Raport lekarski

Byłam dziś u lekarza. Wyniki krwi - ekstra. Porównałam je ze wszelkimi poprzednimi i wyglądają wręcz imponująco. Tak też określił je dr. S.C. Wysłuchał tętna dziecka przykładając mi specjalny ku temu mikrofon do brzucha. Dzieciak ma i tętno i energię jak trzeba - co zresztą daje mi odczuć każdego dnia. W następnym tygodniu mam się udać na test obciążenia glukozą czyli na setkę mdlącej, mazistej słodyczy, po wychyleniu której pobiera się krew. Brrr, jak to wypić? Nie przypominam sobie bym robiła takie badania w ciąży z Olkiem. Ba, jestem nawet pewna, że tego nie robiłam. Nie zlecono mi chyba przez przypadek a ja nieświadoma nie upominałam się. Mimo wszystko oboje z Olkiem przeszliśmy jakoś przez to wszystko suchą stopą ;-).

Po owej nieszczęsnej glukozie, za 2 tygodnie znów melduję się u doktora S.C i wtedy dostanę skierowanie na kolejne USG. Jeżeli tylko motyl nie wypnie się wtedy do lekarza dupą - będę już wiedziała czy to ON czy ONA. Nadal powtarzam, że płeć motyla to mi w sumie rybka ale jeśli sposobność się nadarzy, nie omieszkam nadstawić ucha i wysłuchać werdyktu.

Dzisiejsza waga wskazała - 58,5 kg. Po 2 sporych kanapkach, pączku i obwarzanku ptysiowym w pudrze. Trzy tygodnie temu ważyłam o 1 kg mniej. Moim zdaniem robię się już całkiem grubawa. Widzę to chyba ja sama najlepiej. Wszyscy dookoła zaś - zwłaszcza w pracy - bombardują mnie komentarzami typu: Asia a Ty jesteś w tej ciąży czy nie bo nic nie znać; Asia w którym Ty miesiącu jesteś bo wcale brzucha nie masz; Asia a tamta XYZ ma termin taki jak ty i zobacz jaka ona gruba a ty wcale; Asia kurde, chodzisz sobie nadal w normalnych ciuchach, na buzi nic nie zmieniona jesteś.... I tak dalej. Można popaść w kompleksy lub zapędzić się w zmartwienie. Niby puszczam te komenty, choć nigdy nie są złośliwe, jak dymki z papierosa w siną dal ale czasami rzeczywiście porównuję się z innymi kobietami i zastanawiam nad sobą. Dzisiaj u lekarza czekam na wejście do gabinetu. Obok stoi dziewczę z bardzo ładnym ale w porównaniu z moim - dużym brzuchem. Dziewczę szczupłe i zgrabne z natury bo to widać gołym okiem. Starsza, uśmiechnięta Pani, również oczekująca obok, rzuca miłe pytanie do dziewczęcia - Długo jeszcze zostało? Szybko sobie kalkuluję w głowie i spodziewam się odpowiedzi, że nie mniej ni więcej jak miesiąc, no góra dwa. "A jeszcze do końca stycznia" - odpowiada dziewczyna. Niemożliwe, gorączkuję się w sobie. To moja ciąża jest zaledwie 3 tygodnie młodsza! A jakaż różnica! Odruchowo pogładziłam się po brzuchu, dostałam kopa od środka i nieco się uspokoiłam. Potem jednak pożaliłam się lekarzowi. Że wszyscy bez wyjątku mówią mi, że mam taki mały brzuch i zaczynam się tym przejmować. Lekarz skwitował krótko: Na 22 tydzień jest akurat i tak ma być. Dobrze się Pani czuje, wszystko jest super, zrobimy za jakieś 2, 3 tygodnie USG i gra. Brać witaminki i nie słuchać nikogo. Pewnie tyle Pani przybędzie co dziecko potrzebuje. To źle? No nie - mówię - to chyba dobrze, z I-wszą ciążą też tak miałam... No widzi Pani. 

No i widzę. Widzę jak działa psychologia tłumu. Staram się jej nie ulegać ale właśnie czasami, tak jak dzisiaj, kiedy to akurat wiele osób pod rząd rozprawiało o obwodzie mojego brzucha - dopadają mnie jakieś głupawe wątpliwości. A kysz a kysz!