Zdechły ślimak

Czuję się zasklepiona jak małż w skorupie leżący w upale bez kropli wody. Nie wiem co prawda jak taki małż czuje się w istocie, bo ciężko mi wleźć w jego skórę (ops, w skorupę – sorry małżu), ale wyobraźnia podpowiada mi, że nasze samopoczucie musi być identyczne. Moje zasklepienie wynika jednak nie z braku wody a... aktywności fizycznej. Nie chodzi o to, że siedzę czy leżę pniem całymi dniami i nocami, bo przecież poruszam się od świtu do nocy na różne mniej lub bardziej wyrafinowane sposoby. Chodzi o to, że właśnie próbowałam się... przeciągnąć. I co? I dotarło do mnie, że wszystkie moje mięśnie i kości są sztywne, spięte i błagają o pomoc. O jakiś bieg. O marszobieg. O szybki spacer. O gimnastykę. Może o jakiś basen. Nie wiem... cokolwiek. Może być nawet masaż. Jestem taka skurczona i zapiekła w swojej postaci, że aż mnie wszystko z tego powodu boli. Co się, kurde mol, ze mną stało!? Zawsze taka aktywna, wybiegana, wyciągnięta na wszelkie sposoby i sprytna jak fryga. A tu proszę – klops nie ciało. Nadal bez większego wysiłku zrobię mostek i koci grzbiet, ale nie w tym rzecz. Rzecz w tym okrutnym poczuciu zastoju. Jak nieoliwiona od lat brama!

A kysz! Trzeba coś z tym zrobić. 

Gdyby w Grajewie był basen – pewnie bym ruszyła nań w pierwszym rzędzie. Ale nie ma. Więc jest wymówka. Najbliższy w Ełku. Fajny. Sto lat temu miałam okazję moczyć w nim tyłek i nader mi się podobało. Można tam nawet z dziećmi. Ale weź tu człowieku kupuj kostium (bo nie mam), pakuj się, pakuj męża, pakuj dzieci i jedź 23 km po to, by pohasać dajmy na to godzinkę a cała otoczka związana z pakowaniem, przebieraniem i suszeniem wyniosłaby trzy razy dłużej. Do tego Maksi jest znów zakatarzony, M. przechodzi ostatni (oby) etap swojego przeziębienia a ja się boję by tego przeziębienia nie załapać na nowo (urlopu już tylko jak na lekarstwo). Czyli – jak widać – powodów by na basen nie jechać jest wiele. I między wierszami pewnie o to mi chodzi LOL ;-).  A tak w ogóle – kiedy ostatnio na basenie byłam? Właśnie chyba te 100 lat temu w Ełku.

Więc co? Biegi? M. biegał przez 3 dni w minionym tygodniu. I co? Czerwony nos, kichawica, kaszlawica, zdychawica i kropka. Nie będę iść (a raczej biec) w jego ślady. Bieganie zimną porą roku w ogóle do mnie nie przemawia. Zwłaszcza, że nie jestem zahartowana i... bieganie nigdy nie było moim ulubionym sportem – chociaż zasadniczo sport bardzo lubię i wybierałam się przecież na AWF!

Spacerki? Wiecie co... Fajnie pospacerować, ale myślicie, że mi się chce tarabanić z całym tym swoim towarzystwem na dwór – jak już wtarabanię się do chałupy po pracy? Nie chce mi się. Tłumaczę sobie, że Maksi niezbyt zdrowy, że trzeba „oprać, oprzątnąć, oprasować” i ugotować, ale tak naprawdę to mi się zwyczajnie nie chce złazić ponownie z 3 piętra, ubierać dzieci, czekać aż ubierze się M. (zawsze muszę na niego czekać). A potem abarot to samo – włazić na trzecie, rozbierać dzieci, sprzątać powstały przy tym na nowo bajzel... Spacerki wiosną, latem, kiedy nie trzeba tylu łachów – owszem. Teraz, zanim się gdzieś wybiorę z moją hałastrą – zawsze znajdę armię za i przeciw z przewagą dla tych drugich. Żeby jednak nie było tak leniwie dookoła mnie – wyjścia rodzinne w weekend czy każdy inny wolny dzień zawsze są przyjemne i uwielbiamy je wszyscy. Nie przeszkadza mi wtedy ani zła pogoda ani rejbach z wybieraniem się.

Podążając sportowym szlakiem – skoro ciężko mi ruszyć d... poza dom – pozostaje mi na razie chyba już tylko gimnastyka domowa. Mój M. uprawia takąż. Zaobserwowałam nawet postawy jogistyczne, ale nie uważam, że wychodzą mu książkowo. Do jogi to bowiem ja stworzona jestem. Pomimo obecnego zastoju w ciele, z natury jestem plastyczna i giętka jak miedziany drucik. Co jednak z tego? M. toporny i sprytny przeciętnie a jednak ćwiczy, a ja niby taka hip-hop a uprawiam jedynie prozaiczne chodzenie, wchodzenie i schodzenie po schodach, schylanie się i prostowanie ze schyłu. Ach! W domu uprawiam też tak zwane nosicielstwo. Noszę Maksymiliana – głównie na lewym biodrze. 

Idzie zima. Łyżwy, sanki, narty, lepienie bałwanów – uwielbiam. Zastanawiam się tylko, czy nie na samym uwielbieniu się skończy. Aleksander jest już w takim wieku, że można by z nim pocieszyć się zimą i śniegiem, ale z kolei Maksymalny jest zbyt Minimalny by go ciągać po mrozach i zawiejach. Zawiejach? Mrozach? Czy ja aby się nie rozbuchałam z tymi wyobrażeniami? Powoli Joanno. Jeszcze sobie pewnie pozimujesz – do ubrzydu. I to pewnie z nogą bardziej w ciepłym kapciu niż w zgrabnej figurówce. Bo skoro nie chce ci się wybywać na spacery i przechadzki teraz, kiedy co prawda chłodnawo, ale nadal słonecznie i pięknie – to co tu gadać o zimie – zwłaszcza jak zawali śniegiem i ściśnie mrozem...

No. I się nagadałam. Aż się zmęczyłam. Pisanie to jednak też wysiłek. Rozluźnia jednak tylko myśli. Schaby nadal zesztywniałe.

Jutro sobota. Nie jedziemy do Pastorczyka. Najpierw więc w końcu posprzątamy chatynę a potem być może wyruszymy z dobytkiem na jakąś wycieczkę. O ile jeszcze będzie mi się chciało. Bo roboty po łep, po szyję i pewnie jak skończymy to już nawet nie będę jak zasklepiały małż a jak zwyczajny zdechły ślimak.