety - operacja jest naprawdę konieczna. Kolejnym razem przyjdzie tu już na pewno bardziej spokojna...

Wracamy do Grajewa. Na wylocie z Białegostoku zakręcam do Centrum Handlowego Auchan. Moja mama nigdy nie była w tak wielkim sklepie... Najpierw jej się podoba, jest poniekąd zachwycona, ale po wejściu na ogromną halę gubi rezon. Łazimy pomiędzy napakowanymi półkami, kładziemy co nieco do koszyka, rozglądamy się... W końcu mama stwierdza, że już jest zmęczona, sklep jest za duży i nie chce jej się już na nic patrzeć. Idziemy do kasy, płacimy za konsumpcyjne drobiazgi i wychodzimy. Ale nie tak od razu. W pasażach handlowych ja - głodna jak stado wilków - kupuję sobie hamburgera a Olek z Babcią po 2 gałki od Grycanek. Oluś uwielbia lody - dawno nie jadł. Kiedy stanął przy chłodni z licznymi pojemnikami pełnymi kolorowych, słodkich papek - ślinka ciekła mu po szaliczku ;). Wybrał sobie miętę z czekoladą i kokosa. Wyrafinowany gust 5-cio latka, prawda? Zasiedliśmy sobie przy stoliczku - babcia z wnukiem na słodko a ja wiadomo - kawał mięcha z warzywami w środku buły i pikantny sosik curry ;). Na co dzień nie jadam fast foodów, pizzy ni frytek. Ale na wyjazdach nie omieszkam zębem zawadzić o takie menu. Lubię!

Droga powrotna śliska i biała jak mleko, ale tu ślimaczkiem, tu żółwikiem, tam dżdżowniczką i spokojnie docieramy pod blok. Moje autko klepię po przyjacielsku po karoserii - że ciepłe, że zwinne i że bezpieczne. A co? Myślicie, że rzeczy nie mają swoich "dusz"? Mają. Przynajmniej na pewno mają je moje samochody ;-). 

Próg mieszkania przekraczamy o 19-stej. Stęskniony Maksymilian dostaje szału radości i wszystko rozwala ze zdwojoną siłą... Śpiewa, przepatruje torby z zakupami, wysuwa nagle taśmowo szereg żądań - pić, jeść, siku, lizaka... A kiedy chce na ręce mówi: Mamo, daj mi cię do mnie ;). Wtedy wybaczam mu nawet dziury w ścianach.

Wyczerpujące 2 dni.

Wczoraj spokój. Siostra zabrała mamę na Pastorczyk. Myślę, że kolejne podchody operacyjne aż po Wilkanocy.

Musiałam się "wypisać". Miałam taką potrzebę. Pisałam to oczywiście po kawałku, przez dwa dni i pewnie co najmniej przez 2 dni będziecie to czytać, ale przecież istnieje coś takiego jak "powieść w odcinkach", prawda?

Pisanie mnie uspokaja, koi nerwy. A te są naderwane. Nie przez mamę, nie przez moje wyjazdy, nie przez chwilowy brak męża. Przez jeszcze zupełnie coś lub kogoś innego. Nie jest to jednak temat na blogowe rozważania. Mogę jedynie napomknąć tyle, że prawdziwym bywa stwierdzenie, że z rodziną (nie każdym jej elementem, ale jednak) najlepiej wychodzi się na zdjęciu. Chociaż... w moim przypadku to chyba nawet na zdjęciu wychodzi się źle. Nie. W ogóle się na nim nie wychodzi. Nie chcę z taką rodziną nawet zdjęcia. Wiwat burakom! ;-). 

Kto jest zaś moim najlepszym przyjacielem? Wbrew wyżej wspomnianemu buractwu głośno podkreślam - mój mąż. Indyjski. Najlepszy. Tęsknię.

Dziękuję Wam serdecznie za uwagę. Lżej mi.