Ździebko rozmaitości

Mrozy odeszły, śniegi nadeszły. Zima egzekwuje swoje prawa jak wytrawny Komornik. Nie powiem, że nie tęsknię do wiosny, ale też mam już dość utyskiwania własnego i cudzego na zimę – więc omijam temat szerokim łukiem. Chowam samochodową skrobaczkę a wyciągam miotełkę. I do dzieła.

I co by tu jeszcze...

Syn mój starszy marnotrawny powrócił na łono rodzicielskie w minioną niedzielę. Owszem, ucieszył się bardzo na widok mój i Maksymiliana a potem już w Grajewie również ojca. Ale ostatecznie powrót podsumował stwierdzeniem, że on jednak woli mieszkać u babci, że tam będzie jego dom i że na pewno nie pójdzie już do przedszkola. I nie chodzi. Razem z Maksymilianem i jego nianią siedzą sobie w domku i sieją. Sieją zabawki, pyłki, puszki-okruszki i co tylko się da. W przedszkolu jest usprawiedliwiony. Nikt nie naciska, aby przychodził, ale wraz z nadejściem marca znów planuję go tam prowadzać. Nie powiem – jest mi wygodniej, kiedy szanowny kolega siedzi w chacie – mogę bowiem wstawać nieco później. Jednocześnie, ani ja ani on, nie przeżywamy traumy porannych pobudek, które – wierzcie mi – są prawdziwą udręką. Ale nie chcę, aby odzwyczaił się za bardzo od przedszkola. Chcę też, by bez problemów został tam przyjęty na następny rok – a zapisy już tuż, tuż. Wczoraj wieczorem co prawda przypilił mi, że dzisiaj rano mam go obudzić, bo on jednak pójdzie do „pszeckola” (głównie po to, by pochwalić się plecakiem, jaki mu kupiłam). Budziłam. A jakże. Nakrył się kołdrą na głowę i zamarudził coś złośliwym bełkotem. Odeszłam więc bez szmeru i dałam się na spokój.

Walentynki? Były. Ale ja ich nie zauważyłam, ani specjalnie nie przeżyłam. Ba, ja nawet nie zauważyłam ich wizualnie tak, jak to widzą inni – przemykam jedynie z pracy do domu i odwrotnie. Nie mam kiedy chodzić po sklepach, nie ma u nas centrów handlowych ani innych miejsc tego typu kultu. W TV gapię się bez większego zrozumienia i uwagi. W necie czytam tylko to, co mnie naprawdę interesuje. Resztę oplatam wzrokiem i mijam bez emocji. Stąd serduszka, misie i lizaki nawet chyba nie stanęły na mojej drodze. Ale nie znaczy to, że mam jakieś wielkie ALE do Walentynek. Niech tam sobie są. Przynajmniej w tym zimnym, białym miesiącu jest trochę energetycznego koloru i „coś” się dzieje. Z rana dostałam buzi od zaspanego męża, potem już w pracy przysłał mi na czacie g-maila słowa „Happy Valentine”. Jakżesz wyszukany wyraz pamięci ha ha ha.

Ja byłam dla niego bardziej szczodra. Zadzwoniłam bowiem do Urzędu Wojewódzkiego w Białymstoku z zapytaniem, czy przypadkiem nie ma już do odbioru karty dla mojego męża. Karty pobytu. I okazało się, że już jest. Więc na Walentynki przesłałam mu tę oto zacną nowinę.

W piątek wybieramy się zatem do Białegostoku. Odbierzemy kartę, odwiedzimy nasze piękne, białostockie galerie handlowe (bo zimno, a one są pod dachem) i zjemy obiad, który M. zaplanował na uczczenie kolejnego kroku w jego drodze ku Polsce (w szerokim tego słowa znaczeniu). Wyjazd ten będzie więc można podciągnąć sobie pod nasze zupełnie bezduszne Walentynki. O ile ma to jakieś znaczenie... ;-). Miło, że możemy gdzieś wyrwać się bez dzieciaków. Z nimi wyrwiemy się w sobotę do Ełku. O ile nie zawali dróg bądź nie pokryje je śliskie jajo zwane profesjonalnie gołoledzią.

Powoli też szykują się u nas pewne zmiany. Dość diametralne. Ale bywam przesądna i będę milczeć jak grób, póki nie będę mogła potwierdzić choćby tego, że zmiany te mają już swój początek. A początek wiadomo... może być równie dobrze końcem. Więc nie czuję się "ustatuowana" do ich wieszczenia przed czasem. Drążą jednak moje myśli i stąd tu o nich delikatnie napomykam. Żeby nie było, że nasza codzienność zapchała się mułem w korytku naszej życiowej rzeki. Że siedzimy na mieliźnie. Bo był już czas, że odczuwałam ten "namuł" niemal w ustach. Lubię rutynę i bezpieczeństwo. Stabilizację. Ale kiedy zaczyna mną rządzić - miewam z jej powodu napady duszności. Więc może to dobrze, że są widoki na jakiś "zamęt"?

No. Się zobaczy. Ale - póki co, wiem jedno - znów będę miała "więcej na głowie". I nie chodzi o włosy - bo te akurat chętnie już bym trochę skróciła ;-).