Joanna na lodzie

Siedzę w robocie i pali mnie słońce. Pali mnie w moją lewą stronę - w bok w grubym swetrze, w rumiany policzek i zainfekowane od kolczyka ucho. Pali mnie i jestem z tego powodu bardzo złym człowiekiem. Nie dlatego złym, że podłym, chytrym, wrednym i innym takim, tylko złym bo wnerwionym. A wnerwienie jako takie pali mnie ogólnie już od niedzieli. Jak to słońce teraz. Czego ono mi tu dzisiaj świeci w to okno? Zaraz się rozpuszczę...

Jak go trzeba było rano - by w biedzie pomóc - to go nie było! Bo - nie dość że w nocy ledwo co spałam, Aleksander za nic w świecie też nie chciał rano wstać a czas nas naglił, to jeszcze kiedy wyszliśmy przed blok o 6.35 okazało się, że nasz samochód zupełnie zamarzł. Zamek od kierowcy - skała. Ciąganie za klamkę jak cucenie umarłego. Mogłam sobie... Kopnęłam ze złości w drzwi i poszłam od strony pasażera. Tam zwykle da się otworzyć. I tak było - z ledwo biedą, ale otworzyłam, a raczej wyszarpałam drzwi z przymarzniętego zamka. Wpuściłam do środka skostniałej skorupy Aleksandra, sama wtarabaniłam się na siedzenie kierowcy, zapaliłam (tu na szczęście nie było zonka, bo akumulator względnie nowy), włączyłam grzanie i do dzieła. Drapanie szybek, proszę Państwa. Były tak mocno oblodzone, że i łyżwiarz by nie pogardził podłożem. Moja skrobaczka ledwo co dawała sobie radę a przymarzniętą wycieraczkę wyrwałam ze złości wraz z kawałkiem gumy. A wszystko bez rękawiczek - a jakże! Miałam się po nie wracać na trzecie? Ogólnie więc koszmar! Nawet zimą skrobanie bywało mniej wyczynowe. 

A czemuż winien taki lodowaty obrót spraw? 

Ano wczoraj dzień był typowo listopadowy - szaro, mglisto, nastrojowo a po południu kapu-siąpu. I te kapy-siąpy właśnie - nie zdążyły wyschnąć, bo bezwietrznie było i bezsłonecznie - nocą sobie wykwintnie zamarzły. I masz babo placek. A raczej wykwintny tort lodowy. Lodowo - nerwowy. Poważnie, tak byłam zła, tak mnie to poruszyło, że przeprosiłam Boga i klęłam jak nieboskie stworzenie. Na głos. Inni użytkownicy parkingu też skrobali i rozgrzewali auta, ale ich nie były ani tak potwornie oblodzone ani też tak stare i tak łatwo biorące na klatę wszystkie zło atmosferycznego tego świata, jak mój. Wyzwałam rzeczywistość od najgorszych z możliwych i po blisko 20 minutach ruszyliśmy. Zawsze wychodzę z domu z zapasem czasowym, co by na spokojnie zawieźć małego do przedszkola i dojechać do roboty bez stania na przejeździe (pociąg przed 7 rano a innej drogi jak przez tory do pracy nie ma) i by nie krążyć przed firmą w poszukiwaniu miejsca parkingowego (zawsze problemy). Dzisiaj więc oczywiście spóźniłam się do pracy. I na przejeździe sobie postałam i za parkingiem pokrążyłam i zaparkowałam dalej niż zwykle. A kiedy doszłam do biura, wdreptałam zdyszana na 2 piętro do naszego pokoju na końcu korytarza okazało się, że muszę do auta wracać, bo nie wzięłam dokumentów. Z lodowatym wyrazem twarzy, ale poszłam po nie od razu - co by mnie potem potrzebujący ich K. nie obrzucił lodowatym spojrzeniem. 

Nie cierpię! Z całego serca nie cierpię zamarzania samochodowych szyb. To jedna z niewielu rzeczy jakie działają na mnie jak płachta na byka i zmieniają mnie w złorzeczącego piekielnie szatana. Miałam dziś przedsmak zimy - pierwszy w tym sezonie. Aż mnie zmroziło jak sobie uświadomiłam, że to dopiero listopad...

A wracając do szanownego słońca - co wczoraj sobie lenia ucinało Bóg wie gdzie - teraz mi tu udaje świętoszka i pali w okno na zabój. Rano, co by szyby pomóc odmrozić to go nie było - bo pewnie za rano wstać (ja i Aleks to możemy, ono oczywiście nie). A teraz proszę - jakie popisy. No co za bezczelność, mówię Wam!

A niech to wszystko idzie... się ślizgać!