Jarski post

Kocham warzywa. Zdecydowanie bardziej niż owoce. Niemal codziennie muszę zjeść jakąś surówkę, bo inaczej „jarski robak” wierci mi od środka dziurę w brzuchu. Więc ogólnie – moja miłość do warzyw jest wielka i niepodważalna.

Ale nieco już podupadam na pomysłach (dobrze, że jeszcze nie na umyśle...) jarskich obiadów. Bo od pewnego czasu gotuję już niemal wyłącznie takie.

Ja - oczywiście mimo chęci, prób i zapędów – nie jestem wegetarianką, ale mój małżonek – zdecydowanie tak. Nie je mięsa od ponad roku. Szerokim łukiem omija również ryby i jajka. Dyspensy na te ostatnie udzielił sobie jedynie przy okazji polskich świąt oraz podczas podróży po kraju i świecie, kiedy to nie miał dostatecznego wyboru w menu. Dyspensa na mięso nie zdarzyła mu się nigdy. A lubił sobie podjeść mięska – oj, lubił! Nie mniej niż ja. Tylko, że ja nie mam na tyle silnej woli i na tyle słabych potrzeb smakowych, by wyrzec się kiełbasy, bekonu, smalcu i salcesonu. Wszelkie moje podchody w tym względzie wzięły w łeb (o czym pisałam swego czasu tutaj) więc – z nosem na kwintę, ale skutecznie zaprzestałam wybiórek z motyką na księżyc. Siłą rzeczy, obecnie jem tegoż mięsa zdecydowanie mniej, ale nie omieszkam regularnie wpadać do mięsnego po pasztecik czy szyneczkę. Wiejskiego koguta od mamy też nie odmawiam, a rosół na jego „bazie” cenię sobie szczególnie. Pokój pożartym przeze mnie kogutom – ja naprawdę nie chciałam... To tylko tak po prostu wychodzi... A raczej te koguty same mi wchodzą do paszczy...

Tak – ja miłośniczka zwierząt – nie umiem w żaden sposób powstrzymać się od ich spożywania. A mój mąż – miłujący zwierzęta w stopniu umiarkowanym – nie tyka mięsa od roku i jak twierdzi – zupełnie nie ma na nie ochoty. Ba, sam jego zapach podobno go drażni.

No tak... myślę sobie... Ale przecież M. pochodzi z tzw. ciepłych krajów, gdzie zawsze jest dostęp do świeżych warzyw i owoców i w porównaniu z mięsem są one względnie tanie. Dodatkowo – Indie są krajem, w którym żyje wielu wegetarian i kuchnia jarska bryluje pośród mięsnej jak gwiazda. Co więcej – w ciepłym klimacie ma się raczej mniejszy „popęd” na schaby. Nawet u nas, w upalne dni wolimy bowiem zjeść chłodnik, sałatę z rzodkiewką czy zupę owocową. Ale zasadniczo jesteśmy ludźmi mięsa – bo mamy ostre zimy, warzywa w postaci świeżej jedynie w sezonie (poza tymi, co dają się przechować czyli głównie okopowymi i kapustnymi oraz importowanymi – ale ich smak i cena pozostawiają jak dla mnie wiele do życzenia) i... taką mamy, proszę państwa, wielopokoleniową tradycję żywieniową. A już szczególnie obarczeni mięsożerstwem są ludzie ze wsi – tacy właśnie jak ja. Więc w porównaniu z M. – jestem niejako wpisana w krąg drapieżników i wyrwać się z niego jest mi o wiele trudniej niż jemu. O. Tak się moi drodzy usprawiedliwiam. Bo jakoś trzeba ulżyć ciężarom sumienia, prawda?

Jednak – wracając do punktu wyjścia tegoż postu – bywają chwile, że wegetariańskie upodobania M. rzucają na mnie cień (o, nawet się zrymowało). Żeby bowiem nie stać przy garach dwa razy dłużej niż to wskazane i nie gotować „z” i „bez” mięsa – przyrządzam jedynie jarskie obiady.  I chwalę je sobie, chwalę, owszem – ale czasem brak mi już na nie pomysłów, natchnienia i smaku. Bo, jakby nie było, mając do dyspozycji jedynie warzywa i nabiał, nie podskoczę kulinarnie zbyt wysoko w porównaniu z posiadaniem do owej dyspozycji również mięsa i ryb. Ale cóż - widać to kara za jedzenie mięsa. Że dzień dnia muszę się głowić, co by tu dziś upitrasić i dlaczego pewnie znowu skończę na warzywnym curry...

Na temat tego, co i jak zajadamy, zamierzam napisać odrębny post. Zresztą w myślach i obietnicach (również tutaj, na blogu) piszę go już co najmniej ruski rok... Ale zwykle mam właśnie tak, że jak coś tam sobie w łepku uplanuję napisać, to przeważnie zejdzie mi na niczym, ewentualnie na rozbebłanej wersji roboczej. A najlepiej wychodzi mi tzw. pisanie spontaniczne. Na szarpaka. Nachodzi mnie nagła myśl i poddaję ją pisemnej obróbce. Milczeniem zbywam wartość takich wpisów, bo często są one w ogóle bez wartości, a służą jedynie egoistycznej potrzebie uformowania jakiegokolwiek tekstu. No, ale bynajmniej dochodzą do skutku... 

Ale dobra - nie ma co chlapać ozorem na sucho, bo trzeba wymyślić, w co ten ozor dziś włożyć na obiad (tzn. ozorki wykluczone - aczkolwiek z sosem ogórkowym - palce lizać!). A zatem - warzywa! Do kuchni biegiem marsz i szykować mi się do obiadu!