Stan zawieszenia

No i ciągłe zawieszenie w sieci mojego małego pająka, który kopie, wierci się, rozciąga i Bóg jeden wie, co tam jeszcze wyczynia. Czuję jakbym miała w brzuchu żabę. Czasami, za szczenięcych lat, łapało się na łące żaby, zaciskało w pięści i żabka wiła się w tej pięści dokładnie tak, jak Junior w moim brzuchu teraz. Dodam na marginesie, że nigdy nie robiłam żabkom krzywdy - trzymając je w zamkniętej dłoni. Poza tym bowiem, że NIESTETY nadal pozostałam mięsożerna - dla zwierząt zawsze miałam wielkie serce. No, nie do wszystkich, bo na przykład tłukę bezlitośnie muchy, komary czy kleszcze zapite w ciałach moich wiejskich psów i kotów oraz inne tego typu dokuczliwe insekta. Ale już np. do myszy czy szczura mam względny respekt. Gdyby mi się pojawiło takie coś w mieszkaniu - wolałabym złapać i wyprowadzić za ucho na dwór, niż własnoręcznie zabijać. Pochodzę ze wsi - rozmaite animalsy nie są mi obce i nie zwiewam z piskiem na stół widząc za stołową nogą piskliwą myszkę ;-). Co jednak NIE OZNACZA, że widok szarego gryzonia o wymiarach męskiego przedramienia, który dajmy na to siedzi mi w blokowym WC (a zdarzają się przecież takie akcje tu i ówdzie) przyprawił by mnie o radosne eureka ;).

Wcale nie zamierzałam pisać o żabach, szczurach i kleszczach. Samo mi się napisało. LOL.

Piszę dlatego, że za oknem świeci słońce, Olek chwilowo popadł w swój Mini Mini Świat, Pan Przycięta Broda zaś w swój świat internetowy. Więc ja też wpadłam na chwilę w swój. Nie mam nic konkretnego do roboty. Co prawda dookoła znów nazbierało się kurzu, który w słońcu ukazuje się ze zdwojoną siłą rażenia oczu oraz panuje lekki, codzienny bałagan (królują zabawki...), ale nie mam ochoty na sprzątanie. Ileż można poświęcać się szczocie, ścierze i zmiocie? Przez ostatnie tygodnie moje życie sprowadzało się do wszelakich porządków przed i po remontowych. Minął może tydzień od ostatecznego uporania się z tym wszystkim i co? Znowu mam popadać w sprzątaninę? O nie. Może w weekend. 

Więc tak naprawdę nie mam co ze sobą zrobić. Jestem nieco uziemiona przez Juniora. W zasadzie to już najwyższa na niego pora i jestem skoncentrowana głównie na oczekiwaniu. Każdy skurczyk czy inny bólik wzmaga we mnie nadzieję, że jednak nie przenoszę smarkacza aż 2 tygodnie (co równa się jeszcze tym 2 tygodniom właśnie - O Boziuuuuu.... ;-(). Niby chodzę, zachowuję się, funkcjonuję normalnie, ale jednak w podświadomości mam na myśli jedynie TO. Zwłaszcza, że Mohi zmuszony jest wyjechać już 1 marca. Może nie na drugi koniec świata, ale jednak. Specjalnie skrócił swój pobyt w Indiach, by być ze mną w momencie narodzin i tuż po, a tymczasem chytry lisek wewnątrz mnie najzwyczajniej ma to w swoim małym zadku. Jasne, matka ze wszystkim da radę i jakoś to będzie... Ech, życie. Ech, te chłopy. Niby ich trzech dookoła, ja jedna zaledwie, a to właśnie na moim rozczochranym spoczywa najwięcej, jak nie, kurde mol, wszystko.

Dobra, dość biadolenia. Olek chce swojej kawy (czyli kakao), Broda zamknął laptopa i kręci się dookoła mnie jak pies za własnym ogonem. Słońce świeci nadal i chyba trzeba będzie je wykorzystać na spacer. Myślę, że zabierzemy Olka do małego, grajewskiego Smykolandu, co by mu trochę rozrywki zapewnić. Byliśmy tam kiedyś raz jeden, przy okazji 2 urodzin szanownego koleżki. Teraz zbliżają się 3-cie, więc pora na powtórkę z tej rozrywki. Jak znam naszego synka - będzie potem problem z opuszczeniem miejsca rozpusty, ale przecież nie mam nic innego do roboty, więc mogę z nim tam siedzieć ile wlezie, prawda?

No to się zbieramy. Może Junior poczuje bluesa w otoczeniu dziecinnych atrakcji i zechce w końcu wyleźć?


PS: Byliśmy w Smykolandzie. Zostały po nim jedynie wspomnienia i reklamy na oknach. Nie ma. Zamknięty od 1 stycznia. Nie opłacał się. Nierentowny. Finito. Nie ma gdzie zabrać dzieciaka w zimne dni. Kupiliśmy mu więc w rekompensacie tandetną kolejkę na baterie. Teraz siedzi obok i gania ją po torach jednym ze swoich traktorków. Jak podrośnie i nabierze rozumu tata obiecał mu kupić lepszą. Ta jest taka a'la treningowa. Jak tak patrzę - nie wróżę jej długiego życia. Z uwagi na jakość wykonania, ale też bardziej na sposób w jaki Aleksander się z nią obchodzi.