Kiszonka z kukurydzy

Dwa tygodnie temu robiono na naszej farm kiszonkę z kukurydzy. Wspominałam o takowej jakiś czas temu przy okazji letniego wpisu. Teraz kiszonka stała się nie tylko słowem i opowieścią ale również ciałem - kukurydza  skoszona i złożona w silos. Kisi się. Proceder jej przygotowania to zwykle cały dzień. Najpierw specjalny kombajn kosi ją tnąc na małe kawałki i sypiąc na przyczepy ciągnięte przez traktory. Traktory wożą siekankę w silos lub na pryzmę. Robota ma iść taśmowo stąd musi być około 3 kompletów traktor +przyczepa. Jeden pełen, drugi podjeżdża a trzeci jest w drodze lub czeka na swoją kolej. Robota ma iść szybko, gładko i bez przestojów. Kilkoro ludzi widłami rozgarnia zsypywaną kukurydzę, co by nie było hałd i pagórków. Każdą rozsypaną warstwę należy ugniatać jeżdżąc po niej tam i z powrotem ciągnikiem. Na koniec, usypany i ugnieciony kopiec okrywa się szczelnie folią, przysypuje ziemią i często-gęsto dla lepszego obciążenia przykłada np. starymi oponami. Kopiec trwa w takiej formie około 2 miesięcy. Potem można się do niego dobrać i w zimowe miesiące serwować pyszne danie krowom. Jest mlekopędne i chyba smaczne jak na krowie podniebienie, bo zawsze wyżerają je do cna.

Przy takiej kiszonkowej robocie zawsze musi zebrać się pokaźny komplet ludzi i są to zazwyczaj osobniki płci męskiej. Na babskiej głowie pozostaje wtedy przygotowanie dla nich żarełka. Na koniec pracy zwykle pęka również jakieś szkło ale żaden to chyba dziw - taka to nasza tradycja i basta. 

Oluś był wniebowzięty widząc tyle traktorów i pojazdów rolniczych naraz. Obserwował zza płotu, wybałuszał gały, komentował, ekscytował się pod niebiosa. Oczywiście poszedł również do centrum kiszenia i błagalnym wzrokiem patrzył na każdy traktor. Siedział na silosie z nogami wkopanymi w pociętą kukurydzę, zaznajamiał się z łagodnym psem jednych z pomocników, próbował powalczyć z widłami i też rozgarniać kukurydzę jak inni. Niebo na ziemi. Ostatecznie ulitował się nad nim mój brat Paweł i wziął go do traktora, którym jeździł po kopcu. Chyba większej euforii być nie mogło. Olu często jeździ w ciągnikach ale przy takim rumorze starałam się trzymać go od nich z daleka. Koniec końców i tak udało mu się wyżebrać przejażdżkę. Jeździł tak długo, aż wujek W. przyszedł do mnie do domu i prosił by go zabrać bo przysypia na siedzeniu. Zaiste, głowa opadała mu na kolana i kiwał się jak balonik na patyku. Paweł miał zaś ubaw bo przy każdej próbie zatrzymania traktora i oddania Olka w czyjeś ręce, mały nagle się przebudzał i udawał wielką trzeźwość kurczowo łapiąc za kierownicę.