DooKOŁA mrozu

Nie lubię pluchy i snieżno - błotnej ciapki, w której grzęzną buciki. Stąd, przywoływałam myślami zimę bardziej zdecydowaną niż ta dotychczasowa.

I przywołam, kurde mol!

Dziada Mroza z lodową kociubą i oddechem odmrażającym policzki! Ach - to moje wizjonerstwo! ;-)

Owszem, mróz jest wskazany – co by wybił zarazki, bakterie i wszelkie insekta. Co by nadał świeżości powietrzu, pozwolił powędrować słońcu po niebie i podniósł poziom serotoniny w człowieku. Ale mróz poniżej (czy powyżej?) 20 stopni na minusie to dość marna uciecha, niestety. 

 

Nie pozostaje mi jednak nic, jak tylko zaakceptować go takim jakim jest i nie narzekać głośno bynajmniej do chwili, w której wczesnym porankiem odmówi mi posłuszeństwa mój samochód. Póki co, nie odmówił i mam nadzieję, że tej zimy już nie odmówi. Bo skrobanie szyb – a u mnie zawsze są zamarznięte od zewnątrz i od wewnątrz - już mnie nie przeraża. Skrobię je sobie codziennie w spokoju duszy, bo przecież człowiek przyzwyczaja się do wszystkiego... Ostatnio też zakupiłam odmrażacz w spray a’la płyn do mycia okien. Działa dość szybko i skutecznie. Stąd też – problem szyb przestał być dla mnie problemem. Gorzej by było, gdyby auto rankiem zaprychało mi, jęknęło i wyzionęło ducha jeszcze przed wskrzeszeniem. Do roboty mam spod bloku około 3 km. Można iść – wiem, bo zdarzyło mi się iść do pracy pieszą (zajmuje to 30-40 minut). Ale to była piękna, ciepła wiosna i taki spacer z rana – sama przyjemność. Dreptać jednak w aurę jaka obecnie – brrr. Na samą myśl skostniały mi nogi i spurpurowiała twarz (a moja gęba jest niesamowicie wrażliwa na zimno i wiatr). Poza tym – jeśli nie odpali mi auto – na bank jestem baaaardzo spóźniona do pracy. Znaleźć zaś skoro świt jakiś transport zastępczy – ooo, to sztuka. Dzwonić po kolegów z pracy, iść na taxi? Transport miejski nie istnieje. 

 

Stąd też – mój samochód generalnie jest moim największym, rzeczowym przyjacielem - nawet jeśli powiesiłam już na nim kilka psów maści różnej... I nawet jeśli marzną mu szyby i muszę je co rano drapać i odmrażać, nawet jeśli od kilku dni coś w nim piszczy z przemrożenia a skostniały układ kierowniczy ledwo się kręci po uruchomieniu silnika – składam wyrazy szacunku i sympatii dla mojego pojazdu. Również za to, że w dobie szaleństwa cenowego na CPN-ach – moje cztery koła nie wysysają do cna dystrybutorów – tudzież mojego portfela. Nie jest wskazane przywiązywać się do rzeczy – ale ja widzę często w przedmiotach dusze i nie mogę - ot tak po prostu – traktować ich przedmiotowo.

I teraz ciekawe – czy wychwalony i nadęty z dumy mój... 21 letni (!!!) VW – nie zrobi mi jutro rano na złość. Bo mrozy nadają większe - a rzeczy - jako tzw. twory martwe – nawet jeśli nie traktuje się ich zbyt przedmiotowo – potrafią czasem wykazać... złośliwość ;-).

Wiem, wiem, posiadanie samochodu z rocznika „pomaturalnego” nie jest powodem do przechwałek i pochwałek – raczej faktem, jaki należałoby w dzisiejszych materialnych czasach ukrywać – ale co tam. Przyjdzie pora – zmienimy te cztery koła. Bo niby fortuna kołem się toczy – ale ja tam mam swoją własną teorię koła. Jeśli o fortunę chodzi ;-).

No, kochani, to życzę Wam zdrowych silników, mocnych drapaczek i... oby do wiosny!