Bielactwo złośliwe

No co?

21 marca dopiero za 9 dni, więc skąd to zdziwienie? I po co te nerwy? Za szuflę i huzia rozładowywać stres przy odśnieżaniu. 

Ja swój rozładowałam mniej więcej za 15 siódma, kiedy to dobrnęłam do swojego auta. Już dawno tyle się nie naklęłam przy tej robocie, mówię Wam. Tak, tak - ja czasami też używam TYCH SŁÓW, które same w sobie może i nic nie znaczą, ale znacznie pomagają znieść nieznośną rzeczywistość.

Otwieram tylne drzwi, żeby wpuścić do środka dziecię a tu zamiast dziecia wpuściłam do środka bałwana. Tak się sypnęło na Olkowy fotelik i dookoła, że mnie purpura zalała na tę biel. Wygarnęłam "ręcami" (bez rękawiczek, bo przecież jużem wszystkie na górną półkę w szafie wysłała...), otarłam te ręce o zieloną kurtkę zupełnie już NIE zimową, dziecko knychające z zimna w końcu usadowiłam na fotelik a sama za szczotę i latałam na niej dookoła auta jak ta wiedźma. Obmiatałam, zamiatałam, skrobałam i drapałam. Brodziłam w puchu po połowę kozaków i złorzeczyłam na czym świat stoi. Na froncie auta sople jak dzidy, światła pokryte taflą lodu, wycieraczki przymarznięte do szyby. W końcu jednak uczyniłam pojazd zdatnym do użytku, wtarabaniłam się do środka - nanosząc jednocześnie furę śniegu na butach, bo nie było ich jak skutecznie otrzepać - i stwierdziłam, że dziewicza czystość mojego samochodu została już dokumentnie zbrukana. I będziesz człowieku miał zadbany samochód? No nie da się! Kiedy odbierałam swoją błyszczącą nówkę z salonu przyobiecałam jej i sobie, że zawsze będzie świeciła taką czystością i blaskiem, że będę o nią należycie dbała, bo jest chyba najbardziej potrzebnym mi w życiu przedmiotem i stąd winnam jej należny szacunek. I co? I pstro. Dokładnie i w przenośni. Chyba, żeby przed wejściem do środka zdejmować buty jak przed świątynią... Ale z drugiej strony - samochód nie Bóg (no, może mały bożek, taki maleńki, tyci ;-)) - mam nim jeździć a nie się do niego modlić. 

Mimo wszystko - żal mi go - że jeszcze taki młokos a już taki brudas...

A tak w ogóle - bardzo już przywykłam do tych nowych czterech kół. Jak mi dobrze, kiedy na dworze zimnica a w środku cieplutko jak w uchu. Złomkiem musiałam przejechać co najmniej 15 kilometrów, by się w środku trochę "zaletniło", nówka grzeje się w try-mi-ga. I chyba to ogrzewanie (a latem zapewne klimatyzacja) jest największą, odczuwalną zaletą tego auta. Więc - nawet jeśli teraz turlam się nim po okropnym błocie pośniegowym - nie uważam, że kupując go wywaliłam kasę... w błoto ;-).

Ale nie zamierzałam pisać o aucie a o zimie. Chociaż - czy nie dość, że mamy ją za oknem w pełnej krasie? Brak mi jeszcze o niej pisać? No nie, nie brak, ale dzisiaj ta zima zdruzgotała mój układ nerwowy, więc muszę sobie ulżyć. Zwłaszcza, że... ciągle pada śnieg! Sypie. Kurzy się z nieba jak ze młyna. Obgryzłam ze zgryzoty już wszystkie możliwe pazury.

A w Kalkucie +30 C. Gorąco. Śpi się bez koszulki. Wyremontowało się taras, by "ekskluzywniej" wychodzić na niego dla wieczornej ochłody. No żesz! Dlaczego to JA zawsze muszę być na minusie, hę? 

To co? Pozaklinamy Wiosnę? Hurem?

Wszy - scy chcemy wiosny! Słońca. Zieleni. Kwiatów. Bocianów. Jaskółek. Lekkich butów. Cienkich kurtek. Krótkich spódnic. Rozwianych włosów. 

Zimie precz! A kysz! A po-szła! 

To było z cyklu: jak się nie ma o czym pisać to się pisze o pogodzie ;).