Powrót taty, bałagan i nie mam siły

Odkąd wrócił do nas M. (praca w Krakowie - niestety bądź stety – mu się skończyła, więc od 3 tygodni jest już z nami) – w naszym domu panuje przeraźliwy bałagan, rozgardiasz, młyn, bajzel czy jakby tego nie nazwać. M. jest człowiekiem, który lubi mieć wszystko. Przez 7 miesięcy pobytu w Krakowie nagromadził więc tyle tego wszystkiego, że aby abarot przytaszczyć to do Grajewa – musiał wynająć poważnego kuriera. Nie wspomnę, że część rzeczy zostawił w Kraku u kogoś znajomego. Po każdej wizycie w Grajewie (wtedy, kiedy jeszcze oczywiście w Krakowie pracował) zabierał ze sobą a to to a to tamto (głównie ciuchy, książki i dvd). Pewne rzeczy dokupywał, bo jak wspomniałam – on musi mieć wszystko – nawet praskę do czosnku, 2 lejki (mniejszy i większy), centymetr krawiecki i kreta do rur, których to przedmiotów w 99 % nigdy nie użyje! Jest jednak na tyle zapobiegliwy, że nie omieszka nabyć i posiadać takie drobiazgi, o jakich ja na jego miejscu nawet bym nie pomyślała... Jak żywą pamiętam jeszcze jego przeprowadzkę do nas do Polski z Holandii w 2008 roku. To dopiero była trauma! Dom zawalony taką ilością pudeł i przedmiotów, że dochodziłam z tym wszystkim do ładu być może kilka miesięcy. Teraz mam małą powtórkę z rozrywki. Na domiar mam Aleksandra i Maksymiliana. I chodzę do pracy. Wtedy był tylko Olek i akurat byłam na urlopie macierzyńskim – miałam więc większą swobodę w przywracaniu ładu dookoła naszych kątów. Wtedy było też w domu mniej mebli (a w zasadzie prawie wcale ich nie było). Nasza obecna sypialnia służyła nam jako „drewutnia”. Stało i leżało w niej wszystko co niepotrzebne bądź nawet i potrzebne, jednak nie musiało być ułożone, ustawione czy powieszone. Teraz, rolę drewutni pełni najmniejszy pokoik. Nie wspomnę, że również w naszej piwnicy arsenał rozmaitości jest tak pokaźny, że spokojnie można by zorganizować wyprzedaż. Większość rzeczy należy bądź pojawiło się w naszej przestrzeni oczywiście za sprawą M. Kilkakrotnie robiłam porządki i przebiórkę w piwnicy, ale i tak zalega w jej podwojach sporo dóbr wszelakiego rodzaju. Posiadanie bywa czasem do tego stopnia uciążliwe, że marzę o zamieszkaniu na pustyni... Mieć cztery kije z rozpiętą na nich płachtą, ze 2 garnki, po jednym kubku dla każdego, sukienkę z palmowego liścia i pled do okrycia... Oczywiście nie mam pewności, czy nagle nie zatęskniłabym do świata tu i teraz, ale zdecydowanie twierdzę, że posiadamy zbyt wiele przedmiotów. I od przybytku tego - głowa czasem BOLI !.

Ostatnio mam tak, że o godzinie 20-stej już kręcę się ciałem i myślami koło łóżka. Wczoraj zmogło mnie o 20.20. Energię i siłę mam jedynie o poranku. No... powiedzmy do południa. Ok, do czasu powrotu z pracy do domu. Po przekroczeniu progu mieszkania – czuję się jak przebity balon. To, co sobie umyśliłam z rana – że zrobię – znika jak łosi tyłek za mgłą. Nic nie robię. Tzn. robię, ale tylko i wyłącznie to, co konieczne – gotuję jakiś obiad (też nie codziennie), ogarniam bałagan widoczny najbardziej, czasem wrzucam pranie i co 2 dni naczynia do zmywarki. „Tworem”, który we wszystkim ogranicza mnie najbardziej jest Maksymilian. Cały dzień siedzi teraz z ojcem, więc moje przyjście jest dla niego jak manna z nieba, której musi objeść się do syta do momentu, w którym zmorzy go wieczorny sen – właśnie koło godziny 20-stej... Chociaż od niemal miesiąca śmiga już na czworakach i dzięki temu stał się bardziej samodzielny i niezależny – kiedy ja jestem w pobliżu – „torturuje” mnie marudzeniem, bekiem i wspinaniem się po mojej nodze. Byle tylko wziąć go na ręce... Poza tym – popołudniami i wieczorami ogólnie jest bardziej nieznośny. Najmilszy i najbardziej happy – między 5 a 6 rano – kiedy wstaje zaraz tuż po mnie i wypełza spod kołdry z potarganą czupryną i boskim uśmiechem.

Tak więc, jestem teraz w pewnego typu potrzasku – ranne wstawanie plus kilka pobudek nocą w celu uspokojenia ssaka, praca, osaczenie Maksymalne po pracy, sprawunki takie i inne, jakaś domowa, niezbędna krzątanina... i kropka. Dzień mija szybko i na jego koniec oplata mnie znużenie tak wielkie, że już nie widzę ani hałd łachów porozwalanych po całym domu ani kartonów, pudełek i innej rzeszy przedmiotów, które od przyjazdu M. ciągle nie mogą znaleźć swego miejsca. Nie widzę brudnego zlewu ani łysego okna, na które od tygodni wieszam firankę a ona nadal tam nie wisi. Jestem wściekła na ten bałagan, bo bałagan ogólnie dezorganizuje mnie i drażni. Ale nic z nim nie mogę zrobić...Weekendy - jak dotąd - wszystkie bez 1 wyjątku spędziliśmy na Pastorczyku. Póki pogoda dopisuje - zabieram maluchy na wieś, bo jak przyjdzie zima i zawieje nam drogę - siedzenie w Grajewku będzie przymusowe. Może więc dopiero wtedy porobię w tej rozbebłanej chałupie jakieś porządki.

Czasu dla siebie nie doświadczyłam już od dawna. Zapomniałam nawet jak on "wygląda".

Powrót M. okazał się z jednaj strony wspaniały, bo znowu jesteśmy rodzinką w komplecie i jednak mam w M. wielką pomoc (nie wiem na jak długo), a z drugiej - wprowadził rozgardiasz do światka, jaki już sobie ułożyłam po powrocie do Grajewa i do pracy. Nie to, że mi źle!!! Tylko dręczy mnie ta bezsilność i chroniczne zmęczenie po powrocie do domu...

Ponarzekałam? Ponarzekałam. No. Chociaż na tyle jeszcze mam siłę. Bo jeszcze nie dotarłam do domu, kurde mol...