Pazurek i kawka

Zaparzyłam sobie drugi już ciugon kawy, mieszam ją niespiesznie w celu zwindowania na dno brązowych fusików i planuję sobie tydzień. W międzyczasie piszę wezwanie i przewalam bez ekstazy papiery do pozwu. O zapłatę. Bo jakże by innego ? 

Raz po raz przekręcam pierścionki oczkiem do góry, bo palce też mi przychudły i nie trzymają pierścionków jak należy. Na prawym serdecznym mam mikro pierścionek zwany umownie zaręczynowym oraz jego mikro koleżankę obrączkę ślubną. Na lewym środkowym mam zaś swój ulubiony maksi pierścień z ametystem (więcej o nim i mu podobnych tutaj). Takie przekręcanie pierścieni - poza prozaicznym przywracaniem ich do właściwego położenia na palcu, ma też czasami właściwości relaksacyjne, a nierzadko nawet wspomaga myślenie. Poza tym - czasami lepiej zająć się pierścionkiem niż - dajmy na to - obgryzać pazury, z którego to dzikiego nawyku nie wyleczyłam się do końca u progu czterdziestki ;-). A tak już mam, że nie umiem trzymać łap na właściwym miejscu i zawsze muszę coś z nimi robić. Jeśli nie są czymś konkretnym zajęte (np. pisaniem) - zawsze mimowolnie poddaję je aktywności paszczowo - zębowej, co nie jest ani eleganckie, ani wiekowo mi przystające. Kontroluję się w tym "przebardzo", ale nie od dziś wiadomo, że kontrola uzależnień czasami niepostrzeżenie bierze w łep. Nawyki zaś - nazwijmy je drapieżnicze - jak zaobserwowałam - właściwe są całkiem wielu osobom. Mój biurowy kolega z sąsiedztwa - na przykład - namiętnie gryzie ołówki i długopisy. Niedawno odkryłam na naszym biurku tak fikuśnie pogryziony ołówek, że z wrażenia oczywiście obgryzłam sobie pazurka ;-). 

Ciugon opróżniony. Dawka kofeiny na dzień dzisiejszy maksymalnie wyczerpana. Dochodzi 10.00. Dwie kawy, zero pokarmu. Nic dziwnego, że nawet pierścionki nie mają się na czym zatrzymać. Strasznie źle sobie poczynam z odżywianiem. Nie głodzę się, jem ile mi trzeba, ale ten poranny post do 10.00 podtrzymywany kofeiną nie jest chyba odbiciem inteligencji. Chciałabym to zmienić, ale na razie mi nie wychodzi. Utarłam bowiem sobie taką ścieżkę i stąpam nią uparcie jak osioł. Taki rytuał. Nic mnie bardziej nie pociąga w pracy jak wizja porannej kawy - fusiasta, gorzka i w dużym kubku. Na pusty żołądek i bez akcesoriów typu pączek, batonik czy ciasteczko. Akcesoria takie spożywam czasem przy okazji kawy numer dwa (jakieś pół godziny po kawie nr 1). Dopiero za jakiś czas nachodzi mnie prawdziwy głód i zjadam kanapki czy co tam sobie przyniosłam.

No i chyba właśnie zgłodniałam.

Dobra, przekręcam pierścienie, idę po wodę, robię herbatę i zabieram się za śniadanie - bo szkoda paznokci LOL ;-). A potem pozwy, wnioski, pisma...

Miłego poniedziałku :) !.