Moje drogie dzieci

Policzyłam właśnie swoje stałe koszty miesięczne i niemal padłam ze zgryzoty na glebę. Najwięcej kosztują mnie - paradoksalnie - dzieci. Chociaż czemu zaraz paradoksalnie? Ostatecznie dzieci przecież są mi najdroższe i jak widać - w słowie tym kryje się także drugie - zupełnie inne niż uczuciowe - znaczenie. Jakżeż ja bym była wolna i frywolna finansowo (biorąc rzecz jasna pod uwagę moje niekoniecznie wygórowane oczekiwania życiowe) gdybym była Joanną wolną sensu stricto, czyli samotną i bezdzietną... Ale jakaż ja bym była rzeczywiście samotna wtedy... Nawet nie potrafię sobie tego wyobrazić! Dlatego dobrze się w moim życiu stało, że mi tak ono podrożało z racji przychówku... Co nie oznacza, że czasem nie siedzę z ołóweczkiem w ręku i nie planuję co, kiedy i za ile. Na szczęście - jakoś się wyrabiam (-y). Niemal na styk, ale bez debetu. Uff. Wystarczy bowiem, że w pracy param się często-gęsto długami i dłużnikami - stąd wiem, że bardzo nie chciałabym być na miejscu wielu z nich. A sio!

Przedszkole wcale nie kosztuje tak wiele (zapłaciłam za wrzesień 284 zł - jednak i tak byłam nastawiona na około 100 mniej...), ale jak ktoś ma 2 lub więcej przedszkolaków, albo tak jak ja za drugą pociechę musi płacić znacznie więcej niani - wtedy dopiero ziarnko zebrane do ziarnka sprawia, że uzbiera się miarka. Pokaźna!

Hacząc o mojego przedszkolaka zaś - rzecz z rzeczonym ma się całkiem dobrze. Budzę go najpóźniej o 6.10. Zawsze oczywiście dobiega mnie spod kołdry bunt, ale staram się podchodzić do młodego człowieka z humorem i koniec końców stawiam go do pionu. W przedszkolu ponoć jest grzeczny i rozmowny. Z tej racji, że wstaje wcześnie - w czasie leżakowania zwykle pierwszy zasypia. A tak się obawiałam, że ze spaniem będzie problem. Jeśli inne dzieci nie chcą spać, piszczą i marudzą - Olek zakrywa się kocem na głowę, zatyka uszy i odpływa. ;-). Śpi dosyć długo i czasem kiedy przychodzę po niego po 14-stej jeszcze sobie drzemie, o zgrozo. Z jedzeniem prawdopodobnie też jest nieźle. Posiłek w grupie nieco mobilizuje, ale zupa mleczna zwykle w talerzu mu rośnie, a nie jej ubywa. Jogurt z kawałkami owoców też nie przechodzi... A zatem kontynuacja nawyków i preferencji żywieniowych z domu. Zwykle, kiedy pytam go co było do jedzenia - nie potrafi dokładnie określić, jednak ZAWSZE na pytanie, czy wszystko zjadł ma jedną odpowiedź - nie, bo mi ta Pani za dużo nakładła! Jasne... 

Myślę, że dzieciaki ogólnie marnują sporo jedzenia. Wczoraj kiedy odbierałam Olka - akurat miały podwieczorek - gęsta kasza manna na mleku z owocowym sokiem. Wszystkie siedziały nad talerzami jak zaklęte i albo dłubały w nich z niechęcią albo w ogóle odmawiały wzięcia łyżeczki do ręki. Kiedy weszłam do sali - Olek mnie nie widział, bo siedział tyłem. Postałam więc chwilkę oparta o futrynę i obserwowałam młodociane towarzystwo - a zwłaszcza to swoje. Wyglądał jakby posadzono go tam za karę. Wie, że taka jest rutyna - nadchodzi pora posiłku więc siada się za stołem i dostaje talerzyk z tym czy owym. Ale samo jedzenie to już inna sprawa... Nie dość, że ledwo wstało się z leżakowania, to jeszcze na dodatek kasza na mleku... Aj aj aj. Sama wiem, że jedzenie na siłę to mordęga - stąd żal mi było biednego Olka patrzącego tępo w swoje danie, ale z drugiej strony ciągle mam nadzieję, że polubi mleczne zupki. Powinien - bo jak tak z drugiej strony pomyślę, że tyle tej kaszki nie zostanie zjedzonej, a gdzieś tam na świecie inne dzieciaki dałyby się za nią pokroić, to szlag człowieka trafia. No, ale co zrobić? Dzieciaki na diecie bezmlecznej dostają zamiast kaszki na przykład bułkę z masłem. I mój Oli zdecydowanie bardziej woli taką bułkę (nawet suchą) niż cokolwiek gotowanego na mleku. Podobno zaś dzieci bezmleczne - chętnie zjadłyby to, czego im nie wolno... Błędne koło! 

Podsumowując jednak nasz drugi przedszkolny tydzień - oświadczam, że JEST DOBRZE! Oby tylko tak dalej. Następnym razem (wpisem, znaczy się) postaram się wstawić jakieś zdjęcia i napisać słowo o naszym przedszkolu - bo jest nieco nietypowe - a choćby i z samego wyglądu.

Nim się obejrzałam i oto znów mamy piątek - pogoda piękna - pora wyjechać... wiadomo gdzie. A zatem - miłego weekendu i do popisania po powrocie ze świata kolorowych drzew i spadających antonówek!